Dit wordt dan weer een minideeltje... met ook weinig schokkende en nogal saaie inhoud. Eigenlijk een deeltje dat tijdens het schrijven bedoeld was om voor mezelf uit te maken hoe ik het volgende deeltje zou aanpakken.  Vandaar mijn excuses... maar om het goed te maken kan ik het volgende deeltje wel extra snel uploaden. Tenminste... als jullie dat willen.  ;-)  Laat maar weten! 

Marion zat achter haar computer toen ze opeens een forse hand op haar schouder voelde.
'In mijn kantoor, over vijf minuten' hoorde ze een kordate stem zeggen.
Zonder zich om te draaien, knikte ze éénmaal kort. Het was duidelijk dat het niet de bedoeling was dat ze verdere vragen of opmerkingen zou geven. Ze had geen idee waarom ze op deze brutale manier in het kantoor van haar baas werd uitgenodigd, maar ergens diep in haar onderbuik borrelde er een bezorgd en bijna beangstigend gevoel op.
Er zou toch niets ernstigs met Eva of Wolfs zijn?

De roodharige agente klopte op de deur van het kantoortje en stapte meteen naar binnen.
'U wou mij spreken, mevrouw?'
'Ja, Marion, "willen" is nou niet meteen de omschrijving... ik beschouw het gezien de situatie eerder als moeten.'
Marion hield meteen angstig haar adem in en vreesde het ergste. Alsof Mechels haar gedachten kon lezen zei ze meteen:
'Wees gerust, in Frankrijk zijn er tot nader orde nog geen doden of gewondengevallen en het heeft er ook alle schijn van dat het daar min of meer vreedzaam verloopt.'
Meteen ademde Marion weer opgelucht uit en tijdens deze diepe zucht vroeg ze:
'Wat wilt u dan bespreken?'
'Wel, eerst wil ik je iets vragen en daarna heb ik jouw advies nodig. Dat van jou, maar misschien ook dat van Romeo.'
'Oh?' zei Marion verbaasd.
'Ja, maar verder wil ik niet dat iemand weet waarover ik jullie consulteer en al zeker niet welke informatie jullie mij geven.'
'OK, dat klinkt serieus.'
'Kijk Marion, eerst en vooral wil ik dat je eerlijk bent: hoe komt het dat er collega's zijn die weten dat Wolfs vertrokken is met zijn motor en dat Eva ook niet thuis is?'
Marion keek schuldig naar de grond.
'Sorry' zei ze zacht 'de laatste keer dat ik bij de Ponti was gaan kijken, was ook Romeo meegegaan. Ik ben daarna meteen naar u gekomen om de situatie uit te leggen, maar ook Romeo was ongerust geworden. In tussentijd had hij al bij wat collega's rond gevraagd of zij misschien nog iets van Eva of Wolfs hadden gehoord. Het was niet zijn bedoeling om heel het bureau nieuwsgierig of ongerust te maken.'
'Heb je tegen Romeo verteld dat Eva met Wolfs naar Frankrijk is?'
'Ja.' Marion keek schuldbewust naar de grond en bewoog onzeker heen en weer.
'OK, maar je hebt hem op het hart gedrukt dat hij dit niet verder mag vertellen?' vroeg Mechels hoopvol.
'Natuurlijk heb ik hem dat gezegd!' zei Marion verontwaardigd.
Wat wil Mechels eigenlijk van mij? Is ze mij nu aan het testen?
'Goed Marion, dat heb je prima gedaan.'
'Heeft Romeo zich versproken bij collega's? Ben ik daarom hier?' vroeg Marion nu toch wat gefrustreerd.
'Nee, nee, hij heeft zich alles behalve versproken, hoor!' zei Mechels nu luchtig.
'Er zijn zelfs collega's die ondertussen zelf de wildste fantasieën hebben en die daarin alle kansen voor zichzelf zien.' vervolgde ze spottend terwijl ze terugdacht aan die arme Dick. Ze mocht dan eigenlijk ergens wel medelijden met die jongen hebben, maar toch trok ze ook bij deze gedachte meteen een bezorgde blik.
Marion trok haar wenkbrauwen op.

Dit gesprek wordt met de minuut mysterieuzer.
Mechels moest lachen om de verbaasde blik van Marion.
'Die Dick, je weet wel, de partner van Ferdy. Die is zich komen aanbieden. Als partner... van Eva.'
Marion schudde met haar hoofd om de verwarring eruit te krijgen.
'Ben je dan op zoek naar een nieuwe partner voor Eva? Zou u niet beter wachten tot Wolfs en Eva...'
Mechels hief haar hand omhoog om Marion het zwijgen op te leggen en ging zelf verder.
'Natuurlijk wil ik wachten tot ze terug zijn! Ik was ook helemaal niet op zoek. Dick is zich gewoon zelf komen aanbieden. En het meest belachelijke moet nog komen: hij denkt dat Eva hem een waardige vervanger voor Wolfs gaat vinden... op alle vlakken... als je begrijpt wat ik bedoel.'
'Op alle vlakken?' vroeg Marion terwijl haar mond van verbazing bleef openstaan.
'Dus hij ziet het als een kans om Eva alleen voor zich te hebben en haar te kunnen...' vervolgde Marion ongelovig.
'te kunnen versieren, ja.' vulde Mechels aan.
'Nu begrijp je, Marion, dat dit niet de moment is om Eva op te zadelen met het belachelijk idee van een bewonderaar. Ze is nog maar net van die gek van een Bols verlost. Ook al zie ik Dick niet meteen zo extreem gaan in zijn jaloezie op Wolfs, toch denk ik dat het beste is om op voorhand al na te denken hoe we het gaan aanpakken als Eva en Wolfs toch terug willen gaan werken. Vooral als blijkt dat ze –om welke reden dan ook – niet meer samen willen of kunnen werken.'
Marion knikte dat ze het begreep maar formuleerde uiteindelijk toch haar bedenking.
'Maar het is uiteindelijk toch uw beslissing wie met wie samenwerkt. Stel dat Eva en Wolfs niet meer samen kunnen werken. Jij kan toch zelf beslissen welke nieuwe rechercheduo's er worden gevormd?'
'Er staan er niet veel te springen om samen te werken met Eva...' zuchtte Mechels 'en ik wil niet dat mijn beslissing hier voor veel oproer zorgt. Dit bureau heeft, na heel de zaak met Bols, geen nieuwe commotie nodig. We moeten proberen om dit zo discreet mogelijk op te lossen.'
'En wat is mijn rol daarin?' stelde Marion de vraag die nu al heel dit gesprek op haar lippen lag.
'Jij kent de situatie helemaal. Jij en Romeo. Ik wil dat jullie voorlopig mijn oren en ogen worden op dit bureau. Ik wil weten of dit een storm in een glas water is of een golf is die ons allemaal kan overspoelen. Ik hou mij met Eva en Wolfs bezig, jullie met de collega's. We houden elkaar op de hoogte. Gaat dat lukken, denk je?'
'Goed.' knikte Marion.
'Ik kan al zeggen dat ik bij Eva en Wolfs gepolst heb en zij als van oudsher weer op dezelfde lijn zitten. Ze willen kost wat kost werkpartners blijven. Maar als het daar nu al zo goed gaat, vrees ik dat het daarbij niet gaat blijven...'
Marion begon spontaan te glimlachen bij deze laatste zin. Mechels bleef haar echter strak aankijken en beval dan kort:
'En nu: eruit!'

Wat kan die Mechels gewichtig doen als het om haar koningskoppel gaat!