Toen Evelyn weer wakker werd hoorde ze Ave en May zachtjes praten. May had haar dus niet wakker gemaakt toen haar vriendin binnenkwam. Ergens was Evelyn daar boos om, maar een ander deel van haar vond het niet zo erg. Nu was ze uitgerust wakker geworden en had haar lichaam zo lang kunnen slapen als het nodig had.

Ze kwam overeind en trok zachtjes haar laarzen en vest weer aan. Ze dacht er niet aan dat haar haren door de war konden zitten door het slapen. Haar lange haren bleven altijd wel redelijk naar beneden hangen als ze uit bed stapte, en in een slaapdronken toestand dacht Evelyn er niet aan om iets anders te doen.

'Kijk, je bent weer wakker' zei May toen Evelyn de leefruimte binnen kwam lopen. Ave zat met de oude vrouw aan tafel en at van een koekje dat May blijkbaar gemaakt of meegenomen had.

'Evelyn' zei Ave, maar op een heel andere toon dan Evelyn verwacht had. Aan het einde van de naam ging haar stem omhoog en ze wees naar Evelyns kapsel.

'Ik heb het afgeknipt, afgesneden eigenlijk' zei Evelyn. Voorzichtig haalde ze een hand door haar korte haren terwijl ze er ongemakkelijk bijstond.

'Dat is denk ik niet alles wat Ave bedoelt' zei May terwijl ze opstond. Van het aanrechtblad pakte de oude vrouw een plantenspuit waarmee ze water in Evelyns haar spoot. Evelyn haalde daarna zelf haar hand doorn haar lokken en merkte dat het helemaal overeind stond en dat het door het water van May weer plat kon gaan liggen.

'Het staat je wel hoor, kort haar' merkte Ave op. Zij had haar zwarte lokken juist heel lang, haat vlecht kwam al tot over haar heupen. Het was in Nista de laatste jaren iets geworden om aan te tonen dat je een volwassen vrouw was. Veel meisjes van Aves en Evelyns leeftijd hadden het lang en in een vlecht of los naar beneden hangen, terwijl getrouwde vrouwen het vaker omhoog hadden.

'Ik voel me heel anders als ik mezelf nu zo zie. Het is niet Koninklijk meer, maar dat was dan ook de bedoeling' zei Evelyn, terwijl ze haar hand nogmaals door haar blonde haren liet glijden, die nu nat waren van het water.

'Maar hangt het niet constant in je gezicht?' vroeg Ave zich hardop af. Dat deed Evelyn eraan herinneren dat ze haar haarband van Forels haar nog naast May's bed had laten liggen. Meteen liep ze terug en viste ze het ding van de grond. Het voelen van de haren maakte haar verdrietig, maar het lukte haar een nieuw huilbui te voorkomen.

'May vertelde het al' zei Ave toen Evelyn weer terug kwam lopen. Ze had blijkbaar meteen de haren herkend van alle ritjes die ze samen hadden gemaakt. Evelyn gaf de haarband aan Ave, zodat zij ook nog een misschien wel laatste keer iets van hem in haar handen kon hebben.

'Toen ik weg ging hadden ze volgens mij nog geen lichaam gevonden' zei Ave. Haar stem klonk gebroken, hoewel het meisje dat probeerde te verbergen.

'Was je op het kasteel?' vroeg Evelyn. Ave knikte als antwoord, het blok in haar keel was zelfs door Evelyn te zien. Evelyn pakte de stoel naast Ave en ging zitten, dicht tegen haar vriendin aan.

'Gisteren zijn ze ook bijna bij mij thuis geweest. Vanochtend vroeg zijn we voor de veiligheid naar het kasteel gegaan. Het was toeval dat ik wat spullen voor Alice ging halen thuis, want anders had ik jouw brief nooit gevonden. Ze vertellen dat je op je kamer bent en rust nodig hebt' vertelde Ave.

'Mijn ouders zullen weten dat ik weg ben, of de a=wachters houden het zelfs voor hen geheim. Maar dat geloof ik niet, dat zouden ze alleen doen als ze speciale orders hadden gekregen om mij die dag te beschermen' dacht Evelyn hardop na.

'Het heeft geen zin daarover te speculeren, meisjes' zei May. 'Als Ave en ik teruggaan naar het kasteel zullen we onze ogen er oren openhouden, zodat we jou informatie kunnen geven' vertelde May.

'Is het niet te gevaarlijk als jullie altijd naar het bos gaan. Ik ga een vrij leven leiden, als ik nu gevonden word door paleiswachters word ik nog meer als een poselijnen beeldje tentoongesteld. Dan mag ik helemaal niets meer' zei Evelyn.

'We zullen wel moeten, je moet toch eten krijgen' zei May.

'Maar dan ga ik toch zelf naar de markt? Ik wil jullie niet in gevaar brengen' zei Evelyn.

'Mij breng je niet in gevaar hoor, niemand kijkt raar op als ik naar mijn eigen huisje in het bos ga. Het is veel gevaarlijker als jij naar de markt gaat. Iedereen hier in Hill kent je, of in ieder geval alle rijken die op de markt komen' zei May streng. Evelyn kon zich daar ook wel in vinden en liet haar hoofd hangen als overgave.

'Misschien is het toch wel handig als jij me informatie en eten komt brengen' gaf ze toe. Er brak een kleine glimlach door op May's gezicht, waarna de vrouw een bezem pakte en de vloer begon te vegen.

'En wat nu?' vroeg Ave.

'Nu zitten we hier' zei Evelyn. 'En we wachten tot jullie echt weer weg moeten en dan ben ik hier weer alleen' voegde ze eraan toe.

'Weet je zeker dat je daarvan je leven wil maken?' vroeg Ave.

'Dit is een tijdelijk oplossing' zei Evelyn. 'Op een dag ga ik gewoon voor mezelf zorgen en een echt vrij leven leiden' besloot ze.

Na een week was Evelyns vermissing bekend in het kasteel, hoewel het niet gedeeld werd met de buitenwereld. Ave had het te horen gekregen aangezien haar ouders goed bevriend waren met de koning en koningin en May had het, met hoge uitzondering, te horen gekregen omdat zij de prinses al haar hele leven kende.

Niet veel later kwam May bij Evelyn in het huisje wonen. Ze was op het kasteel ontslagen aangezien haar baan verdwenen was. Met het pensioengeld dat de oude vrouw had opgebouwd van haar goede loon in het kasteel kocht ze een goed slot voor op de deur met twee sleutels en een bed voor Evelyn, aangezien ze niet samen in het bed van May konden slapen.

Ave was nu nog hun enige informatiebron, en May ontmoette haar vaak op de markt en soms kwam Ave naar hen toe. Tegen haar ouders vertelde ze dan dat ze vond dat ze voor de oude vrouw moest zorgen.

Vandaag kwamen Ave en May samen thuis nadat May naar de markt was vertrokken. Evelyn had de eieren verzameld en de kippen te eten en te drinken gegeven en was zich al aan afvragen waar May bleef.

'Is alles goed? Ik had je eerder terugverwacht, May' zei Evelyn meteen toen ze binnenkwamen. May en Ave zette allebei hun mandje op het aanrecht en kwamen toen bij Evelyn zitten. May op haar luie stoel, Ave op een stoel van de eettafel.

'We zijn nog even ergens langsgelopen' zei May. Ave knikte ernstig als instemming en Evelyn kreeg een vreemd voorgevoel. Ze had May laatst met zo veel mogelijk detail verteld over de dag van de demonstratie.

'We zijn naar de plek geweest waar volgens jouw beschrijvingen Forel neer is gegaan' zei Ave. Ze legde een arm over Evelyns schouders terwijl ze de vraag beantwoordde die in Evelyns ogen lag. 'We hebben niets gevonden' voegde ze toe.

'Hoe wisten jullie dan dat het de juiste plek was?' vroeg Evelyn. Haar instinct vond dat het niet goed was, hoewel ze met haar verstand misschien had kunnen bedenken dat het misschien beter was als het lichaam weg was. Misschien had haar vriend en held dan een uitvaart gekregen.

'We zagen de wortel waar hij over gestruikeld is, er zat een beschadiging op' vertelde Ave.

'Wat hebben ze met hem gedaan?' vroeg Evelyn, die haar gezicht in Aves armen verstopt had.

'Waarschijnlijk geen begrafenis gegeven. Ave en ik weten daar allebei niets van en minimaal een van ons zou daar wel bij betrokken moeten zijn' vertelde May.

'We weten niet wat er met hem gebeurd is, misschien hebben ze wat er nog over was van zijn lijk wel aan de slager op de markt verkocht. Wij kopen daar nooit vlees omdat mijn moeder zegt dat hij al het vlees aanneemt, zelfs van mensen' zei Ave.

'Dan eet ik nooit meer vlees' besloot Evelyn. 'Voor Forel, en voor alle andere vieze dingen die die slager misschien op zijn toonbank heeft liggen. Wie zegt dat daar niet iemands oma ligt?' voegde ze eraan toe.

'We kunnen ook vlees halen bij de luxe slager' stelde May voor.

'Oma's hebben te weinig vlees' zei Ave, direct na May's woorden.

'Wie zegt dat de luxe slager dat niet ook doet? De slager van de markt heeft pech dat mensen het weten' reageerde Evelyn op May. Op Ave's opmerking besloot ze niet te antwoorden.

Aan haar belofte om geen vlees meer te eten hield Evelyn zich. Elk stukje dat May haar probeerde aan te bieden sloeg ze af, ook toen ze steeds verder achteruitging met haar gezondheid. Haar slaap was hetgeen wat ze het meeste merkte. Ze sliep amper en had de hele dag geen energie meer.

Na een tijdje kwam ze soms hele dagen haar bed niet meer uit, hoewel ze toen juist wel al het eten wat ze maar kon vinden naar binnen werkte. Als ze dan uit haar bed kwam voelde haar voeten al snel alsof ze er de hele tijd bovenop had gezeten en ze liet alles uit haar handen vallen.

Dan was daar ook nog het bijkomende nadeel van het volwassen worden. Evelyn had al gemerkt dat haar borsten steeds groter groeide, dat deden ze al toen ze nog in het kasteel was, maar ze bleek ook aan een stuk door te bloeden. Som was het zo heftig dat Evelyn zich afvroeg of er niet een gapende wond zat, maar May legde haar uit dat elke vrouw hier last van had. Het was een geschenk van moeder aarde, zo legde de oude vrouw uit. Maar Evelyn had dat nog niet gemerkt, ze had vooral krampen en verloor heel veel bloed.

May had ook stapels schone, linnen lappen voor Evelyn geregeld. Die knoopte Evelyn elke dag om zodat haar kleding niet rood werd van het bloed. Die lappen waste zij en May dan weer tot al het bloed eruit was en daarna hingen ze de lappen te drogen, als Evelyn daar genoeg energie voor had.

Toen zelfs Evelyns adem en zweet raar begonnen te ruiken, ze zichtbaar gewicht aan het verliezen was en ze elk moment dacht flauw te vallen, besloot May in te grijpen en moest Evelyn van haar wat vlees eten. Aangezien haar klachten waren begonnen nadat ze haar nieuwe vleesloze dieet was gestart, gokte May dat het daardoor kwam.

Eerst wilde Evelyn alleen maar af en toe kip eten, wat qua structuur totaal niet op paardenvlees leek. Ondertussen bloedde Evelyn ook nog steeds. May legde uit dat het normaal echt niet langer dan een week duurde, maar dat Evelyns lichaam dat nog niet snapte.

Na een tijdje at Evelyn ook rood vlees weer af en toe, ze wilde het eerst echt niet, maar May had haar gedwongen. Evelyn had er niet heel veel spijt van, want toen ze een keertje per week vlees at ging het weer beter met haar. Ook had May Evelyns problemen tussen neus en lippen door met de apotheker van Hill gedeeld en die had aangeraden om zeewier te eten, dus dat kocht May nu ook voor Evelyn op de markt.