'Jezus Eef, stop met er aan te trekken!' lachte Wolfs.
Zijn partner had al bij het begin van dit idee hevig geprotesteerd en kon het niet laten om ook nu haar frustratie kenbaar te maken.
'Maar ik zie geen hand voor mijn ogen!' riep ze verontwaardigd uit.
'Dat is net de bedoeling van een blinddoek, slimmerd!'
'En waarom moet dat nou?'
'Om jou te verrassen natuurlijk!'
'Ik wil niet verrast worden. Ik heb alleen maar honger.'
'Misschien is de verrassing wel iets om te eten?'
'Oh nee hoor... zitten we weer in zo'n vies visrestaurant? Ik eet GEEN vis, Wolfs!'
'Wees gerust het is geen vis.'
'GEEN OESTERS!' riep ze uit terwijl ze die strakke blinddoek probeerde los te krijgen.
'Stop met daaraan te trekken of ik kom ook je handen vastbinden, hoor.' proestte Wolfs het uit.
'En trouwens, je brult heel het restaurant nog bij elkaar. Dadelijk kijkt hier iedereen naar ons.' vervolgde hij. Eigenlijk was dit laatste echt gemeen om te zeggen. Ze zaten namelijk helemaal alleen in dit restaurant.
Terwijl Eva vanmiddag in het hotel een middagdutje had gedaan, was Wolfs opzoek gegaan naar de ideale plek voor het avondeten. Hij had heel hard gezocht én uiteindelijk gevonden. Maar toen bleek dat deze eetgelegenheid eigenlijk net uitgerekend vandaag zijn wekelijkse sluitingsdag had. Gelukkig wilden de eigenaars voor hen een uitzondering maken, zeker nadat Wolfs had verteld welke vreselijke dingen zij de laatste weken hadden meegemaakt. En hij had hen ook moeten vertellen over Eva's culinaire verslaving en gesmeekt om toch voor hen twee te openen.
'Iedereen zal al wel lang naar me kijken, ik voel mij zo belachelijk met die blinddoek.' zei ze nu oprecht beschaamd.
'Maar nee, echt, er is nog niemand hier die raar naar jou heeft gekeken.' kon hij naar waarheid antwoorden.
'Ik wil geen zeevruchten en al die dingen, Wolfs, ik wil gewoon terug naar het hotel.'
'Aha!!!' riep Wolfs toen hij de eigenares van de zaak met een dampend bord zag aankomen.
Het bord werd voor Eva gezet en Wolfs stond meteen op van zijn stoel om haar te helpen met haar eerste hap.
'Eerst proeven, dan mag de blinddoek af.' zei hij kort.
'Het ruikt wel lekker. Eigenlijk ruikt het naar...'
'Nee, nee, eerst proeven.' lachte Wolfs en hij bracht de dampende slierten naar haar lippen.
'Ik durf niet.' zei Eva terwijl ze in een reflex haar hoofd naar achter trok.
'Komaan, je gaat er gek op zijn. Vertrouw me nu, Eef.'
Aangetrokken door de heerlijke en vertrouwde geur en natuurlijk ook door de vraag van Wolfs om hem te vertrouwen, nam Eva de eerste hap.
'BAMI!' riep ze met volle mond. Er kwam meteen een grote glimlach op haar gezicht.
Wolfs lachte luid en maakte haar blinddoek los.
Terwijl Eva's ogen opnieuw aan het licht wende, keek ze nieuwsgierig rond.
'Maar hier is verder niemand!' riep ze uit terwijl ze hem meteen in zijn zij porde.
Wolfs glimlachte en streek liefkozend over haar wang. Eventjes bleef zijn blik vertederd in die van haar haken. De vlinders in zijn buik maakten de raarste kronkels en duizelig van verliefdheid ging hij weer rechtover haar zitten.
'Ik kan jou verzekeren, Eva: een Chinees restaurant vinden in Frankrijk is echt moeilijk. En als je er dan één vindt, is het nog gesloten ook!' haalde hij lachend zijn schouders op.

'Dus je hebt hen gevraagd om speciaal voor ons te openen?' vroeg Eva terwijl haar ogen groot werden.
Wolfs knikte trots en nam Eva's hand die op tafel lag.
'Voor jou: alles.' zei hij zacht terwijl hij haar een verliefde knipoog schonk.
Eva keek hem aandachtig aan. Ze bestudeerde de kleine, kriebelende haardjes van zijn stoppelbaard, keek naar de lachrimpeltjes rond zijn mondhoeken, zijn dunne maar zo heerlijke lippen die hij onwillekeurig maar duidelijk verlangend van elkaar haalden en verdronk uiteindelijk in zijn mooie blauwe ogen. Er verspreidde zich een warme gloed vanuit haar buik doorheen de verste uithoeken van haar lichaam en bij toverslag vergat ze dat haar lievelingsgerecht voor haar neus koud stond te worden. Er leken wel minuten voorbij te gaan voor één van de twee zijn verliefde blik van de andere kon lostrekken. De stilte tussen hen was zo warm, zo vol tederheid en leek wel de belofte van een avond vol passie . Maar toen ook Wolfs zijn Chinese visschotel op tafel werd gezet, was het uiteindelijk Eva die deze stilte verbrak. Ze fluisterde zachtjes 'dankjewel', liet haar hand uit de zijne glijden en stortte zich opnieuw op haar bami.

Samen wandelden ze terug naar hun hotel. Het was eigenlijk helemaal niet ver. Daarstraks hadden ze er hooguit vijf minuutjes over gedaan. Maar nu waren ze samen, zonder het eigenlijk af te spreken, de andere kant opgegaan. Beiden hadden nog wat behoefte aan buitenlucht, aan rust en aan elkaar.
'Pff...' doorbrak Eva de stilte 'waarom een wildvreemde, Wolfs? Waarom heb ik ons verhaal verteld aan één of andere wildvreemde Belg?'
Wolfs haalde zijn schouders op.
'Omdat het op dat moment gewoon goed voelde?' opperde hij.
'Goed voelde? Ik heb zo eventjes mijn hele gevoelsleven met een vreemde gedeeld gewoon omdat het goed voelde? Ik ben zo ongelofelijk dom geweest, ja!'
Wolfs stopte en draaide zich abrupt een kwartslag richting Eva.
'Wat is daar nou weer dom aan?' vroeg hij verward.
'Gewoon, nu weet die man hoe het tussen ons staat. Wat er tussen ons is gebeurd.' zei Eva verveeld.
'Ja en? Is dat dan zo beschamend?' Wolfs trok verbaasd zijn wenkbrauwen op wat bij Eva tot een diepe zucht leidde.
Geïrriteerd door zijn gelaten houding liep ze verder, maar Wolfs beende snel bij. Hij bleef een tijdje in stilte naast haar lopen. Hij wachtte af tot zij opnieuw iets zou zeggen, maar dat gebeurde niet. Hij had ondertussen wel ingezien dat dit voornamelijk door zijn eerste, wat lauwe reactie op dit onderwerp kwam, dus begon hij zelf zacht te spreken.
'Sorry Eva, het is echt niet dat ik jouw gevoel hierover niet serieus neem. Je moet me alleen wel wat meer vertellen om me duidelijk te maken wat je nou precies dwarszit.'
Als antwoord haalde Eva nu zelf gelaten haar schouders op, maar Wolfs was niet van plan om het hierbij te laten.
'Vertel me eens: wat vind jij het ergste dat je hem hebt verteld?'
'Ik heb het hem niet eens verteld. Hij wist het gewoon! Dat is het ergste!'
'Wat wist hij?'
Eva haalde haar schouders weer op en versnelde haar pas richting een bankje op het uitgestorven dorpsplein.

'Wat wist hij?' herhaalde Wolfs zijn vraag toen hij naast haar op het bankje plaatsnam.

'Dat ik van je...' Eva stopte en slikte. Ze zuchtte diep en zei toen: 'Wat ik voor je voel.'
Wolfs knikte.
'Ik heb het hem niet eens verteld! Dat is nu net zo erg, Wolfs! Hij kon gewoon uit heel het verhaal opmaken dat ik van je hou en... .' Eva's ogen schoten vol tranen en ze stopte met praten.
'En waarom is dat nou zo erg?' vroeg Wolf zacht. Toen Eva niet meteen antwoordde ging hij zacht verder: 'Waarom wil jij kost wat kost voor iedereen verbergen wat je voor mij voelt?'
Hij hoopte dat dit niet als een verwijt zou overkomen, want het was alvast niet zo bedoeld. Hij wou haar alleen begrijpen.
'Omdat het mij... of ja, ons kwetsbaar maakt.' snikte Eva terwijl ze zichzelf verplichte om in zijn ogen te kijken. Ze keek opnieuw weg en vervolgde:
'Het frustreert me gewoon dat iedereen het blijkbaar aan me ziet. Dat iedereen blijkbaar al lang weet wat onze gevoelens voor elkaar zijn zonder dat we dat ooit aan iemand hebben verteld. Ja, Marion, die weet het al lang, maar daar heb ik het min of meer ook zelf aan toegegeven. Maar Mechels heeft het ook al door! En Bols...' Eva slikte, maar ging verder.
'En Bols: had ik het voor hem kunnen verbergen, had hij mijn gevoelens voor jou niet opgemerkt, dan had Fleur nog geleefd.'
Wolfs kromp in elkaar bij het horen van de naam van zijn dochter, maar probeerde zich zo snel mogelijk te herpakken.
Zachtjes fluisterde hij:
'Dat klopt niet, Eef. Het is omgekeerd. Had Bols mijn gevoelens voor jou niet opgemerkt, dán had Fleur nog geleefd.'
Eva schrok op door het besef dat zijn redenering ook ergens wel juist was en keek hem opnieuw strak aan.
'Zie je wel. Liefde maakt alles kapot.'
'Nee Eef, Bols was gewoon ziek, gestoord. Hij is de schuldige, niet ik, niet jij en al zeker niet...'
Wolfs stopte zijn zin, niet wetend of hij deze wel kon afmaken.
'En al zeker niet?' vroeg Eva, hem nog steeds strak aankijkend.
'En al zeker niet onze liefde, Eva.' zuchtte hij nu toch.
Eva werd rood en keek meteen beschaamd naar de grond.
'Eef, alsjeblieft, "houden van" is geen misdaad. Liefde is geen zwakheid. Het is bedoeld om je kracht te geven, niet om je onderuit te halen. Kunnen zeggen dat je van iemand houdt, is een rijkdom, Eva. Iets waar je trots op mag zijn. Niet iets wat je angstvallig moet proberen te verbergen.'
'Waarom heb jij dat dan al die jaren net zo goed gedaan?' snauwde ze nu ter verdediging.
'Omdat ik bang was. Bang om je te verliezen. En dat was stom, Eef, zo stom! Ik ben je nét bijna verloren omdat ik er niet voor uitkwam! Ik leek in jouw ogen meer te houden van Fleur dan van jou en leek een keuze te maken die echt zo verkeerd was. En dat wil ik niet meer. Dat kan ik niet meer! Ik wil mezelf niet meer verstoppen voor de enige liefde die ik écht ooit heb gevoeld.'
Eva bleef naar de grond staren. Wolfs zuchtte en besloot nog verder op haar in te praten.
'Eva, je moet het me zeggen als ik de verkeerde conclusies trek, maar ik wil toch even met jou op een rijtje zetten wat ik denk dat je me allemaal probeert te vertellen. Wat ik denk dat je van mij wilt.'
Eva deed alsof ze niets meer hoorde, maar Wolfs ging dapper verder.
'Aan de ene kant heb je me verteld over je vader en over hoe ik daarmee in verband sta. Hoe je mijn keuze voor het leven van mijn dochter hebt aangevoeld en hoe hard ik jou daarin heb gekwetst. Je geeft voortdurend aan dat je een groot verlangen naar liefde hebt, naar mijn liefde. Dat je me opnieuw wil vertrouwen en dat je te ver bent gekomen met je eigen gevoelens voor mij om deze nog te verstoppen. Naar mijn gevoel heb je hierin aangegeven dat je eigenlijk wil dat we eindelijk toegeven aan onze gevoelens voor elkaar en dat we hier samen uitkomen. Samen, als een stel. Ik als jouw vriend, jij als mijn vriendin.'

Wolfs keek opzij en alleen de blos op Eva's wangen verraadde dat hij daarin de juiste conclusie had getrokken. Daarna ging hij verder.
'Aan de andere kant geef je me veel signalen dat je er nog niet klaar voor bent. Dat je nog teveel met dat vertrouwen worstelt en dat je eigenlijk noch aan jezelf, noch aan mij en laat staan aan de buitenwereld kan toegeven dat onze liefde echt is, iets goeds is. Je lijkt ernaar te kijken alsof het iets afschuwelijk is, iets verwerpelijks. Iets wat niet mag, niet kan. Je lijkt jezelf te haten omdat het wel hetgeen is wat je voelt en wat je wilt. De weinige momenten dat je eraan toegeeft, lijk je zo van die liefde te genieten. Het lijkt je zo goed te doen. Bijvoorbeeld gisteravond of vanmorgen in bed, dan lijken al die verdedigingsmuren om je heen haast helemaal weg. Ben ik dan zo verkeerd in mijn gevoel dat jij daar dan ook zo van geniet?'
Eva schudde met schaamrood op de wangen haar hoofd.
'Maar nu ik over die momenten praat, voel je je wel beschaamd en ongemakkelijk?'
Even hield ze haar hoofd stil maar daarna begon ze toch te knikken.
'Waarom Eef? Waarom mag jij van jezelf aan niemand toegeven dat onze liefde voor jou ook iets warms en iets goeds is?' Eva haalde haar schouders op als teken dat ze hem het antwoord schuldig moest blijven.
'Het is niet gewoon iets warms en iets goeds' mompelde ze dan toch 'het is iets ongelofelijk overweldigend, fantastisch. Iets dat al mijn zintuigen op scherp stelt, mij met elke vezel van mijn lichaam altijd maar naar jou doet verlangen en jij hoeft maar naar mij te kijken of ik voel me zweven. Die liefde doet me mijn gehele verstand verliezen.'
'Was dat laatste maar waar... . Jouw verstand fluistert jou nog veel te veel onzin in!' Wolfs sloeg zijn arm bemoedigend om haar heen. Zacht drukte hij een kus in haar haren. Eva draaide verlegen haar hoofd naar hem toe en haar ogen werden meteen gevangen door zijn zachte en liefdevolle blik.
'Geef jezelf tijd, Eef' fluisterde hij met zijn voorhoofd tegen dat van haar aan.

Ze glimlachte, sloot haar ogen en gaf hem een korte maar tedere kus op zijn lippen. Toen Eva haar ogen weer opende, zag ze hoe Wolfs haar indringend en met een glimlach vol liefde aankeek. Door de spanning en de veelheid aan vlinders in zijn buik, kon hij het niet laten om te zuchten.

Daarna fluisterde hij zacht maar schalks:
'Maar weetje Eva, ik neem het je niet kwalijk hoor. Ik weet wel dat ik makkelijk praten heb. Ik ben ook smoorverliefd, maar dan wel op een fantastische, bloedmooie vrouw.'
Wolfs zag hoe Eva verlegen werd en voegde er dan ondeugend aan toe: 'Maar voor jou ligt dat wel eventjes anders natuurlijk...'
'Wat is er anders dan?' vroeg Eva meteen verontwaardigd terwijl Wolfs speels met zijn wenkbrauwen wiebelde.
'Nou, gewoon, ik zou het ook vreselijk vinden als ik verliefd moest worden op zo'n oude, grijze, corpulente vent. En ik zou mij in jouw plaats ook rot schamen als iedereen wist hoe een vreselijk slechte smaak ik had...' probeerde hij zo serieus mogelijk verder te praten. Maar de speelse kronkel rond zijn mondhoeken veranderde al snel in een schatterlach.
'Oh wat gemeen van je!' riep Eva gespeeld verontwaardigd.
'Jij bent vergeten dat die oude, grijze, corpulente vent ook nog een arrogante lul is!' proestte ze vervolgens nog uit.

Terwijl Wolfs door haar opmerking helemaal niet meer bijkwam van het lachen, veerde Eva recht van de bank en uitgelaten rende ze over het plein. Wolfs keek verbaasd toe hoe ze hem nog één verleidelijke blik over haar schouder toewierp en twijfelde geen seconde meer. Op haar uitnodiging rende hij achter haar aan richting het hotel.