"En wie is die iemand?"

Kortsluiting in mijn hoofd.

Lenora. Zeg het nou gewoon. 1 woordje, Lenora. Waarom moet hij me nou zo aankijken.

"Le-Lenora." Ik geef mezelf mentaal een facepalm. Calum schiet in de lach en Lenora ook, allebei om een andere reden. Het geluid van Calums lach zorgt voor nieuwe vlinders.

"Hij heeft geen vriendin, maar hij heeft wel iemand op het oog." vertelt Cal, en Lenora kijkt een beetje teleurgesteld. Dan zie ik in haar hoofd ook een lichtje aangaan en kijkt ze grijnzend naar mij.

"En jij? Heb jij een vriendin?" Vraagt ze, en hij glimlacht. Ik kijk Lenora nep boos aan en zij geeft me een knipoog.

"Single as I can be." Lenora kijkt me triomfantelijk aan en ik gooi mijn kussen naar haar hoofd.

"Willen jullie die croissantjes nog hebben?" zegt Calum terwijl hij de heen en weer vliegende kussens probeert te ontwijken. Lenora pakt haar croissantje en gooit weer haar kussen naar mij. Dan word ze gebeld door Luke. Ze zet hem op luidspreker.

"Hai!" Schreeuw ik, en Lenora praat me (wat zachter) na.

"Haal me even van luidspreker af." Lenora trekt haar wenkbrauwen op en luistert naar wat Luke te zeggen heeft. Daarna loopt ze met haar croissant de kamer uit.

"Ik hoorde dat je ging zingen morgenavond?" Ik kijk op mijn kussen, terwijl ik op mijn bed lig staat Calum nog awkward midden in de kamer. Ik klop op mijn bed dat hij naast me kan komen zitten en dat doet hij. De croissant legt hij voor mijn neus.

"Yep. Lenora had verteld aan Ash dat ik goed kan zingen en nu wil hij dat we een nummer doen." Hij lacht.

"Misschien word je wel een lid van de band." Ik moet ook lachen.

"Ik hou het op fotografie en schilderen, thanks." Ik duw het croissantje van me af en ga recht op zitten.

"Je schildert ook nog? En eet wat."

"Ja en nee."

"Kan je me wat laten zien? Va-van je schilderijen bedoel ik?" Hij word rood en ik moet lachen. Dan loop ik naar mijn koffer en pak mijn tekenmap eruit. Ik geef hem aan Cal, die er door heen begint te bladeren. Er zitten veel tekeningen van mensen in, een paar beroemde en een paar die ik gewoon op straat zag.

"Waarom hebben alle mensen zwarte ogen?"

"Is symbolisch. Alleen de mensen die echt heel dicht bij me staan, mentaal dan, krijgen gekleurde. Lenora bijvoorbeeld," zeg ik terwijl ik naast hem ga zitten en doorblader naar een schets van Lenora van lang geleden, "in Lenora's ogen kan je de sterren zien."

Hij kijkt heel rustig naar alle tekeningen, zelfs naar de schetsen die ik heb doorgekrast.

"Mag ik wat vragen?" Ik knik als teken dat hij door moet gaan.

"Waarom heb je nooit jezelf getekend?"

"Omdat ik mezelf daar niet goed genoeg voor vind." Hij zucht, en kijkt me aan.

"Dat ben je wel. Je bent geweldig, en lief, en een tikje agressief maar je bent makkelijk tegen te houden," zegt hij met een glimlach, "en je hebt zulke mooie hobby's."

Ik glimlach ook. Dat was een van de liefste dingen die hij had kunnen zeggen.