JOE

Bahagya kong iminulat ang isa kong mata ng marinig ko ang tuloy-tuloy na pagtunog ng alarm ng phone ko sa table na katabi ng kama ko. I tried to snoozed out the alarm pero nang makaamoy ako ng kakaiba sa paligid ay agad akong napabalikwas ng higa.

I put on my slippers and slowly stepped on the door, sinubukan kong hindi gumawa ng ni-katiting na tunog sa pagpihit ng doorknob dahil may nararamdaman akong kakaiba.

Mula sa kusina at hanggang dito sa k'warto ay amoy ng ilong ko ang sunog.

I have a doubt that mom is not the one who's here inside the house because if she was here she would have woken me up even if it was only six o'clock in the morning. But if not, who is---

Napalunok ako sa kaba. Nag-angat ako ng tingin sa wall at inabot ang isang may kalakihang kahoy na kutsara na naka-display kasama ang tinidor.

I quietly walked down the stairs but with the remaining three steps, ahead. My foot suddenly stopped spontaneously when I heard a familiar song playing in the kitchen.

Look at the night and it don't seem so lonely
We filled it up with only two
And when I hurt
Hurting runs off my shoulders
How can I hurt when holding you

"Lolo!" nakabusangot kong saad at humarap kay lolo na nakuha pang ngumiti-ngiti kahit nakuha nang masunog ang mga pinirito nito.

One, touching one
Reaching out, touching me, touching you

He turned to me with a smile on his face, a familiar emotion of Grandpa that until now I couldn't understand if he was really happy.

Unti-unti itong humakbang sa kinatatayuan ko habang kembot ang kanyang mga paa at kamay na sinasabayan ang paborito nitong kanta. Hinawakan nito ang dalawang kamay ko at isinabay sa pagsayaw nito.

Sweet Caroline
Good times never seemed so good
I've been inclined
To believe they never would
Oh no, no

"Apo, sabayan mo ako." bulong ni Lolo.

I smiled at him and followed his footsteps. When I heard the re-chorus of the song, Grandpa and I sang together, holding our both hands while swaying ourselves in dancing.

"Sweet Caroline
Good times never seemed so good
Sweet Caroline
I believe they never could
Sweet Caroline
Good times never seemed so good."

After the song, Grandpa turned me around like a disney princess.

I laughed and hugged him. "Lolo naman! Bakit nagagawa mo pang sumayaw ng sumayaw? Hindi ka ata nataamaan ng athritis, e." saad ko dito at kumawala sa yakap.

"Matanda na ba ako? 25 pa lang ako." hirit naman ni Lolo.

"Lolo Henry, 70 years old na po kayo huwag feeling bagito." giit ko saka tumawa, binaling ko ang tingin sa mesa at nakangiwi kong hinawak-hawakan ang mga sunog na hotdog at ham.

"Lolo 'diba sinabi na ni Mama na huwag kang gumawa pa ng ikakapagod mo? Tingnan mo sayang lang, nakalimutan mo na may niluluto ka 'no?" tiningnan ko si Lolo na ngayo'y may hinahalungkat sa ref.

"Pabayaan mo ang mama mo, tingnan mo nga walang kalaman-laman ang ref mo ng pagkain. Dinadalaw ka ba ng Janice na 'yon dito? Sandali ipagluluto ulit kita, apo." he said and lit the gas stove again.

Tinabihan ko ito na ngayo'y muling naghihiwa. "Kaya ko naman po kasi ang sarili ko, abala na po si Mama kay Cale." I said.

Itinigil ni Lolo ang paghiwa. Humarap ito sa akin at hinawi ang buhok ko. "Apo anak ka rin ng anak kong si Janice. Hindi pupwedeng napapabayaan ka ng dalawang magulang mo. Kung pwede lang dito na lang ako tumira ay ginawa---" inunahan na ako ni Lolo at tinakpan ang bibig ko. "... Pero dahil ayaw mo naman, hayaan mo na lang akong dumalaw minsan dito."

Napatango na lang ako kay Lolo, "Sige na nga po, hindi naman po kita matitiis." ang sabi ko at muli itong niyakap.

"Sige na, maligo ka na muna at sabay tayong mag-agahan." Lolo tapped my back.

Kumawala ako sa yakap. Tumango ako. "Huwag mo na iiwan niluluto mo lolo ah!  Kapag itong bahay nasunog. Naku, wala na akong titirhan." tatawa-tawang biro ko at kumaripas ng takbo.

Sandali akong tumigil sa pag-akyat at dumungaw muli kay Lolo. "Lolo?" he looked at me. "Paano pala kayo nakapasok dito?" I asked. May kinapa ito sa kanyang bulsa at ngumingiting ipinakita ang duplicate key ni Mama. "Haluh! Kinuha niyo po ba 'yan ng walang paalam? Magagalit 'yon bahala ka." komento ko.

"Pabayaan mo. Kung hindi ka maasikaso ng anak ko, ako na lang ang bahala sa maganda kong apo. 'Diba?" biro nito.

Inilingan ko na lang si Lolo habang siya naman ay tawa ng tawa. Mabuti na lang at hindi ko namana sa kanya ang pagiging pilyo.

Inihanda ko na ang unipormeng susuotin ko at pumasok sa shower. Pagkatapos kong maligo at mag-ayos ay bumaba na ako. Tinanaw ko si Lolo na enjoy na enjoy sa pagsasayaw habang nakikinig sa paborito nitong kanta.

"Lolo, hindi ka ba nagsasawa r'yan sa Caroline? Parati na lang 'yan ang pinapakinggan mo." hawak ng kaliwang kanan ko ang railings ng hagdan ay dahan-dahan akong bumaba rito.

"Halika ka nga, Apo." nang makababa ako ay hinawakan nito ang magkabilang balikat ko, "Hindi ba't sinabi kong paborito ko ito? Ito na lang ang nagbibigay pa ng lakas sa akin ngayon." aniya.

I nodded. "Alam ko Lolo, alam na alam ko namang mahal na mahal mo ang kantang iyan. Oldie na po kasi ang aking Lolo Henry." pagbibiro ko sa kanya habang tumatawa.

Pinagmasdan ko ang mesa ngayon na may mga pagkaing nakahanda, mga kubyertos na maayos pang inilagay sa mesa. "Iba talaga kapag alagang Lolo." komento ko.

Umupo na ako sa mesa at sinabayan na ako ni Lolo mag-agahan. Hindi ako sanay na kumain bago pumasok sa eskwela pero dahil nandito ang mahal kong lolo at paborito ko ang inihanda nitong tocino at itlog aba'y mapaparami ang kain ko nito. HAHA

May kalahating oras din ang tinagal namin sa pagkain, matapos nito ay kinuha ko na ang bag ko at aktong palabas na nang gate ng huminto ako sa paglakad. Humarap ako kay Lolo na nakahawak ngayon sa gate.

"Lolo Henry, mag-ingat po kayo sa pag-uwi." ang sabi ko at tinanguan naman ako nito.

"Alam ko apo, sige na at naghihintay mga estudyante sa'yo." anito, tumingin ako sandali sa mga sakay ng mini bus.

Sa pagtango ko dito ay siya ring pagtakbo kong muli kay Lolo Henry at binigyan ito ng mahigpit na yakap. "Salamat po, Lolo Henry." mahinang bulong ko.

Si Lolo na mismo ang bumitaw sa yakap at pinagtulakan na ako papasok sa loob ng sasakyan. Narinig ko pa itong binati si Manong driver.

Tahimik na lang akong naupo sa dulo at kumaway kay Lolo Henry.

A few minutes later, the car reached the front of the school. The students who are inside the car ran immediately outside as if excited they're today.

Nagtataka akong napaisip habang pababa na sa sasakyan. Ako na ang pinakahuling bumaba dito dahil ayokong makipagsiksikan sa mga estudyanteng aligaga ngayon papasok sa loob ng campus.

Marahan ang paghakbang ng paa ko sa daan papasok sa loob ng campus.
I noticed I was the only one calm around. Ano ba ganap ngayon?

I stopped walking. I spent a few minutes in the middle of the road watching the students look like ants around with the same movements.

Muntik na akong magmura ng biglang makarinig ako ng malakas na pagbusina ng sasakyan sa'king likod.

May gaze turned on my back and saw him smiling at me. I gave him a sharp glare at pinagpatuloy na ang paglakad.

"Hey! Joe! Teka sandali!" he called me out pero hindi ko ito nilingunan.

"Ayos na tayo 'diba, Joe?" I heard his voice beside me. His arm suddenly wrap around my neck.

Inis ko itong inalis at hindi ito kinibuan. Aktong hahakbang ulit ako ng bigla nitong hinawakan ang braso ko at iniharap sa kanya.

"What are you doing?" I asked him.

"Nothing just happy." Denver answered.

"It's not a big deal. Stop over reacting, Denver." sabi ko at inalis ang kamay niya sa braso ko. Nagpatuloy ako sa pagpasok sa loob pero ang unggoy ay nanatiling nakasunod sa'kin. Anong meron sa lalaking ito at pangiti-ngiti pa siya sa harapan ko?

"Stop smiling please. Nakakasira ng araw." komento ko sa kanya.

Denver and I make up. He texted me last night telling me sorry about what happened. Wala naman problema sa'kin iyon sadyang siya lang ang nagbigay ng awkwardness sa'ming dalawa ng ilang araw. Hinihintay ko lang naman siyang mag-explain. We somehow chitchat in a minutes and then we're both fine. It's all settled.

"What is happening?" The first thing I asked on the man beside me.

Bumungad kasi sa harapan namin ang mga estudyanteng nagkukumpulan sa pinaka-gitna ng hallway habang lahat sila ay may kanya-kanyang hawak na ballpen na sinusulatan ang mga nakapaskil na papel sa bulletin board.

"Oh." kinapa ko ang phone at chineck ang araw. It's already the last day of July.

Now I know why these people suddenly making a fuss. This is actually the day some students look forward to. Today is the announcement and posting of clubs that students can join on campus but the deadline is only today.

Kaya naman pala hindi mapakali. Excited.

"So, ibig-sabihin lang nito magulo ang schedule ng klase ngayon! Yeah!" Denver shouted.

"Aish. Baka ipatawag na naman tayo ni Coach niyan." I complained.

"Nandito na si Ate Joe!"

Someone shouted my name loudly, ang kaninang mga estudyante abala sa bulletin board ngayon ay nakalingon na sa kinatatayuan.

"I have a bad feeling on this." Denver murmured.

I gulp nervously as I felt those eyes on me. This is not happening again!

"ATE JOE!!!"

The next thing I knew, nagsitakbuhan na sila sa'king harapan. I was now being bombarded by their favors and kept asking me to join their clubs. Hindi ko alam ang gagawin ko lalo na't nagkakagulo na sila sa harapan ko.

Nangyari na ito last year pero hindi ko naman akalain mauulit ito ngayong araw.

"Ate Joe please!"

"Join us here, Joe!"

Hindi ko na alam kung saan babaling ang ulo ko sa dami ng mga boses na nagsasalita ngayon sa aking harapan.

See how things change easily. Kamakailan lang ay pinupuno ako ng mga tingin nila ng pagkutya pero ngayon, iisa ang pinapahiwatig ng kanilang mga mata. They all looked desperate.

I was about to shout when someone entered the scene.

"Magsipasok kayo sa klase ninyo! Kung hindi, ititigil ko ang ka-lechehan dito!"

Binalot ng katahimik ang lahat at ang tanging nangibabaw ay ang dagundong na pagsigaw ni Ms. Revilla.

Nahawi ang daan sa gitna. Unti-unting lumingon ang ulo ko sa yabag ng paa na papalapit sa amin. I saw Ms. Revilla, Maia and some guy who's formally dress in tuxedo.

"Good morning po, Ms. Revilla." I greeted her. Sumunod din bumati kay Ma'am ang unggoy na kasama ko.

"Maia. Please do your work." Ms. Revilla said.

I looked at Maia and saw her turned around on the student. "Did you hear that? I'm gonna do my work. So, if you're all hardheaded. Let's all go to disciplinary room." rinig kong sabi ni Maia sa mga estudyante. Nakatalikod ito ngayon pero ramdam ko ang mga nanlilisik at pagngisi-ngisi nito ngayon. Kilala ko ang babaitang ito. Kapag kailangang kainin, kakainin.

In just a spin of seconds. Everybody immediately went inside their rooms and other went upstairs. Ang kaninang hallway na punong-puno ng estudyante ay agad na nalinis.

"So! You owe me this one, Ms. Murillo." Ms. Revilla said to me.

"May pagkaka-utangan pa ako." bulong ko pero alam ko namang narinig nila ako.

Natawa si Ms. Revilla. "Don't worry, hindi naman mahirap ang hihingin ko sa'yo." aniya.

"Who's this nerdy guy, Ms. Revilla?" Denver suddenly asked while pointing the man behind Ms. Revilla.

"Tomorrow, you will all meet him." Ms. Revilla answered. Bigla naman niya akong tinapik. "I'll be going." ang sabi nito at nagpatuloy nasa paglakad, sumunod naman ang lalaki kay Ms. Revilla.

Ms. Revilla suddenly shouted. "By the way! Coach Davis wanted you both to go in the gym."

"Aish. Sabi na nga ba e."

"Nice! Nice!" Denver said.

Maia suddenly grab my hand and dragged me away from Denver. I even heard Denver calling us but Maia continue to walk.

Matapos ang ilang minutong hilahan ay nakarating kami sa harapan ng student council room.

"What are we doing here?" I asked her.

"Dito nga." she said and open the door. As usual siya na naman ang mag-isa rito sa loob.

"Hindi ba pwedeng magpalit ka ng mga officers? Ikaw lang ata ang nagtatrabaho dito e." komento ko at naglakad sa nagsisilbing table nito.

"Nah. They have different responsibilities. Sadyang ito lang ang kaya kong gawin." Maia answered.

I looked at the table at nakita ko ang mga tambak na libro at papel na nakalatag dito. "Anong 'ito lang'? You are the root, brain of this council. Marami kang naiambag dito sa school." I said.

Narinig ko ang pagtawa ni Maia kaya naman nag-angat ako ng tingin sa kanya. "Ito lang ang mayroon ako." she pointed out her head which she's talking about brain. "Heto lang ang pinanghahawakan ko." she added while putting her inhaler in her mouth.

"You are more beyond blessed, Maia. Remember that."

Umiling-iling na lang ito saka niya binuksan ang mini fridge nila dito. May kinuha itong isang lunch box at inilapag ito sa table.

"Here, remember what I just said. It's been days pero ayan pinagdalhan kita ng caldereta ni Mama." aniya.

Napangiti ako dito habang nakangising tinitignan ang nahihiyang mukha ni Maia. "Ang sweet talaga ng kaibigan ko." I said.

"At least hindi ako baliw na haharang-harang sa tabi-tabi." pagpaparinig niya bigla.

"Aba. Isa lang naman akong mabuting mamamayan na walang hinahangad na away. Ano? Pwede na ba akong maging kanang kamay mo?" tatawa-tawang biro ko sa kanya.

Kumuha ako ng kutsara't tinidor sa mini kusina niya sa loob, binuksan ko ang may kalamigang pagkain na dala ni Maia.

"Wow, ice cream." I joke around.

"Recorded. Sent it to Mom." Maia laughingly threatened me while showing her phone.

"Masarap ang pagkain! Malamig ka lang talaga, Maia!" I shouted at her. "Yah! Kapag iyan sinend mo, makikita mo ang hinahanap mo!"

"Sorry, but as of now. Wala akong hinahanap." she said, smirking at me.

Nagpalipas ako ng ilang oras sa council room ng mapagpasyahan ko nang magpaalam at humiwalay na kay Maia. Abala na rin kasi si Maia kaya lalayasan ko na muna siya. Baka tarayan na naman ako nito, e. HAHA

Bago akong dumeretso swimming pool gym ay dumaan na muna ako sa classroom. Tiningnan ko ang lagay ng klase at hindi nga nagkamali si Denver. Magulo ngayon, wala halos mga kaklase ko kasama na si Elli.

"Hi, Joe!" some of my classmates greeted me. Ngumiti ako sa kanila at tahimik na tumalikod ulit.

I check my messages box but I don't see any text and chat from those creatures. Himala, tahimik ata sila ngayon.

Don't tell me nag-cutting na naman ang mga 'yon?

Tinungo ko ang daan patungo sa pool gym. Bago ako pumasok ay nagpalit na muna ako ng susuotin kong trunks. A shirt and short suit. Heto na ang nakasanayan kong outfit kapag training, pero sa mismong competisyon isang mala-bikini swimsuit ang sinusuot ko. I'm a bit of conservative person, I don't like showing every part of my skin to people, kung maari lang na hindi ko iyon suotin ay gagawin ko but I don't have a choice. Iyon ang pinaka-comportable pagdating sa paglangoy.

"What the---" Muntik na akong magmura ng mamataan ng sariling mata ko ang mga unggoy na enjoy na enjoy sa pagbabad sa pool.

"Woah. Sexy!" South said as he whistle on me. Nakatakim naman agad ng hampas ito kay Denver na basang-basa na ang buong katawan.

"Omg! You really are sexy, Joe!" tumakbo naman papalapit sa'kin si Quinn na nakaupo sa gilid kasama ang iilang kaklase namin.

"What are you doing here?" I asked Quinn.

"We just wanted to cheer on you! Look! Kanina pa naghihintay si Coach sa'yo, let's go!" she answered at mabilis akong kinaladkad sa pwesto ni Coach na kausap ang mga unggoy na babad sa gilid ng pool.

"Wow. I wish I have a butt like you, Joe." sumulpot naman sa harapan ko si Maeve kasama ang dalawa pang si Vain at Imogen.

"Yeah. Look daming fanboys ni Joe! Kainggit. HAHA" tatawa-tawang saad naman ni Imogen sabay turo sa may benteng estudyanteng lalaki na magkakasamang nanakatayo ngayon. I notice some of my boys mates are with them.

I suddenly turned my eyes around when I saw him. What is he doing here? Bakit napadpad itong si Ellian dito?

Napahawak ako sa leeg dahil sa hiya. Pinilit kong ibinaba ang damit ko.

"Don't be shy, Joe. You're body is gorgeous! Myghad!" Hedi exclaimed while this trio were laughing.

Kahit t-shirt at may kailiang short ang suot ko ngayon, hapit na hapit pa rin ito kaya lumalabas ang kabuuang curve ng katawan ko.

Napailing na lang ako sa pagkairita at wala sa sariling tumayo ako sa blocks.

"Excited?" Denver said na nakatayo na rin sa blocks sa gawing kaliwa ko. He comb his wet hair using his hands, sandaling bumaba ang tingin ko sa 6 packs abs nito na halos kainin na sa imahenasyon ng mga kababaihang nandirito.

"Your drooling, Joe. HAHAHAHA" Ronan caught my attention. Halakhak ang tawa nito habang hinahampas ang tubig sa pool. Nakuha pang mag-apiran ang dalawang unggoy na kambal na babad rin sa pool.

"Mukhang naganahan bigla ang alaga ko sa dami ng supporters nito ngayon dito." I looked at the man who's standing beside me.

Tumango na lang ako kay Coach. "Yeah. Thank you for letting them in here, thank you for bringing him here." mahinang bulong ko at saka na ibinaba sa mata ko ang goggles.

I bend down and held the edge of the diving blocks but before I could dive in the water. I heard Ronan shouted that make my hand tremble.

"Joe! Bakit ka sumama sa trip nina Tito Peter? It looks like you're gonna get a step mother soon!"

Hindi ko pa man narinig ang pag-signal ni Coach Davis ay agad na akong tumalon sa tubig. My legs continue kicking the water but my hands kept trembling.

Hindi ko alam kung ilang segundo o minuto nang nasa ilalim ang katawan ko sa tubig, tanging nararamdaman ko lang ang pa-ulit-ulit na paghawak ko sa magkabilang pool wall.

Ramdam ko ang pagbigat ng hininga ko, nakukuha ko na ring makalunok ng tubig. I was about to kick my other leg when I felt something painful in my right leg part.

"Ahhh!" I cried in pain while touching my leg in the water.

"Joe! Help her!" I heard someone shouting from afar.

I don't know what to do. Hindi ko magalaw ng maayos ang katawan ko tila ba'y namamanhid ito sa sakit.

Until someone appeared in my sight. He hurriedly swim towards to me, and suddenly swim beneath the water. I felt his hands massaging my leg.

Habol ang hininga nito ng umangat muli ang kanyang ulo, he worriedly looked at me.

"Ano ba, Joe!" sigaw nito.

"I never asked for your help." I said to Denver.

Tinalikuran ko ito at naglakad papa-akyat sa pool. No one tried to talk, even Coach kept silent. I only felt all their eyes on me but I continue to walk. Hinablot ko ang towel robe at saka ko isinuot sa'king nanlalamig na katawan.

Before I could take another step. I caught Ellian eyes gazing at me. Napailing na lang ako saka na umiwas ng tingin sa kanya.

Why am I like this. Your fine, Joe but what are you just doing! You already have everything that you want but why! Why... Why are you still hurting.

Nakadaan ako sa hallway, nakarating sa open field ng hindi inaalintana ang mga matang bumabaling sa'kin ngayon. Wala na akong pakielam kung pagtinginan man nila ang suot-suot ko at ang basang katawan na mayroon ako ngayon. All I wanted is to rest. My mind is driving me crazy these passed few days. I kept thinking and thinking and thinking a lot that is not supposed to be!

Hindi ka naman ganito, Joe. You just used to be enjoying your popular life as a teen. You don't care about those people around you, especially those who forgot about you. Remember that.

I went behind an on going construction site building at the very end of campus. My way was now empty. Ito na ang masasabi kong tahimik na lugar na para sa'kin.

Sumilong ako sa ilalim ng malaking puno. Humiga ako sa damuhan saka itinaas ang kanang kamay ko habang pilit na hinahawakan ang sinag ng araw sa'king kamay. Ramdam ko ang pagsayaw ng hangin sa'king buhok.

Sa pagsandal ko dito ay naramdaman ko ang biglang pagbigat ng talukap ng aking mga mata. Nagsisimula ng manghina ang katawan ko and the next thing I knew I was drowning in sleep.

"Come back here! Please! Don't leave!" I heard a familiar voice shouting. I tried to looked around by it was just a black space that surrounds me.

"Please. Please." The voice kept talking and crying like a baby. Until I notice a light, I saw a person's figure but I can't barely see it face.

Pero nang unti-unting naging malinaw ang imahe nito ay napadapa na lamang ako sa gulat.

It was me.

I was the one who's crying.

My forehead wrinkled as I felt something weird. Nagising ako sa biglang pag-idlip ko but I still stay close my eyes. I think someone was staring at me, I can feel its own breathing.

Without thinking twice, I immediately grab this someone body parts--- hand, without opening my eyes on. Automatic na napatayo ako at nang hindi ito naglaban pa ay ginawa ko na ang susunod na move.

I lift and second, I toss its head back while pulling its head forward.

Hinihingal kong binuksan ang aking mga mata. The next thing I knew, I was now bending my knee while captured this man whom lying in the grass in front of me.

I gulp when I catch our both eyes looking at each other. Nagsusukatan ng tingin at naghihintay sa susunod na gagawin.

I averted my eyes when I felt the warmth of my cheek in shame.

Dali-dali akong tumayo at pinagpag ang suot ko. Pinasadahan ko lang ito ng tingin na ngayo'y tumatayo na rin sa pagkakahiga ko sa kanya.

I was about to leave in front of him when I heard Ellian's words that stopped my foot from walking.

"I'm sorry, Phoebe."