De volgende morgen keek haar grootvader Sarah bezorgd aan terwijl hij de verbanden van haar handen rolde. Joey was de paarden aan het binnenzetten, hij verwachtte niet dat Sarah hem kwam helpen. Toen hij klaar was ging hij het huis binnen.

"Moeten we voor de zekerheid Chex meenemen vandaag?" Vroeg hij toen hij binnenkwam. Sarah staarde voor zich uit en knikte zwakjes een leidpaard zou de druk op haar handen sterk verlichten. Charlie vloekte, hij was op zijn knieën voor Sarah gaan zitten, maar dat deed hem pijn. Joey hielp de man op zijn stoel en knielde zelf voor Sarah neer.

Heel even schoot hem te binnen dat Tyler nu wel een schuine mop zou maken, maar hij begon in stilte haar handen in te pakken. Eenmaal klaar klom het drietal in Joey's oude truck.

Joey laadde Chex op de trailer. Sarah stapte achterin en Joey nam de gordel uit haar pijnlijke en onhandige handen. Haar kruidige shampoo prikte in zijn neus. Snel klikte hij haar gordel vast en deed de deur dicht, zonder haar aan te kijken. Deze stille en makkelijke versie van Sarah was hij niet gewoon en het sloeg hem wat uit het veld.

Hij liep hoofdschuddend om zijn truck heen, bezorgd over wat dit wou zeggen. Hij stapte in en keek naar het bedrukte gezicht van Charlie naast zich. In stilte reden ze naar de renbaan.

Daar toegekomen leidde Joey Chex van de trailer naar de stallen. Uit zijn ooghoek zag hij hoe Charlie zijn kleindochter tegen zich aantrok. Hij liep door naar de stallen waar hij Tyler vertelde om Sarah met rust te laten. Tyler keek hem opgetogen aan. Het zat Joey niet lekker dat Tyler kon zeggen wat hij wou. Sarah reageerde nog wel op Tyler, maar veel minder sterk. Hoe botter zij was hoe vriendelijker hij terug reageerde en dat vond ze maar niks. Haar nieuwe tactiek was om hem zoveel mogelijk te negeren.

Sarah liep naar de kleedkamer, haar anders trotse houding was vervangen door hangende schouders. Ze was zelf verbaasd over hoe zwaar het verlies jegens de jonge hengst haar trof. Ze trok onhandig haar rood met witte bloes aan en probeerde die in haar witte broek te proppen. Intussen liep de kleedkamer vol en Sarah vloekte in zich zelf. ze probeerde altijd klaar te zijn voor de anderen binnenkwamen. Er waren namelijk maar weinig jockeys met wie ze geen problemen had.

"Ah Hopkins! Klaar om in het zand te bijten?" klonk een stem achter haar en een rilling trok over haar rug. Ze ging zitten, zonder zich om te draaien en duwde haar voet in haar laars. De stem was die van Chester Odega, een verwaande jockey en de laatste persoon die Sarah wou zien. Veel van de jockeys hadden haar niet netjes behandeld als vrouw tussen de mannen, maar Odega had een speciaal plaatsje in haar haat. Hij was namelijk jockey geweest voor haar grootvader, voor die ziek werd. Het feit dat hij Charlie zo had laten vallen maakte Sarah al kwaad. Het feit dat hij zich er nu op scheen toe te leggen om te bewijzen dat het afgelopen was voor Charlie Hopkins, maakte haar razend.

"Laat me met rust, Odega!" antwoordde Sarah terwijl ze haar uiterste best deed om de rits van haar laars dicht te krijgen."Ik heb gehoord dat jij je veepony meegebracht hebt", zei Chester, hij lachte zijn scheve tanden bloot tegen een paar van de andere jockeys.

Deze hadden hun eigen redenen om Sarah niet te mogen. Klaarblijkelijk hadden ze gedacht dat een meisje, onbekend op de renbaan, met iedereen het stro in zou duiken om meer succes te hebben in een onbekende wereld. Het was al snel gebleken dat Sarah daar veel te trots voor was en dus was er een gemeenschappelijk ongenoegen over haar onder de vaste jockeys. Dat trok Sarah zich echter niet aan. De mening van een ander was onbeduidend belangrijk voor haar.

"Ik rijd Masterplan vandaag", ging Chester trots verder. Hij stak zijn magere borst trots vooruit. "Hij is topfavoriet! Hij is ook ongeveer twee keer zo groot als jouw pony!"

Sarah, die eindelijk haar laars dicht had gekregen snurkte. "Waarom is grootte toch zo belangrijk voor jou?" beet ze terug zonder zich om te draaien. Ze duwde haar andere voet in de laars en ging rustig verder. "Je moet voorzichtig zijn, mensen gaan straks denken dat je overcompenseert voor iets."

Chester gromde gevaarlijk laag, maar Sarah was niet bang van hem. Naast haar grinnikte Eddie Mouster, een britse jockey en ongeveer de enige die vriendelijk was tegen Sarah. "Ik heb gehoord dat je al een tijdje niks meer bijeen gereden hebt", zei ze terwijl ze met de rits van haar tweede laars vocht. "Doet een mens toch afvragen hoe je op de favoriet terecht komt."

Haar laars was dicht en ze draaide zich voor het eerst om naar het sproetige gezicht van Chester. "Je moet wel erg speciale vaardigheden hebben", besloot ze. Ze zag een paar jongens op hun tanden bijten om niet te lachen, maar Eddie schoot naast haar luid in de lach. In hun laatste ontmoeting had Sarah hem doorgestoken dat als Chester nog eens een goed paard wou rijden, hij zou moeten leren zijn bazen op een andere manier te plezieren. Liefst op zijn knieën. Daarmee had ze niks letterlijk uitgesproken, maar de dubbelzinnigheid ervan was snel door iedereen opgepikt. Binnen de week werd er zelfs in de stallen mee gelachen. Het feit dat Chester nu met de favoriet mocht rijden was alleen maar gelukkig toeval.

"Houd je bek, Mouster!" schreeuwde Chester en hij wees hijgend naar Sarah: "Jij bent gewoon bitter omdat het afgelopen is met Charlie Hopkins !"
Sarah haalde onverschillig haar schouders op.

"Of jij bent bitter omdat dat net niet zo is", antwoordde ze en ze verliet de kleedkamer met een goedkeurende glimlach van Eddie Mouster.

Eddie had altijd sympathie gevoeld voor het 'nieuwe meisje'. Hij was zelf naar Amerika gekomen met de belofte van een gouden kans. Helaas werd ook hij gediscrimineerd om zijn niet Amerikaanse afkomst. Al snel moest Eddie de zwakste paarden rijden, terwijl hij een zeer capabele jockey was. Nu hij hier was kon Eddie het geld niet bij elkaar krijgen om terug naar huis te gaan. Sarah en hij hadden dus wel een aantal dingen gemeen.

In de stallen stonden Chex en Inyanga al klaar. Charlie zat al in de tribunes en Joey keek naar haar stuurse gezicht.
"Laat Odega zichzelf maar verongelukken", begroette hij haar en Sarah schrok op. Joey fronste zijn grove wenkbrauwen en en tuitte zijn lippen in een overdreven nabootsing van Sarah's uitdrukking.

Sarah ontspande haar gezicht weer en Joey was blij dat ze zich ergens in had kunnen kwaad maken. Hij hielp haar behendig op Inyanga's rug.

"Die jongen is vast gewoon helemaal weg van je stralende verschijning", zei Tyler, die het paard vast hield. "Houd je kop, Tyler!" siste Sarah terug en ze keek naar Joey, die haar knie had vastgepakt.

"Lukt het zo?" vroeg hij bezorgd. Sarah slikte, naast haar zenuwen leken haar dik ingepakte handen een eigen leven te leiden. Joey paste de lengte van haar teugels aan en kneep weer in haar knie. "Je kan dit. Korte race, snelle baan. Je bent thuis voor je het weet." Hij voegde er een bemoedigende glimlach aan toe en Sarah knikte.

Tyler, die nu wel begrepen had dat er iets mis was, hield zijn mond. Hij voelde aan dat zijn geplaag niet in goede aarde viel. Dat deed het nooit, maar nu was het erger. Hij wou Joey helpen opstappen, maar die schudde zijn hoofd.
"Houd alstublieft gewoon die merrie vast." Tyler slikte en nam Inyanga's bit weer vast. De merrie trippelde nerveus en Sarah hield haar niet tegen. Tyler hield de merrie stevig bij en keek even op naar Sarah. Haar gezicht was bleek en getrokken van spanning. Joey vroeg een passerende stalknecht om een voetje en kwam naast Sarah rijden. Zijn knie duwde tegen haar dij en een vreemd gevoel borrelde in zijn buik. Hij overhandigde Sarah veilig aan de starter en was blijer dan ooit dat Inyanga zo koel was. Ze trok niet meer aan Sarah's handen.

In het starthek draaide Sarah haar handen nog eens rond de teugels en de manen van het paard. Ze keek naar de harde baan voor haar. De tribunes zaten volgepakt. Vijftien paarden zouden er starten vandaag. Dat waren er te veel naar Sarah's zin. Niet omdat ze schrik had om te verliezen. Wel omdat de kans op een ongeluk groter was bij een groter veld. Dat was een simpel en toch verschrikkelijk feit. Sarah sloot haar ogen en probeerde haar ademhaling te controleren. Ze nam de teugels steviger vast en voelde Inyanga op het bit knabbelen. Een glimlach kwam over haar gezicht. Haar paardje had er zin in.

Ze hoorde Chester Odega's verwijten niet ze hoorde alleen haar ademhaling en die van haar paard. Sarah opende haar ogen met een nieuw gevonden gevoel van vastberadenheid. Ze zette zich klaar en spoorde Inyanga extra aan bij de bel.

De merrie sprintte naar voren en Sarah moedigde haar verder aan om snel uit het veld te zijn. Blij dat het veulen zo versnelde keek ze om bij het horen van tumult. Odega had Masterplan naar binnen laten vallen bij de start, waardoor Halestorm ook naar binnenviel. Als ze zo snel niet gestart was, had Sarah in de problemen gezeten.

Joey vloekte aan de kant luidop op Odega, maar Sarah lachte. "Toon hem wat je kan, schat!" riep ze naar de merrie en deze versnelde nog. Haar hoeven raakte de baan zo licht dat het bijna niet te geloven was dat ze de anderen voor bleef. Onder haar arm zag Sarah dat Masterplan toch dichter kwam. "Nog een klein stukje!" spoorde ze haar merrie aan en voor het eerst gebruikte ze haar zweep. De merrie kreunde en sterkte zich nog verder uit. Door de snelheid begonnen Sarah's ogen te tranen. Met een halve lengte voorsprong op Masterplan, kwam Inyanga over de streep. Sarah nam de teugels op om het paard af te remmen.

Door de pijn sprongen er nog meer tranen in haar ogen. Ze ging rechtop staan, maar moest zich weer in het zadel laten vallen toen de merrie misnoegd aan de teugel trok. Opnieuw trok Sara aan de teugels en beet op haar lip toen de brandende pijn alweer door haar handen trok. De merrie vertraagde, maar Sarah kon niet genoeg druk op de teugels zetten. Pas toen Joey, hoog op Chex, naast haar kwam rijden en haar teugel beet nam wou de Inyanga stappen

"Je hebt hem geklopt!" grijnsde Joey naar Sarah: "De grote prijs is binnen!" zijn grijns verdween bij haar tranen. Die zouden droog zijn tegen dat ze de fotografen bereikte, bedacht Joey. Hij keek naar haar handen, die in de manen van het paard verwikkeld zaten. Inyanga poseerde en ook Sarah lachte voor de foto's, met de opgedroogde tranen nog op haar wangen.

Bewondering overviel Joey, nooit eerder was Sarah zo duidelijk familie van Charlie. Tyler klikte het touw aan Inyanga's bit en grijnsde: "Fantastisch gereden!" Sarah reageerde niet en zat stil op haar paard tot ze de stallen bereikten. Joey sprong snel van Chex en gaf diens teugel aan Tyler, die net Sarah wou helpen afstappen.

Joey liep naar haar toe: "Blijf zitten. Ik haal een schaar, ok?" Sarah knikte zwakjes en Tyler, die nog steeds niet wist wat er gaande was, merkte nu op hoe Sarah's handen in de manen verwikkeld zaten. Joey knipte de manen af en hielp Sarah van het paard. Ze siste tussen haar tanden en ging op het krukje aan Inyanga's box zitten, met gebogen hoofd.

"Wat scheelt er?" vroeg Tyler verward en Joey nam Chex weer over.
"Zorg eerst voor Inyanga, Ty" zei hij en Tyler knikte afwezig een antwoord. Hij gooide een zweetdeken over de merrie en ging haar buiten uitstappen. Joey knielde voor Sarah en keek naar haar verkrampte handen. Voorzichtig trok hij haar handschoenen uit. Sarah klemde haar kaken opeen en blies lucht van onder haar wangen.

Joey had zijn eigen kaken ook opeen geklemd. Toen hij haar tweede handschoen uitgekregen had, keek hij even op naar Sarah's gezicht, tranen blonken op haar bleke wangen. Hij weerstond net de drang om haar tranen weg te wrijven en richtte zich op het verband rond haar handen. Joey kreunde toen de open wonde tevoorschijn kwam. Ze had net een grote prijs gereden. Ze had meer geld gewonnen dan ze het voorbije jaar bijeen gesprokkeld hadden en toch was er geen sprake van euforie. De reden waarom lag in zijn handen. hij streek even langs haar duim en schudde zijn hoofd. Dan begon hij aan haar tweede hand en Sarah liet hem doen, ze had nauwelijks door hoe bezorgd Joey om haar was.

Nadat hij haar tweede hand bevrijd had ging Joey een emmer proper water halen. Sarah bewoog zich niet, ze staarde in stilte voor zich uit toen Joey de emmer voor haar neerzetten. Ze keek argwanend naar het water toen Joey zei dat ze haar handen er in moest stoppen. Ze wist niet of ze dat wel kon. Ze was er zeker van dat het pijn zou doen.

Joey knielde weer voor haar neer en nam haar polsen vast. Geschrokken probeerde ze hem even tegen te houden, haar angstige blik deed Joey's maag keren. Zijn bezorgde ogen deden haar ontspannen. Ze kneep haar ogen dicht en liet Joey haar handen in het water dompelen. Ze pufte toen haar handen het water raakte, maar Joey hield haar handen stevig tegen. Na een tijdje trok de pijn wat weg en voelde het koele water fijn aan haar handen. Zuchtend liet ze haar hoofd tegen Joey's schouder rusten. Waarom ze dat deed wist ze niet en ze dacht er ook niet over na ze was gewoon zo moe van de pijn.

"Bedankt, Joey", fluisterde ze en Joey's linker mondhoek krulde omhoog. Hij durfde het aan om een van haar handen los te laten en plaatste zijn hand op haar rug.

"Je bent in orde, Sarah", zei hij troostend. Hij schrok zelf een beetje van zijn actie, maar toen Sarah niet in een woedende furie veranderde, besloot hij zijn hand niet weg te trekken. Sarah voelde zich plots veiliger dan ooit. Ze was zo dankbaar voor Joey's hulp, dat ze het niet erg vond dat hij haar rug wreef.

Ze voelde zich getroost en dus bleef ze gewoon stilletjes zitten. Ze wist best dat ze normaal het gevoel van troost zo snel mogelijk van zich wilde afschudden, maar nu kon ze het gebruiken.

"Stoor ik?" klonk de licht geamuseerde stem van Tyler plots naast zich. Sarah en Joey sprongen geschrokken op en Joey duwde meteen Sarah's handen weer in het water. Hij keek haar niet aan want hij voelde zijn wangen rood worden en vloekte in stilte op zichzelf.

"Mag ik nu weten wat er gebeurd is?" vroeg Tyler serieuzer en hij kwam naast hun op de grond zitten. Joey keek Sarah even aan en besloot dan dat het een lang verhaal was. Tyler keek nu naar Sarah, wiens bleke gezicht een geheel atypische vertoning van kwetsbaarheid was.

Een vlaag van genegenheid overspoelde hem. Joey had haar handen weer losgelaten. Hij haalde zalf en verband uit zijn rugzak en Tyler tuurde in het water naar de bovenkant van Sarah's handen. Pas toen Joey haar handen droog depte kreeg Tyler haar opengereten handpalmen en vingers te zien. "Allemachtig!" mompelde Tyler. "Hoe komt dat?"

"Jonge hengst", antwoordde Sarah vermoeid. Het was een kort antwoord, maar het zei in feite alles wat gezegd moest worden. Tyler slikte en keek toe hoe Joey voorzichtig haar handen insmeerde met een verzachtende zalf. Sarah had een pijnlijk grimas en Tyler besloot haar wat af te leiden.

"Jullie waren geweldig vandaag", zei hij zacht, zonder zijn gebruikelijke charmes in de strijd te gooien. "Chester Odega is ontslaan. Het was een groot spektakel hier buiten.", ging hij, met iets meer vreugde in zijn stem, verder. Sarah keek nu naar hem.
"Echt?" Vroeg ze en Tyler knikte gretig terwijl hij in haar waterig ogen staarde. Hij nam haar kin vast en fluisterde: "Zijn enige weerwoord was dat jouw merrie onmogelijk zo snel kon zijn."

Sarah lachte even en draaide dan haar hoofd sissend naar Joey, die haar verbanden begon aan te leggen. Tyler stond op en gaf Inyanga nog wat extra hooi. Hij nam zich voor Joey te vragen wat er nu eigenlijk tussen hen speelde. Net wanneer haar handen helemaal ingepakt waren, kwam Charlie binnen gelopen. Hij gooide zijn armen om zijn kleindochter en sarah lachte weer. Misschien zou dan nu de euforie van de winst komen, bedacht Joey.