Η Ντάστιν κοίταζε τα παπούτσια της, απορροφημένη στις σκέψεις και ανησυχίες της καθώς στεκόταν στη μέση ενός από τους διαδρόμους του σχολείου. Ακόμη και όταν χτύπησε το κουδούνι και οι μαθητές είχαν αρχίσει να μπαίνουν στις τάξεις τους, εκείνη δεν είχε κουνηθεί.

Το αύριο ήταν ήδη εδώ.

Πλησίαζε και αυτό που είχε υποσχεθεί στη Μέλανι και τη Μιράντα. Στο τέλος της ημέρας θα γινόταν αυτό που τους είπε και που ο Ανατόλ την είχε ορμηνέψει να πει. Είχαν παραξενευτεί στην αρχή οι δύο φίλες, μα μετά η Μέλανι άφησε ένα γελάκι.

"Α. Από ότι φαίνεται στον 'κόμη' αρέσει η λογοτεχνία." Σχολίασε. Εάν δεν είχε ψάξει στο διαδίκτυο η Ντάστιν για να μάθει ποιος στο καλό ήταν ο κόμης Μοντεχρίστο χθες το βράδυ, δεν θα καταλάβαινε και το σχόλιο της ξανθιάς.

Λίγο προτού πέσει για ύπνο, ο Ανατόλ την είχε καλέσει στο τηλέφωνο. Προς μεγάλη της έκπληξη την ρώτησε για το τι ακριβώς είπε στα κορίτσια για την οικογενειακή της κατάσταση. Του τα είπε, ήθελε αυτές τις πληροφορίες εξάλλου για να την βοηθήσει αφού αποφάσισε να το κάνει.

Επίσης να του δείξει μια πιο καλή φωτογραφία της με τη μεταμφίεση της. Παρότι την έτρωγε την Ντάστιν η περιέργεια γιατί για άλλη μία φορά την βοήθαγε έτσι ο ψυχίατρος, η συμφωνία που είχε κάνει μαζί του να μην ξαναρωτήσει για τους σκοπούς του έμπαινε στη μέση. Μπορούσε μόνο να τον εμπιστευτεί ότι θα βοηθούσε.

"Ω γαμ*το! Και δεν είμαι ήρεμη αρκετά για να κάνω πρόβλεψη εάν όλα θα πάνε καλά!"

"Κουνήσου φυτό!"

Τραντάχτηκε και επανήλθε στην πραγματικότητα. Σήκωσε απότομα κεφάλι και κοίταξε πίσω της. Μια συμμορία από 5 κόκερ σπανιέλ ντυμένα σαν απομιμήσεις μπάρμπι στέκονταν μπροστά της και την κοίταζαν αλαζονικά και ενοχλημένα. Το μέντιουμ κοίταξε μετά γύρω του. Ο διάδρομος ήταν αρκετά φαρδύς.

Η συμμορία θα μπορούσε άνετα να πάει από γύρω της και να συνεχίσει τον δρόμο της.

Όχι💢.

Ήθελαν σώνει και καλά να φερθούν σαν σκύλες. Και η Ντάστιν, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη φορά, δεν είχε όρεξη να αντιμετωπίσει τις μαλ*κίες κανενός.

"Εμά μωρέ. Τόσο χοντρές είστε και θέλετε να κάνω στην άκρη;" Είπε απότομα και ψυχρά.

"Πρόσεχε τα λόγια σου βλαμμένη. Έχεις ιδέα ποιες είμαστε;" Ρώτησε η μία από αυτές, που φαινόταν για αρχηγός τους.

"Μου αρκεί που φαίνεστε σαν κακομαθημένα πλουσιοκόριτσα που για το μόνο πράγμα για το οποίο είστε ικανές είναι να τρώτε τα λεφτά των γονιών σας." Φυσικά και αναγνώριζε τις Ντέιζι, Νταϊάνα, Λίντα, Μαίρη και Ολίβια η Ντάστιν, η Μέλανι και η Μιράντα την είχαν πληροφορήσει.

"Τουλάχιστον δεν μοιάζουμε λες και βγήκαμε από βάλτο." Ανταπέδωσε μία από τις κοπέλες.

"Αλλά τι να περιμένει κανείς από ένα φτωχό φυτό σαν εσένα;"

"Τα ρούχα τα βρήκες από τη χωματερή ή από την φιλανθρωπική;"

"Το κολιέ είναι φτιαγμένο από κοπριά;"

Η Ντάστιν δεν είχε λόγο να αισθανθεί προσβεβλημένη από τα σχόλια των κοριτσιών που έπεφταν βροχή, εξάλλου προσποιούνταν το 'χαμηλής τάξης' φυτό. Ακούγοντας όμως το σχόλιο για το κολιέ που είχε φτιάξει ο Χένρι, εκεί παραλίγο να έκανε πραγματικότητα τις δολοφονικές σκέψεις που κατέκλυσαν το μυαλό της μεμιάς.

Για παράδειγμα το πως το να βάψει τους τοίχους με τα αίματα των κοριτσιών αφότου τους σπάσει τους λαιμούς, θα ήταν ένα πανέμορφο γκροτέσκο θέαμα =)🔪🩸...

Μα απλώς έμεινε να τις κοιτάζει ήρεμα, ανοιγοκλείνοντας τα μάτια και περιμένοντας άβολα να τελειώσουν.

"Δεν έχεις τι να πεις βρομιάρικο φυτό, ε;" Ρώτησε σαρδόνια μία από τις κοπέλες στο τέλος.

Η Ντάστιν το σκέφτηκε λίγο και θυμήθηκε μία από τις πολυσυζητημένες φήμες που κυκλοφορούσαν στο σχολείο καθώς προσπαθούσαν να ξεδιαλύνουν εάν ήταν πραγματικές και που το δίδυμο Μ της είπε, συγκεκριμένα για τα πλουσιοκόριτσα που είχε μπροστά της και τι να προσέχει.

"Τελικά το στόμα σας το ανοίγετε λιγότερο αριστοτεχνικά από τα πόδια σας."

"Η ΗΛΊΘΙΑ Η ΝΤΕΡΌΟΥΖ ΠΟΎΛΗΣΕ ΚΑΙ ΣΕ ΕΣΈΝΑ ΑΥΤΌ ΤΟ ΠΑΡΑΜΎΘΙ ΈΤΣΙ;!" Στρίγγλιξε η μία από τις κοπέλες και το μέντιουμ χαμογέλασε.

"Όχι τόσο. Όλο το σχολείο το συζητάει αυτό για εσάς. Μα αν είναι μόνο ένα 'παραμύθι', γιατί θυμώνετε τόσο; Και γιατί παίρνετε τοις μετρητοίς λόγια από 'χωριάτες' και 'ζητιανάκια' όπως εμένα; Νόμιζα πως ήσασταν πολύ 'ΑνΏτΕρΕς' για να ασχολείστε τόσο πολύ με τέτοια άτομα. Α, μισό! Μπορεί να είμαι φυτό, αλλά επειδή η ζωή μου δεν είναι μίζερη, προσπαθείτε να μου την κάνετε εσείς για να ξεχνάτε την δική σας μίζερη και τελικά δυσάρεστη ζωούλα που έχετε!"

Δεν άντεξε η μία από τις κοπέλες και όρμησε στην Ντάστιν έτοιμη να την χαστουκίσει. Η οποία συνέχισε να χαμογελάει ήπια και χωρίς την παραμικρή ανησυχία έπιασε την κοπέλα από τον καρπό και έσφιξε δυνατά. Μάλιστα φαινόταν σαν εκείνο το meme από το squidgame, με το ίδιο ακριβώς χαμόγελο ίσως:

"ΆΣΕ ΜΕ ΒΡΟΜΙΆΡΙΚΟ ΦΥΤΌ!"

"Αισθανόμουν άσχημα από το πρωί, αλλά επειδή εντέλει μου φτιάξατε τη διάθεση με την ηλιθιότητα που σας διακατέχει, θα φερθώ ειρηνικά και σαν ενήλικας για αυτή τη φορά." Έσπρωξε προς τα πίσω την κοπέλα που είχε πιάσει από τον καρπό. "Μην κρίνεις το βιβλίο από το εξώφυλλο του, λένε. Εμπιστευτείτε με, δεν θέλετε να συνεχίσετε να με περιτριγυρίζετε."

"Αλλιώς τι θα κάνεις μικρό αδύναμο φυτό;" Ρώτησε η μία από τις κοπέλες ειρωνικά, που σαν να φαινόταν ότι είχε ξεχάσει πως το μέντιουμ είχε σταματήσει την φίλη της από το να την χαστουκίσει. Εδώ η Ντάστιν γέλασε ήρεμα, έβγαλε τα γυαλιά της, χαμήλωσε το κεφάλι ενώ τα μάτια της ήταν στραμμένα ακόμη στις κοπέλες και πήρε μια τρομερή δυσοίωνη έκφραση ενώ χαμογελούσε ακόμη.

"Why don't you f*ck around and find out..."

Οι ψηλομύτες κοπέλες κοιτάχτηκαν μεταξύ τους ανήσυχα. Η απειλή ήταν εμφανής στον αέρα. Ωστόσο κράτησαν μια κάπως αλαζονική έκφραση και βρήκαν κάποια από την αυτοκυριαρχία τους.

"Γουατέβερ. Δεν θα σπαταλήσουμε άλλο χρόνο με ένα ασήμαντο φυτό σαν εσένα." Οι κοπέλες πέρασαν δίπλα από την Ντάστιν η οποία δεν είχε κουνηθεί καθόλου από την θέση της.

"Είδατε ότι δεν ήταν δύσκολο να περάσετε από δίπλα μου; Τελικά χωράτε, δεν είστε τόσο χοντρές." Κορόιδεψε και μπορούσε να αισθανθεί τις κοπέλες να βράζουν.

"Φρικιό!"

"Τελικά αυτές οι εκφράσεις που παίρνει ο Εφιάλτης κάνουν θαύματα." Σκέφτηκε και χαμογέλασε πιο πλατιά.

"Τέ. Λει. Ο."

Γύρισε να κοιτάξει πίσω της απότομα. Το δίδυμο Μ την πλησίαζε ενώ χειροκροτούσε. Αναγνώρισε την φωνή της Μέλανι που είπε το πρώτο σχόλιο.

"Έχεις κότσια τελικά." Είπε η Μιράντα. "Και ήσουν γρήγορη στα λόγια σου. Πολύ γρήγορη. Εντυπωσιακό για την κατάσταση σου..." Συνέχισε και η Ντάστιν αισθάνθηκε άβολα.

"Γαμ*το, ακόμη προσποιούμαι ότι έχω ΔΕΠΥ!" Σκέφτηκε. Δεν περίμενε πως το δίδυμο Μ θα έβλεπε όλο το περιστατικό με τα πλουσιοκόριτσα. "Απαίτησε χρόνια δουλειάς για να μπορώ να μιλάω με μια κάποια ευφράδεια και συγκεντρωμένα. Εξάλλου, ο αδερφός μου... μου έμαθε να μην δέχομαι μαλ*κίες από κανέναν, όταν μου τις προσφέρουν βέβαια." Είπε αργά.

"Τι ψυχραιμία! Τι αυτοπεποίθηση! Δεν δίστασες δευτερόλεπτο!" Σχολίασε τότε η Μέλανι σώζοντας την Ντάστιν από την Μιράντα.

"Χμμμ..." Έκανε απλώς. Δεν αισθάνθηκε λεπτό φόβο ή ανησυχία προς τα πλουσιοκόριτσα. "Αν το σκεφτείς, περισσότερο μισώ τον περισσότερο κόσμο πάρα τον φοβάμαι. Καμία φορά ξεχνάω ότι ζω κυριολεκτικά μεταξύ εγκληματιών, γιατί να φοβηθώ ηλίθιες κομπλεξικές σαν τις προηγούμενες;" Σκέφτηκε.

"Προσαρμόστηκες καλά τελικά στο σχολείο." Είπε πάλι η Μέλανι βγάζοντας το μέντιουμ από τις σκέψεις της.

"Μάλλον..." Είπε η Ντάστιν απλώς. Σιωπή έπεσε απότομα για μερικά δευτερόλεπτα. "... Εεε, δεν θα έπρεπε να βρισκόμαστε στις τάξεις μας;"

~

Ήρθε η στιγμή που η Ντάστιν δεν περίμενε με λαχτάρα.

Περίμεναν έξω από το σχολείο και κοίταζαν τον δρόμο.

"Πότε είπες ότι θα έρθει ο 'κόμης'; Και για να εξακριβώσουμε, εννοείς τον αδερφό σου ως κόμη, έτσι;" Ρώτησε η Μέλανι. Το μέντιουμ αρκέστηκε απλώς στο να γνέψει και συνέχισε να κοιτάει τον δρόμο ενώ προσευχόταν σιωπηλά. Τελικά όλες αυτές οι προσευχές και τα Ευαγγέλια που οι γονείς της την ανάγκασαν να μάθει βρήκαν τη χρησιμότητα τους κάπου.

"Τι κάθεστε και περιμένετε φτωχαδάκια; Να σας πάρει ο μπαμπάκας σας;" Ρώτησε περιπαικτικά η Ντέιζι που στεκόταν εκεί κοντά και έβλεπε το δίδυμο Μ να κοιτάζει τον δρόμο αριστερά και δεξιά.

"Ντέιζι πάλι δεν έπλυνες τα δόντια σου;" Ρώτησε η Μιράντα ψυχρά και η Μέλανι ξέσπασε σε τρανταχτά γέλια. Η Ντάστιν ούτε καν άκουσε την μπηχτή, ήταν απορροφημένη στο να αγχώνεται για την άφιξη της βοήθειας και να προσεύχεται.

"Κλασσική ΝτεΡόουζ. Δεν ξέρει να απαντήσει σε μία απλή ερώτηση." Είπε ειρωνικά μια άλλη κοπέλα από την παρέα της Ντέιζι.

"ΛΊΝΤΑ ΜΗ, θα μας σκοτώσεις όλους! Αντικαθιστάς το οξυγόνο με την ανάσα σου!" Πέρασε στην αντεπίθεση και η Μέλανι. Αυτό το πρόσεξε και άκουσε η Ντάστιν και άφησε ένα γελάκι.

"Μην γελάς εσύ βρομερό φυτό!" Έσκουξε η Ντέιζι.

"Ρωξάνη, πότε έρχεται τέλος πάντων ο αδερφός σου, έχουν βρομίσει το περιβάλλον τόση ώρα που μιλάνε και τα λουλούδια έχουν μαραθεί." Παραπονέθηκε ήσυχα η Μιράντα. Αυτό προκάλεσε γέλια στη συμμορία της Ντέιζι.

"Μπα; Ο αδερφός της βρωμιάρας είπε πως θα έρθει να σας πάρει; Με τι για να έχουμε καλό ρώτημα Σκουιλόνι, με το τρακτέρ για τα χωράφια;"

"... καὶ μὴ εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλὰ ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ..." Συνέχισε να προσεύχεται η Ντάστιν από μέσα της χωρίς να δίνει ιδιαίτερη σημασία σε κανέναν.

"Παιδιά δείτε αυτήν τη γαμάτη Άλφα Ρομέο!"

Μπροστά στα έκπληκτα μάτια των μαθητών που περίμεναν στο προαύλιο, ένα μαύρο Άλφα Ρομέο έκανε την επική επίσημη του εμφάνιση αργά αργά και σταμάτησε μερικά μέτρα μακριά από την είσοδο του σχολείου. Κάποιοι μαθητές είχαν βγάλει κινητά και άρχισαν να παίρνουν φωτογραφίες το αυτοκίνητο.

"Ποιανού είναι;"

"Βρε παιδιά, ποιος στο σχολείο έχει Άλφα Ρομέο;"

Τα σχόλια έδιναν και έπαιρναν. Κανείς δεν αναγνώριζε αυτό το αυτοκίνητο. Εκτός από την Ντάστιν, η οποία πάλεψε να κρατήσει μία κενή έκφραση και να μην της πέσει το σαγόνι.

"Ε όχι..."

Αυτή η μαύρη Άλφα Ρομέο, συγκεκριμένα Alfa Romeo Giulia Quadrifoglio, που μόνο λίγες φορές είχε αξιωθεί να την δει, ακόμα λιγότερες να μπει μέσα σε αυτή και που θα έδινε και τα μισά χρόνια ζωής της για να οδηγήσει μία, έστω και μία φορά, ήταν του-!

Το μέντιουμ έβγαλε τα γυαλιά της και έτριψε τα μάτια της για να σιγουρευτεί πως δεν έβλεπε παραισθήσεις. Η πόρτα του οδηγού άνοιξε και έξω βγήκε μια ψηλόλιγνη μορφή άντρα, ντυμένη με την τελευταία λέξη της επίσημης ιταλικής μόδας που αναδείκνυε το γερό και καλοσχηματισμένο του σώμα.

Κοφτερά ζυγωματικά, φρεσκοξυρισμένο σαγόνι, καφέ καλοχτενισμένα μαλλιά και μαύρα γυαλιά. Αυτός ο άντρας έκλεισε την πόρτα του αυτοκινήτου και με αέρα αυτοπεποίθησης και σοβαρότητας πλησίασε προς το σοκαρισμένο πλήθος μαθητών.

Τα γυαλιστερά του μαύρα μοκασίνια χτυπούσαν το τσιμεντένιο δάπεδο με έναν ιδιαίτερο ήχο. Συγκεκριμένα πλησίαζε προς την Ντάστιν. Σταμάτησε μπροστά της και αφού την καλοκοίταξε για μερικά δευτερόλεπτα, έβγαλε αργά αργά τα γυαλιά του, αποκαλύπτοντας σκούρα καφέ μάτια. Χαμογέλασε.

"Roxanne, Mia amata sorella (Ρωξάνη, πολυαγαπημένη μου αδερφή!)!" Είπε σε εύθυμα Ιταλικά και η Ντάστιν αναγνώρισε αυτόν τον τόνο φωνής, παρότι τον ήξερε συνήθως θυμώδη και αρκετά αγριεμένο και παρότι ακουγόταν πιο νεανικός και ενθουσιώδης.

"ΑΝΑΤΌΛ;!"

Όχι απλώς της έστειλε βοήθεια, της έστειλε τον ίδιο του τον εαυτό;!

Δεν πρόλαβε όμως να επεξεργαστεί αυτό που συνέβαινε καθώς ο άντρας έβαλε τα χέρια του στους ώμους του μέντιουμ, γονάτισε και με πολύ τρυφερότητα και ενθουσιασμό την φίλησε και στα δυο της μάγουλα!

Η Ντάστιν δεν είχε καν την ικανότητα να κοκκινίσει, τόσο σοκαρισμένη ήτανε για να δουλέψει φυσιολογικά. Τον παρατήρησε λίγο καλύτερα. Ξαφνικά φαινόταν πολύ νεότερος από ότι συνήθως. Ήτανε άραγε επειδή φαινόταν τόσο εύθυμος και όχι κατσούφης και αυτό του αφαιρούσε χρόνια;

Δεν μπορούσε να είναι μόνο αυτό, κάτι άλλο πρέπει να είχε κάνει στο πρόσωπο του. Μισό, ήταν και το κοστούμι του το οποίο του έδινε ακόμη περισσότερη γοητεία, μετρούσε και αυτό. Ποτέ δεν τον είχε δει να φοράει κοστούμι!

Ο Ανατόλ έκλεισε το μέντιουμ σε μια μεγάλη αγκαλιά και την τράβηξε κοντά του, κάνοντας την να αισθανθεί ακόμα πιο άβολα. Δεν πρόλαβε όμως.

"Πες στον οποιοδήποτε πως με είδες να κυκλοφορώ έτσι και πες αντίο στην οποιαδήποτε πιθανότητα σχέσης με τον γιο μου."

Τινάχτηκε ελαφρά από αυτόν τον ξαφνικό ψυχρό τόνο φωνής η Ντάστιν, θυμίζοντας της τον κλασικό γνώριμο Ανατόλ που γνώριζε χρόνια. Κάνοντας την να συνειδητοποιήσει επίσης πως έπρεπε να προσαρμοστεί σε αυτή την νέα συμπεριφορά και πως δεν ήταν παρά θέατρο.

"Έγινε." Του απάντησε γνέφοντας.

Η βοήθεια της είχε έρθει καλύτερη από ό,τι θα περίμενε, δεν έπρεπε να την καταστρέψει. Αν και μάλλον θα ακύρωνε μερικά πράγματα από τα οποία είχε πει στο δίδυμο Μ μόλις χθες και όλες εκείνες τις μέρες...

"Μην στέκεσαι σαν αγγούρι, ανταπέδωσε την αγκαλιά, το κάνεις να δείχνει παράξενο." Συνέχισε ο Ανατόλ ψιθυριστά. Αργά αργά η Ντάστιν τύλιξε τα χέρια της γύρω από την μέση του πεθερ- του Ανατόλ και ανταπέδωσε την αγκαλιά.

"Ρόξι, έχεις να μας δώσεις ΠΟΛΛΈΣ εξηγήσεις!" Διέκοψε την φαινομενικά χαριτωμένη στιγμή η Μέλανι, η οποία κοίταζε τον άντρα με ανοιχτά ματάκια εντελώς. Ο Ανατόλ γέλασε εγκάρδια, άφησε την Ντάστιν και έστρεψε την προσοχή του στο δίδυμο Μ.

"Αααα, splendido! (Υπέροχα!)" Σταμάτησε τώρα μπροστά τους. "Εσείς πρέπει να είστε οι κυρίες Μέλανι Γκρέι και Μιράντα ΝτεΡόουζ! Η Ρωξάνη μου έχει πει για εσάς! Τα σέβη μου, εγώ είμαι ο 'κόμης' Σκουιλόνι Βαλεντίνο!" Συστήθηκε.

"Χαιρόμαστε κύριε 'κόμη Μοντεχρίστο' Βαλεντίνο!" Αστειεύτηκε η Μέλανι και ανταπέδωσε την χειραψία. Τότε όμως ο 'Βαλεντίνο' έστρεψε το χέρι της ξανθομάλλας με την ανάποδη προς τα πάνω και της έκανε χειροφίλημα. Η Μέλανι κοίταξε το χέρι της λες και είχε κάτσει χρυσός απάνω του. "Ουάααου!"

"Κυρία ΝτεΡόουζ..." Είπε ο άντρας καθώς κοίταζε την Μιράντα. Για μερικά δευτερόλεπτα ξαφνικά ο χρόνος πάγωσε καθώς οι δυο τους κοιτάχτηκαν βαθιά μες στην ψυχή. Έτεινε το χέρι του προς το μέρος της. Η Μιράντα το κοίταξε με στενευμένα μάτια προτού ξανακοιτάξει τον Ανατόλ στα μάτια.

"... Μόνο χειραψία." Είπε εντέλει. Ο 'Βαλεντίνο' έγνεψε χωρίς να χάσει το χαμόγελο του. Οι δυο τους έσφιξαν τα χέρια και τα άφησαν. Η μαυρομάλλα έστρεψε το βλέμμα της στην Ντάστιν. "Άλλα πράγματα υπονόησες χθες όταν είπες το σπίτι σου αχούρι. Και όλον αυτόν τον καιρό. Πλουσιοκόριτσο..." Ο 'Βαλεντίνο' γέλασε κουνώντας το κεφάλι του δεξιά και αριστερά.

"Κυρία ΝτεΡόουζ. Γκρέι. Συγχωρέσετε μας, μα όλο αυτό που σας έδειχνε τόσο καιρό η αδερφή μου, εγώ της είπα να το κάνει. Ακολουθήστε με. Θα σας εξηγήσω με την Ρωξάνη τι συμβαίνει και θα καταλάβετε πιστεύω." Είπε και γύρισε την πλάτη του, κατευθυνόμενος προς το αυτοκίνητο του, το οποίο είχε ήδη περικυκλωθεί από εμβρόντητους μαθητές και το αποθέωναν με τα κινητά τους από όλες τις πλευρές.

Βλέποντας τον να πλησιάζει, απομακρύνθηκαν. Οι δύο φίλες κοιτάχτηκαν μεταξύ τους, παραμένοντας ακίνητες για μερικά ακόμα δευτερόλεπτα και προσπαθώντας να χωρέσουν στο μυαλό τους αυτό το αναπάντεχο πλότ τουίστ. Στο τέλος η Μέλανι πήρε την Μιράντα από το χέρι.

"Έλα. Πάμε." Είπε ήρεμα, χαμογελώντας. Η Μιράντα τελικά έγνεψε και μαζί ακολούθησαν την Ρωξάνη και τον Βαλεντίνο προς την Άλφα Ρομέο, αφήνοντας πίσω τους ένα σωρό σοκαρισμένους μαθητές που δεν μπορούσαν να σταματήσουν να κοιτάζουν σαν χάνοι αυτό το θέαμα.

το παράκανε ο Ανατόλ με την le grande είσοδο του στο σχολείο ή καλά ήτανε😂; και τι παραμύθι θα ξεφουρνίσει με την ντάστιν στο δίδυμο μ για να τις ξεγελάσει; 2480 λέξεις. η επική συνέχεια στο επόμενο επεισόδιο yu-gi-oh-! εεε, στο επόμενο κεφάλαιο "Συναισθήματα; Τι είναι αυτά;"!😀🫡