Susan

Als ik de trap af ben komt er een bediende aangesneld. "Vrouwe, het avondeten is klaar en is geserveerd in de eetzaal" Het meisje buigt haar hoofd lichtjes. "Dankjewel ik-"
"Ik begeleid u" onderbreekt het meisje me en draait zich om en loopt naar de eetzaal. Ze loopt best snel dus hol ik erachteraan. Ze opent de deur van de eetzaal en buigt weer. Ik strijk mijn jurk glad en loop langzaam naar binnen. De deur valt dicht en ik maak een sprongetje van schrik. Caspian, Peter, Edmund en Lucy zitten al aan tafel met een bord voor zich vol met eten. "Susan!" zegt Lucy blij en neemt een hap. Ik glimlach naar haar en schuif snel mijn stoel naar achter. Ik ga op mijn plek naast Edmund en Caspian zitten. "Lekker gereden?" vraagt Peter, die tegenover me zit. Ik probeer niet rood te worden als ik antwoord geef. "Ja"
"Oké" knikt Peter. "Waar hebben jullie gereden?" Ik krijg mijn bord met eten voor me neer gezet en neem snel een hap zodat ik niet kan antwoorden. Ik voel Caspian naar me kijken. "We reden door het zuidelijke bos" zegt hij. Ik knik en slik door. "Ja, het is daar mooi" Peter knikt alleen maar en ik hoor Ed grinniken.
Ze weten het! Ik voel m'n wangen rood kleuren. "Jongens!" zegt Lucy hard. "Stop, ze zijn toch getrouwd? Dan mag het!" Peter en Ed kijken elkaar en lachen zachtjes. "Sukkels" mompelt Lucy en neemt een hap eten. Ik zucht en staar naar mijn bord. Ik heb opeens geen honger meer. Broers zijn soms zo irritant..

Caspian

Ik zie Suus rood worden en naar haar bord kijken. Ze schaamt zich. Oké we hebben seks gehad, maar dat is normaal. Voor een getrouwd stel. "Koningen" Ik heb geen zin om Peter en Edmund 'normaal' aan te spreken. Ze kijken naar me, verbaasd over hoe ik ze aanspreek. "Het maakt toch niet uit, en daarvoor hoeven jullie Susan niet belachelijk te maken. We zijn getrouwd en verliefd!" Ik pak Susan haar hand die slap op de tafel ligt. Ze kijkt op van haar bord en bloost. Ik glimlach en richt me dan weer op de jongens. "Jullie zijn koningen van Narnia! Reageer dan niet kinderachtig!" zeg ik pissig. "We mogen toch wel een grapje maken over ons zusje!" zegt Peter nu chagrijnig. "Het is kinderachtig" herhaal ik. Peter opent zijn mond om iets te zeggen en ik wacht af.
Er volgt een enorme knal, rook en daarna vuur. Cair Paravel wordt weer aangevallen! Ik lig op de grond onder een stoel. Ik zie niets door de rook mar ik hoor Lucy gillen. Ik sta wankelend op. De rook trekt op en ik zie dat ze naast Peter op haat knieën zit. Zijn been ligt in een rare hoek en er stroomt bloed uit een wond op zijn hoofd. Ik ren naar hem toe en gooi hem over mijn schouder en grijp Lucy bij de hand.
Susan!
Ik had haar hand vast, waar is ze? Ik ren met Lucy naar de deur. Ik draai me om, opzoek naar Susan. Maar ik zie een groot gat in de muur van het kasteel waardoor je de zee kan zien. En de vuurbal die de muur gesloopt heeft ligt er een paar meter naast. "Susan!" schreeuw ik. Onder mijn hand voel ik Lucy trillen. Mijn oren suizen van de klap en het gewicht van Peter voelt zwaar aan op mijn schouders. Lucy trekt aan mijn hand. "Daar zijn ze!" schreeuwt ze. Van de trap af gerend komen Susan en Edmund. Ed draagt een zak en Susan heeft haar wapenuitrusting aan. Ik zucht opgelucht. Susan kijkt bang naar Peter. "Hij leeft" zeg ik en aai over haar wang. Ze glimlacht en neemt Lucy haar hand van me over. Ed gaat voorop. Ik kijk nog één keer achterom en ren dan achter de anderen aan, het geschreeuw en de dood tegemoet.