-Peter

Met een gil zie ik Susan in de afgrond verdwijnen. Lucy gilt. Edmund rent naar de rand en kijkt de diepte in. "Zie je haar?" Ik kijk naar hem, tranen rollen over zijn wangen. "Nee, het is te diep" Hij zucht. Lucy trilt en haar mond opent en sluit als dat van een vis. Edmund loopt naar het paard en tilt Lucy zonder iets te zeggen er van af. Dan laat hij zich op de grond zakken met haar in zijn armen, dan wiegt hij haar heen en weer. Susan is dood. Nu echt. Hoe moeten we dit Caspian vertellen?! Na alles wat we hebben meegemaakt, wat zij heeft meegemaakt. Mijn zicht wordt troebel door de tranen en ik knipper zodat ze over mijn wang rollen. "We moeten verder" zeg ik. "We moeten de missie afmaken, kijken waar Luan is. Susan zou zijn doorgegaan"
"Nee, we moeten haar vinden!" zegt Lucy met een snik. Ze blijft me aankijken, doordringend, niks zeggend.
"Oké" zeg ik maar ik zeg het wel, maar hoe komen we bij Aslan's brul naar beneden! Lucy staat op en loopt naar de rand, ze gaat ervoor liggen en buigt met haar hoofd over de rand. Het blijft een lange tijd stil. "Ik zie een touwladder! Hij leidt naar beneden!" roept Lucy ineens blij. Edmund rent naar haar toe en kijkt. "Ja, twee meter naar links!" Ik bind het paard vast en ga als eerste de touwladder af. Hij kraakt hevig als ik met twee voeten erop steun. Edmund kijkt me twijfels aan. Maar ik knik, het houdt ons wel. Daarna gaat Ed en als laatste Lucy. Ik hoor haar nog steeds zacht snikken als we de touwladder afdalen. Het lijkt een eeuwigheid te duren maar dan staan mijn voeten weer op vaste grond. Het is aarde donker beneden. Ik hoor Ed rommelen in Lucy's tas en ik hoor zijn triomfantelijke lach. Dan schijnt er opeens een fel licht door de grot. "Mijn zaklantaarn" grijnst Ed. Lucy lacht. Edmund zoekt de bodem af naar het lichaam van Suus. Het lichaam...

Maar zelfs al Lucy en ik mee gaan zoeken door met stokken over de grond te slepen vinden we haar niet. Ze lijkt in rook te zijn opgegaan. "Zou ze nog leven?" vraagt Ed zachtjes, zodat ik het alleen kan horen als Lucy een paar meter bij ons vandaan staat. "Dat is onmogelijk! Dit ravijn is op z'n minst vijftien meter diep, niemand overleeft die val!" zeg ik met een snik in mijn stem. Je hebt haar weer niet beschermd klinkt de stem in mijn hoofd. Dan schrikken we allereerst op van Lucy's schreeuw. "Bloed! Een bebloede handafdruk!" Ze komt naar ons toegerend. Haar vingers zijn rood. Susans bloed. Edmund schijnt de richting op die Lucy aanwijst. "Ik voelde het, en toen volgde ik met mijn vingers het patroon. Een handafdruk!"
"Ze heeft gelijk" zegt Ed naast me en mijn ogen volgen het licht. Er staat een bebloede handafdruk op de muur. Lucy begint te gillen. Ik draai me om opzoek naar gevaar, maar het gevaar is boven ons. De touwladder valt met een hoop kabaal op de grond, ik hoor Sulam angstig hinniken en een brul, dat klinkt als een gemene lach. We zitten in de val..