Voordat mijn ouders thuiskwamen, besloot ik het voorval met de wildvreemde kerel die in het midden van de nacht in mijn kamer is
ingebroken, te negeren. En dat mijn raam kapot is zou ik ook achterwege te laten, maar mochten ze iets vragen -wat waarschijnlijk wel gaat gebeuren- heb ik gewoon geslaapwandeld in een nachtmerrie en dan heb ik zo het raam in geslagen. En het feit dat ik geen wonden heb op mijn handen? Laten we dat maar gewoon houden op puur geluk.
Mijn ouders vroegen ook niets, wat ik vreemd vond. De enige reactie op mijn gebroken raam was hoogstens een opgetrokken wenkbrauw.

Morgen is het zaterdag, en dus geen school, mijn ouders hebben weer eens een meeting en gaan de stad uit voor een paar dagen. Het gaat over nieuwe verluchtingsbuizen die Dawsons Company wil plaatsen over drie steden, bij wijze van een test. Deze buizen zouden zonlicht binnenlaten -dus dan moeten we niet altijd op elektriciteit leven- maar houden de giftige stoffen tegen. Blijkbaar een hele belangrijke vergadering die mijn ouders hun bedrijf kan uitbreiden. Dat betekent dat ik tot maandagavond alleen thuis ben.
Ik zit alleen in de zetel een boek te lezen tot wanneer mijn moeder de kamer binnenkomt.

'Liefje, heb je geen zin om bij Kayla te blijven slapen dit weekend? Gezien de omstandigheden zal dat wel mogen.'
Gezien de omstandigheden. Ik vraag me af wat ze daarmee bedoelt. James, of hun werk?

Ik denk even na over hoe ik mijn antwoord een beetje vriendelijk kan formuleren en zeg dan: '

'Nee, dat moet niet hoor, ik ben hun liever niet tot last.'

Al weet ik dat ik daar altijd welkom ben, maar wat ik eigenlijk echt wilde zeggen is: 'Nee, ik heb geen behoefte óf zin in sociale contacten.' Maar het zou haar alleen maar kwetsen als ik niet meer met andere mensen wil omgaan. Ze gelooft dat ik zo in een depressie terecht zal komen. Maar het is niet omdat ik een beetje down ben, dat ik direct depressief ben. Zíj mag dan wel zo zijn, maar ik niet. Ik heb de genen van mijn vader.
Ik kijk op of ze nog reageert maar ze kijkt me alleen maar met een treurige glimlach aan.
'Schat, we moeten vertrekken.' Ik kijk mijn vader aan met een glimlach, niet omdat ze moeten vertrekken maar omdat hij me al lang geen schat meer heeft genoemd.
Al drie weken niet om precies te zijn. Sinds James' dood. Alsof hij bang is van mij.
Maar hij kijkt niet naar mij.
Hij kijkt naar mijn moeder. Ik voel een steek in mijn hart. Waarom doet hij niet meer zo tegen mij? Waarom accepteert hij mij niet meer als volwaardig lid van zijn gezin? Sinds James zijn dood ben ik onzichtbaar geworden voor hem, en dat doet me pijn. Ik lijk misschien op James qua uiterlijk, ik ga niet zomaar naar buiten.

Mijn moeder staat op en heeft me een kus op mijn voorhoofd, 'Gedraag je, mijn Gracie.', en ik glimlach zwakjes. Als ik recht sta om mijn vader gedag te zeggen, stapt hij kordaat de deur uit zonder mij ook maar een blik waardig te gunnen. Sinds wanneer is hun job belangrijker dan hun kind? Want nu ze er maar één hebben, kunnen ze er wel zuinig mee zijn als het aan mij ligt.
Wanneer ik de deur hoor dichtgaan laat ik me teleurgesteld terug zakken in de witte, glanzende zetel. Ik zucht.
Mijn doel dit weekend is de jongen opsporen die me het nachtelijke bezoekje heeft gebracht, maar ik heb geen idee waar te beginnen, en ik denk niet dat hij vrijwillig nog een keer naar mij komt, aangezien zijn leven er van af hangt. En het mijne. Of wat hij ook beweerde.
Ik heb ook geen adres waar ik kan beginnen. Hij mocht dan nog wel zeggen dat ik aan niemand, maar dan ook niemand vertellen dat hij bij mij was geweest, maar hoe kan ik dat vertellen als ik zijn naam niet eens weet? En om op deze vragen antwoorden te kunnen krijgen - en ik ga er van uit dat hij bevriend was mat Jay-Jay - moet ik dingen zoeken die hem verbinden met James. En dat kan ik enkel en alleen vinden in James' kamer.

Dit had ik willen vermijden, maar als ik ook maar iets te weten wil komen over James zijn geheime leven, dan moet ik onderzoek doen, denk ik terwijl ik zijn kamer binnenga. Ik vraag me af of hij een agenda heeft voor geheime drugsafspraken of iets dergelijks. Ik verwacht niet dat überhaupt een agenda heeft, laat staan een geheime, maar je weet maar nooit.

En terwijl ik begin met zoeken hou ik mezelf voor: ik doe dit niet omdat ik hem niet vertrouw, ik doe dit omdat ik wil weten wie Jay-Jay heeft vermoord, en waarom. Ik vertrouw hem wél.
Ik hou van hem.

Ik kijk rond in Jay's kamer. Waar zou ik beginnen? Ik heb alle tijd van de wereld. Of toch de tijd van heel dit weekend.
Waar zou ik -als ik James was- geheime spullen verzamelen? Dat antwoord ligt meer voor de hand dan ik zou willen: in mijn kleerkast, onder mijn kleren. En heel misschien ook nog in een boek. Maar James hield niet van lezen dus dat laatste verwacht ik niet. En ja we lijken op elkaar qua uiterlijk onze hobby's en interesses liggen wat verder uit elkaar.
Toch begin ik in zijn kleerkast.

Nee, nee en nog eens nee. Niets te zien hier. In zijn kleerkast zit niets anders dan kleren. Gelukkig, zucht mijn binnenste. Of ja, toch als dit al een beetje bewijst dat hij niets illegaals doet. En het is jammer als ik meer informatie wil over de mysterieuze jongeman van mijn kamer.
Zijn bureau.
Dat is de plek waar ik schriften, agenda's, of andere spullen zou bewaren.
Nadat ik zijn bureau helemaal heb doorzocht, - zonder een agenda of iets te vinden, wat ik vermoedde - elk schriftje helemaal heb gelezen, van achter naar voor, ben ik nog geen steek wijzer. Of ja, eigenlijk wel. Oefeningen van wiskunde die ik helemaal niet begrijp, staan helemaal uitgeschreven in zijn boeken. Dus als je wijsheid zo ziet, ja, dan wel.
Oké, op naar zijn nachtkastje.
Geen gedoe buiten zijn pillen, géén drugs. Concentratiepillen. Om zich te concentreren voor school.
Met een plof laat ik me in zijn bed vallen. Zijn bed!
Onder zijn bed niets, onder zijn matras niets en onder zijn laken ook niets.
Eer is níets. Echt niet.
Er moet een vergissing zijn gemaakt. Maar waarom wilde de jongen mij gisteren dan waarschuwen? En vooral: waarvoor?

James, waarom moest je per se weggaan?