Albert parkeerde zijn auto op de parkeerplaats van een hotelletje net buiten het stadscentrum.
Hij had besloten om nog enkele dagen in Frankrijk te blijven en er een kleine vakantie van te maken. Hij moest voor niets terug naar België. De kleinkinderen waren inmiddels pubers, dus deze moest hij alvast niet meer voor- en naschools opvangen.
Hij kon dus gerust wat vakantie nemen en er was hier nog zoveel te zien.
Wat zou hij morgen gaan doen?
Diep in gedachten verzonken, liep hij richting de hotelbalie.

Eva rende lachend naar de ingang van het hotel op. Ze keek nog even achter zich, maar zag dat Wolfs met zijn slappe conditie echt wel tientallen meters achterop geraakt was. Eventjes wachtte ze om hem plagend toe te roepen: 'jij kan mij toch niet pakken, ouwe!' en liep dan verder richting de lobby. Schaterlachend strompelde ze door de deur naar binnen en ze liep door terwijl ze over haar schouder keek om haar kansen in te schatten. Als ik snel ben, kan ik aan de balie de sleutel van de kamer krijgen voor hij hier is. Dan kan ik hem lekker buitensluiten en dan moet hij aan al mijn wensen voldoen om terug binnen te mogen. Ze moest nu al lachen als ze bedacht wat hij dan allemaal voor haar zou moeten doen... .

Albert stond aan de balie en probeerde in zijn beste Frans uit te leggen dat hij enkel een kamer met ontbijt wou. Toen dat uiteindelijk was gelukt, kreeg hij de sleutel van zijn kamer. Net toen hij zich wou omdraaien, hoorde hij een vrouw luid lachend binnenrennen. Hij draaide zich om en nog voor hij de vrouw echt herkende, botste ze tegen hem aan.
'Excusez-moi, monsieur' mompelde Eva terwijl ze haar hoofd weer naar voor draaide en meteen verstijfde.
Ze probeerde de guitige lach op haar gezicht meteen om te toveren in een serieuze en bezorgde blik. En dat lukte wonderbaarlijk goed, vooral omdat ze opeens zag tegen wie ze aangebotst was.
Oh nee, niet hij!

Albert keek verbaasd in het welbekende gezicht van Eva, die hem nog steeds met haar mond vol tanden aanstaarde.
'Aha... Van Dongen, nu heb ik je te pakken!' strompelde nu ook Wolfs over de drempel van het hotel terwijl hij speels zijn handen al naar haar uitreikte om haar te kunnen kietelen.
Tegen Wolfs' verwachtingen in sprong Eva niet opzij en was ze ook gestopt met lachen. Dit opmerkelijk gebeuren bracht hem uit zijn verliefde roes en meteen zag hij waarom Eva zo stokstijf bleef staan.
'Zo, jullie hebben het gezellig, zie ik.' grijnsde Albert nu.
'Wat doe jij hier?' snauwde Eva opeens richting Albert.
'Eva, wat een vraag!' probeerde Wolfs meteen de situatie te redden 'Meneer is toch ook op vakantie. Dan is het toch logisch dat hij een hotel zoekt.'
Albert keek glimlachend van Eva naar Wolfs. Waar komt Eva's vijandige houding nu opeens vandaan?
'Oh ja...' zei Eva nu schaapachtig. '... sorry.'
'Het is niet erg.' zei Albert begrijpend ' je was gewoon wat geschrokken. Ik ben blij jullie weer te zien. En ik ben ook blij om te zien dat de plooien tussen jullie weer min of meer zijn gladgestreken...?'
Eva keek meteen beschaamd naar de grond en Wolfs lachte vriendelijk naar de man.
'Ja, ik denk wel dat we weer OK zijn, hé Eef?'
Eva gaf alleen een verlegen knikje en mompelde meteen 'ik wil naar de kamer, kom je, Wolfs?'
Zonder Wolfs aan te kijken liep ze langs Albert heen naar de balie en vroeg ze hun sleutel.
'Spijtig' hoorde ze Albert tegen Wolfs zeggen 'ik had gehoopt jullie twee een drankje te kunnen aanbieden in de bar.'
'Goed idee!' antwoordde Wolfs meteen enthousiast.
Eva draaide zich met een ruk om en toen ze Wolfs een dodelijke blik toewierp, stamelde die meteen:
'Maar euh... Eva lijkt nogal moe te zijn.'
'Ja, ik ga slapen, hoor.' bevestigde Eva iets te gretig zijn antwoord.
'Oh spijtig, maar misschien dat ik meneer Wolfs nog iets kan aanbieden?' bleef Albert proberen.
'Natuurlijk!' antwoordde Wolfs met een glimlach. Al is het maar om Eva niet zomaar haar zin te geven.
'Ik ga even met Eva mee naar de kamer zodat ik de sleutel terug kan meebrengen. Bestel al maar wat te drinken voor mij.' voegde hij eraan toe.
'Wat heb je graag?' glunderde Albert.
'Whisky' blies Eva boos in de richting van Albert terwijl ze Wolfs staalhard aankeek. Toen liep ze meteen richting hun kamer terwijl Wolfs wederom het gevoel had dat hij haar als een puppy achterna liep.

Wolfs liep naar de bar van het hotel en ging naast zijn nieuwe kennis zitten.
'Sorry...' mompelde hij terwijl hij verontschuldigend zijn schouders ophaalde. Eigenlijk vond hij het gedrag van zijn partner best beschamend, ook al wist hij wel wat erachter schuilging.
Albert gaf hem een discrete glimlach en zei 'Hier man, neem maar een slok van je whisky.'
Wolfs nipte van zijn glas en zette het daarna terug voor zich neer. Zonder het te beseffen schoten zijn gedachten weer naar Eva, die nu alleen mokkend op hun hotelkamer zat.
Ik kan haar frustratie wel begrijpen. En eigenlijk had ik mij het vervolg van de avond ook wel anders voorgesteld.. .. In plaats van nu liefkozend naast Eva in bed te liggen, zat hij zich met een volstrekt onbekende te bezuipen in de bar.
Ook dit idee gaf hem een wrang gevoel, maar hij wou hiermee ook wat aan Eva duidelijk maken. Hij wou laten zien dat hij zichzelf en zijn gevoelens niet wegstak en niet te beroerd was om eventuele lastige vragen over hen twee te beantwoorden.
'Ze is mooi.' zei Albert na een tijdje om te laten weten dat hij wist aan wie Wolfs dacht.
'Ja...' zuchtte Wolfs terwijl hij nog steeds dromerig naar het glas voor hem bleef kijken 'ja, dat is ze zeker'.
'En onvoorspelbaar...' zei Albert afwachtend '... een geweldige maar echt vreselijke combinatie, hé? Een combinatie die alle mannen hun hoofd op hol doet slaan.'
Wolfs keek Albert nu strak aan. Diens woorden hadden hem meteen weer aan Bols doen denken. Bols zijn verstand was door die geweldige combinatie inderdaad op hol geslagen! Met afschuwelijke gevolgen... .
Albert merkte aan de koude blik van Wolfs meteen dat die door zijn opmerking duidelijk aan andere dingen dacht dan dat hij bedoeld had. En hij wist meteen aan wat. Hoe dom kan ik zijn!
'Sorry' zei Albert beschaamd 'ik bedoelde het niet zo. Wat ik eigenlijk wou zeggen, is dat het heel normaal is dat je smoorverliefd op haar bent.'
Wolfs grinnikte verlegen en vroeg ter verduidelijking 'Want elke man is smoorverliefd op haar?'
'Elke man is misschien veel gezegd, maar velen wel, ja. Maar geen enkele andere man haar stemmingswisselingen en rare buien willen ondergaan, denk ik. Niemand zou dat volhouden. Of toch niet zoals jij dat doet.'
'Eva is echt geen monster, hoor.' zei Wolfs geïrriteerd, maar deze opmerking liet Albert alleen maar lachen.
'Zie je wel...' riep hij triomfantelijk 'je voelt je zelfs beledigd in haar plaats!'
Wolfs haalde zijn schouders op.
'Maar wat ik eigenlijk bedoelde was dat jullie niet lijken te beseffen hoe bijzonder jullie twee samen eigenlijk zijn. Verliefd worden op Eva is alles behalve moeilijk, maar meer dan tien jaar lang met haar samenwerken én samenwonen...' Albert pauzeerde even om de rest van zijn zin kracht bij te zetten 'én dan nog zoveel respect voor haar opbrengen door, nu de moment er eindelijk zo goed als rijp voor is, niet gewoon meteen met haar het bed in te duiken? Pff... respect hoor man, of er scheelt iets met jouw libido, of je moet wel waanzinnig veel van haar houden.'
De opmerking van Albert deed Wolfs verlegen lachen.
'Het laatste, vrees ik.' zei hij half fluisterend waarna hij zijn wanhoop met een flinke slok whisky probeerde weg te slikken.
Eventjes was het stil tussen de twee. Wolfs zijn gedachten zaten teveel bij Eva om nog een ander onderwerp aan te snijden. Hij bleef maar een beetje naar zijn glas tussen zijn handen staren.
'Eva was alles behalve blij mij weer te zien, hé?' zuchtte Albert nu duidelijk verdrietig.
Wolfs keek Albert aan en schonk hem een verontschuldigende glimlach.
'En dat vind jij niet zo prettig, hé? Toch ook niet een beetje verliefd op mijn partner zeker, ouwe knar?' lachte Wolfs nu om het gesprek wat luchtiger te maken.
'Nee hoor, maar als ik in jouw plaats was zou ik het wel weten, hoor!' lachte nu ook Albert.
'Nee, ik vind het gewoon zo erg voor haar.' zei Albert nu terug serieus.
'Ik bedoel: ik begrijp niet waarom ze nu zo afstandelijk tegen mij is. Toen ik haar vanmiddag ontmoette, was ze zo open, zo lief, zo eerlijk, zo puur...' vervolgde Albert dromerig.
'Moet je jezelf bezig horen, man! Toch verliefd dus!' grijnsde Wolfs nu van oor tot oor terwijl het hoofd van Albert op slag rood kleurde.
Betrapt schudde hij met zijn hoofd terwijl Wolfs lachend met zijn ogen rolde.
'Een oude man als ik mag toch ook nog eens naar iets moois kijken, hé' knipoogde Albert naar Wolfs die lachend knikte.
'Maar je reactie op het feit dat ze nu niet bij ons in de bar zit, bewijst wel dat wat je zonet zei klopt.  Als je dit al zo frustrerend vindt, dan zou je het zeker nooit met haar volhouden! Geloof mij: ze kan je nog duizend keer meer tot wanhoop drijven.' voegde hij er nog steeds grijnzend aan toe.
'Dat is me al wel duidelijk, ja! Ik heb oprecht met je te doen.'
'Och, dat valt wel mee. En over Eva...' zei Wolfs bemoedigend 'maak je daar maar geen zorgen over. Ze is inderdaad opeens afstandelijk, maar dat is niet omdat jij iets verkeerd gezegd of gedaan hebt. Jullie gesprek heeft haar wel goed gedaan, maar het heeft haar weer wat meer aan het denken gezet. Dan wordt ze onzeker. Ze is vooral heel erg van zichzelf geschrokken. Buiten dan af en toe aan mij, vertrouwt ze haar gevoelens meestal aan niemand toe. Dat ze dat nu opeens wel aan jou heeft gedaan, geeft haar een beetje een ongemakkelijk gevoel. Maar dat gaat wel over. Binnenkort zal ze je hopelijk zelfs dankbaar zijn.'
Albert knikte naar Wolfs. Hij was wel wat gerustgesteld. Toch wou hij nog één ding weten.
'Eva heeft in haar jonge leven veel meegemaakt hé?' vroeg hij zacht.
'Waarom denk je dat?' vroeg Wolfs terwijl hij zijn wenkbrauwen argwanend optrok.
'Ik ben 35 jaar lang opvoeder geweest in een instelling voor kinderen en jongeren die verwaarloosd of mishandeld werden. Dan herken je het wel als iemand wat in die richting heeft meegemaakt... . Of tenminste je vermoedt iets. Is mijn vermoeden juist?'
Als antwoord schonk Wolfs Albert alleen een verontschuldigende glimlach. Eén die net genoeg was om als bevestiging door te gaan, maar die meteen Albert moest laten weten dat hij niet verder moest vragen.
Albert glimlachte en knikte toen zachtjes.
'Dat is alles wat ik wou weten.' zei hij zacht.
Wolfs keek hem vragend aan. Ik heb hem toch helemaal niets gezegd?
Albert zag de niet-begrijpende blik van Wolfs en voegde eraan toe:
'Ik wou alleen zeker zijn dat jij het van haar wist. Zodat je haar kon begrijpen. En ik wou zeker zijn dat je haar vertrouwen daarin nooit zou schaden. Nu ik dat weet, zal ik stoppen met vragen stellen over jullie.'
'Dankjewel' zei Wolfs geëmotioneerd door de bezorgdheid van de oude man.
'Geen dank, meneer Wolfs. Jij bent echt goed voor haar.'
De twee mannen ontspanden zich beiden en bleven nog een half uurtje gezellig doorpraten. Alle luchtigere onderwerpen werden nu aangesneden. Van de bezienswaardigheden in de buurt, over de culinaire verslaving van Wolfs tot hun gezamenlijke voorliefde voor oldtimers.