"Λοιπόν; Θα μας εξηγήσεις Ρωξάνη γιατί στ'αλήθεια παρίστανες το απλό κορίτσι όλες αυτές τις βδομάδες;" Ρώτησε η Μέλανι κάπως φωναχτά.

Η Άλφα Ρομέο έτρωγε τα χιλιόμετρα ταχύτατα και ο αέρας που φυσούσε και περνούσε μέσα από τα ανοιχτά τζάμια για οξυγόνο το έκανε πιο δύσκολο να ακουστεί ομιλία. Το δίδυμο Μ καθόταν στις πίσω θέσεις, η Ντάστιν στην θέση του συνοδηγού και φυσικά ο Ανατόλ οδηγούσε.

"Παρακαλώ, επιτρέψτε μου να εξηγήσω εγώ, αφού εγώ το σκέφτηκα. Καθώς επίσης να γνωρίσετε λίγο παραπάνω την οικογένεια μας, εφόσον από ότι καταλαβαίνω η αδερφή μου δεν σας έχει πει πολλές λεπτομέρειες." Ανέλαβε ο ψυχίατρος τα ηνία.

Η Ντάστιν μαγκώθηκε σιωπηλά και περίμενε να ακούσει τι παραμύθι είχε ο Ανατόλ να πει. Ο άντρας ανέβασε το δικό του τζάμι για να υπάρχει λιγότερη βαβούρα από τον αέρα και να ακούγεται καλύτερα.

Πάντως ο τρόπος που παρέδωσε την απάντηση, φάνηκε μεγαλοφυής και πειστικότατος στην Ντάστιν.

Αφηγήθηκε αρχικά σε μέσες άκρες πως οι 'γονείς του' τον ξαπόστειλαν στο εξωτερικό όταν εκείνος ενηλικιώθηκε, πως απλώς δεν είχαν ποτέ καλές σχέσεις. Αναγκάστηκε να δουλέψει σκληρά και μελετήσει για να φτιάξει τη ζωή του.

Πέρασε στο Γέιλ, σπούδασε νομική και κατάφερε πολύ σύντομα να γίνει ένας εξαιρετικός καλοπληρωμένος και επιτυχημένος δικηγόρος, ωστόσο προσπαθούσε να ζει λιτά και να μην επιδεικνύει την περιουσία του, ήταν λίγο παράξενος με αυτό.

Δεν ήθελε το φως της δημοσιότητας να τον βρει και τον ζαλίσει. Είχε κόψει κάθε επαφή με τους γονείς του, εξάλλου και εκείνοι δεν τον προσέγγισαν ποτέ ξανά. Προτιμούσε μία πιο μοναχική ανεξάρτητη ζωή, τουλάχιστον μέχρι τη στιγμή που γνώρισε την Ρωξάνη.

Μία δικηγορική αποστολή τον έστειλε στο Τορίνο, την πατρίδα του. Αφότου τελείωσε, κερδίζοντας την υπόθεση εννοείται, το μάτι του πήρε ένα ίδρυμα. Ένα παράξενο ένστικτο, το οποίο στην αρχή το αντιμετώπισε με μια κάποια αδιαφορία τον οδήγησε να ρίξει μια γρήγορη ματιά.

Τα πιο μικρά παιδιά στην αρχή δεν τον ενθουσίασαν, μέχρι τη στιγμή που είδε την τότε εννιάχρονη Ρωξάνη να είναι αποκομμένη από τους άλλους και να ζωγραφίζει μόνη της. Το παράξενο ένστικτο τον χτύπησε πιο δυνατά και την πλησίασε.

Τι κι αν τα περισσότερα παιδιά την έλουζαν με ένα σωρό επίθετα και οι υπεύθυνοι του ιδρύματος τον ενημέρωσαν για την αδούλευτη και σχεδόν παραμελημμένη κατάσταση της με το 'ΔΕΠΥ' που είχε, αφού οι γονείς της δεν ήταν σε θέση να ασχοληθούν με αυτό το θέμα.

Μία βδομάδα αργότερα με τη σχετική χαρτούρα και δεδομένης της δουλειάς και οικονομικής του κατάστασης, την πήρε υπό την προστασία του. Θα μπορούσε να την είχε υιοθετήσει γρηγορότερα, ήθελε όμως και να δει εάν η Ρωξάνη τον συμπαθούσε και εμπιστεύονταν, εάν ταίριαζαν τα χνότα τους.

Για αυτό πήγαινε κάθε μέρα στο ίδρυμα, μιλούσε μαζί της, κάνανε δραστηριότητες μαζί και ασχολούταν μαζί της, λες και είχε ξαναγίνει και ο ίδιος μικρό παιδί από εικοσιτριών χρονών γομάρι που ήτανε.

Ταχύτατα κέρδισε την Ρωξάνη και την συμπάθεια της, βρίσκοντας μετά από τόσο καιρό κάποιον να ασχολείται μαζί της υπομονετικά και χωρίς προθέσεις για κακό πείραγμα. Ακολούθησε τον Βαλεντίνο στη νέα ζωή της με ενθουσιασμό.

Εκείνος δεν έχασε χρόνο να κανονίσει τα απαραίτητα για την εκπαίδευση της. Βρήκε τους καλύτερους ειδικούς ψυχοθεραπευτές για το ΔΕΠΥ της και τους πιο έμπειρους δασκάλους για ιδιαίτερα και κατ' οίκον εκπαίδευση.

Όλοι αυτοί βοήθησαν έτσι ώστε η Ρωξάνη να προλάβει να καλύψει τα χαμένα χρόνια που πέρασαν χωρίς να μορφωθεί ιδιαίτερα και να διορθωθεί όσο το δυνατόν καλύτερα, φτάνοντας σε ένα ικανοποιητικό επίπεδο ίδιο με των τυπικά αναπτυσσόμενων και επιμελώς εκπαιδευμένων παιδιών της ηλικίας της.

Ο ίδιος ο Βαλεντίνο, παρότι έπρεπε να τρέχει σε διάφορες δικηγορικές δουλειές συχνά, προλάβαινε να τις τακτοποιεί και στο τέλος της ημέρας να περνάει χρόνο με την μικρή του 'αδερφούλα', εξάλλου η Ρωξάνη προτιμούσε τον τίτλο του αδερφού από του πατέρα.

Μέσα σε 5 χρόνια κατ' οίκον εκπαίδευσης και εντατικής θεραπείας, κρίθηκε έτοιμη να ακολουθήσει κανονικό σχολικό πρόγραμμα. Εκεί τότε, ο Βαλεντίνο άρχισε να σκέφτεται το ζήτημα με την δημοσιότητα και την παρουσία της Ρωξάνης στο σχολείο.

Στην ζωή του είχε αντιμετωπίσει και ο ίδιος περιφρόνηση από τους συμμαθητές του στο Γέιλ, πως επειδή ήταν παραμελημμένο παιδί και χαμηλής τάξης ήταν ανάξιος και άχρηστος. Όταν αναδείχθηκε ως ο πιο άριστος αποφοιτούμενος δικηγόρος, όλοι όσοι τον κακολογούσαν ξαφνικά άρχιζαν να τον 'γλείφουν'.

Αργότερα στην επαγγελματική του καριέρα, επειδή πρόβαλε τον εαυτό του ως χαμηλών τόνων δικηγόρος και επειδή άλλοι τον έβλεπαν να μην ζει τόσο πλουσιοπάροχα, τον υποτιμούσαν. Και αγανακτούσαν την ίδια στιγμή πως κατάφερνε να παίρνει τους πιο πλούσιους πελάτες.

Ναι, ο Βαλεντίνο είχε βιώσει το πως ο κόσμος αντιμετωπίζει τους φαινομενικά ασήμαντους και πως τους σημαντικούς και πλούσιους και τι πρόσωπα έδειχναν σε κάθε περίπτωση.

Και ενώ δεν σήμαινε πως συνέβαινε πάντα και παντού κάτι τέτοιο, αποφάσισε να προφυλάξει την Ρωξάνη, για παν ενδεχόμενο, από το να προσελκύσει κακές παρέες που το πιθανότερο να την προσέγγιζαν μόνο για τα λεφτά, διδάσκοντας την έτσι να προσέχει ποια άτομα να αφήνει κοντά της.

"Οπότε σκεφτήκατε πως εάν η Ρωξάνη έδειχνε κανονική θα προσέλκυε άτομα που πιθανότερο να την εκτιμούσαν για τον χαρακτήρα της και όχι για το στάτους;" Διέκοψε η Μιράντα σε εκείνο το σημείο της εξήγησης.

"Είχα αυτό το σκεπτικό, ακριβώς. Και μπορεί ίσως να σας ακούγεται όλο αυτό λίγο παρατραβηγμένο, αλλά αν θέλετε να ξέρετε, έφερνε αποτελέσματα." Απάντησε ο 'Βαλεντίνο'.

"Μπααα, όχι! Μάλλον περισσότερο έξυπνο! Σκεφτήκατε τα όσα περάσατε εσείς και πως σας αντιμετώπιζαν και νοιαστήκατε να μην την πατήσει η Ρωξάνη, που ίσως τότε δεν είχε τόση εμπειρία όση εσείς!" Είπε η Μέλανι. Η Μιράντα απλώς έγνεψε σιωπηλά.

"Και έτσι προτού στείλω την Ρωξάνη σε κανονικό σχολείο, της εξήγησα τι πρέπει να προσέχει εκεί έξω από άλλα παιδιά της ηλικίας της. Κάναμε ένα σχέδιο το οποίο θα βοηθούσε στο να ξεχωρίσει τα καλά από τα κακά. Κάτι σαν καθημερινό 'κοινωνικό πείραμα'. Έτσι, πήγαινε στο σχολείο ντυμένη με ρούχα που δεν θα τράβαγαν την προσοχή ή πρόδιδαν πως είναι από κάποιο υψηλό στάτους και φυσικά έλεγε πράγματα για τον εαυτό της άσχετα με την πραγματική της φύση. Ε λοιπόν, από τις πρώτες βδομάδες μόνο, μου περιέγραφε πως πολλοί μαθητές την αγνοούσαν, κάποιοι λίγοι ήταν φιλικοί μαζί της και σχεδόν πάντα όσοι είχαν ας πούμε αυτό το παραπάνω στάτους από άλλους, την εκφόβιζαν και κορόιδευαν επειδή την έβλεπαν να είναι χαμηλών τόνων, συν με ΔΕΠΥ."

"Αυτοί κι αν απέτυχαν το 'πείραμα'." Σχολίασε ήσυχα η Μιράντα υψώνοντας υποτιμητικά τα μάτια της στον ουρανό.

"Φυσικά δεν μου άρεσε που με αντιμετώπιζαν έτσι." Μπήκε στην συζήτηση και η Ντάστιν, έχοντας αποκτήσει αρκετή αυτοπεποίθηση να στηρίξει την ψεύτικη ιστορία. "Ωστόσο υπέμενα και υπήρχε μια κάποια απολαυστική ανταμοιβή όταν καλούσαν τον Βαλεντίνο στο σχολείο για πρώτη φορά, συνήθως για να ακούσει για την πρόοδο μου στα μαθήματα. Τα κακομαθημένα παιδιά της υποτιθέμενης καλής τάξης τον έβλεπαν και τα σαγόνια τους πέφτανε στο πάτωμα."

"Ω, ανεκτίμητη αντίδραση!" Σχολίασε και ο 'Βαλεντίνο', γελώντας σιγανά.

"Να φανταστούμε πως και η συμπεριφορά τους ξαφνικά γινόταν 'γαλύφικη' τις επόμενες μέρες προς εσένα Ρωξάνη, έτσι;" Ρώτησε η Μέλανι.

"Με έφερναν στα πρόθυρα εμετού με το πόσο ψεύτικοι ήτανε προς εμένα." Είπε η Ντάστιν με μία έκφραση περιφρόνησης. "Ξαφνικά λέγανε πως απλώς 'αστειεύονταν' όταν με 'πείραζαν' και πως 'ΠεΡαΣμΈνΑ ξΕχΑσΜέΝα'. Τελικά το να έχεις έναν πλούσιο δικηγόρο για θετό αδερφό προκαλεί τρόμο. Δεν ήταν όμως οι μόνοι απογοητευτικοί. Σε μεγαλύτερες τάξεις, τα αγόρια που πριν με αποκαλούσαν κακάσχημο φυτό, όταν έβλεπαν πως είμαι οικογένεια με πλούσιο δικηγόρο, ξαφνικά τους φαινόμουν 'πολύ όμορφη'."

"Τυφλός Έρως." Είπε ειρωνικά η Μιράντα. "Τα λεφτά που έχεις πάνω, αυτά τους φάνηκαν όμορφα."

"Παραταύτα αυτό δεν σημαίνει πως δεν είσαι μια νεαρή κουκλίτσα Ρωξάνη!" Πέταξε η Μέλανι.

"Ναι ξέρω. Μόνο τρεις μέρες στο Ανατολικό του Ντένβερ και μετά από αυτές, κάθε μέρα μου ζούλαγες τα μάγουλα λέγοντας πόσο γλυκούλα είμαι!" Παραπονέθηκε η Ντάστιν.

"Ψέματα θα λέμε τώρα;! Ε μα είσαι για φάγωμα sorella!" Πέταξε και ο Ανατόλ και χωρίς να πάρει τα μάτια του από τον δρόμο, το δεξί του χέρι κινήθηκε και επιτυχώς τσίμπησε απαλά το αριστερό μαγουλάκι της Ντάστιν.

"Fratello! (Αδερφέ!)" Έσκουξε το μέντιουμ και έχωσε το κεφάλι της κάτω από την μπλούζα της. Η Μέλανι και ο Ανατόλ γέλασαν. "Βοήθεια, αυτοί οι άνθρωποι με έχουν απαγάγει και μου ασκούν μπούλινγκ!" Συνέχισε η Ντάστιν, που είχε κοκκινίσει σαν πυροσβεστικό.

"Πολύ προτιμότερο από αυτό που δίνεται στο σχολείο." Σχολίασε η Μιράντα.

"Μετά από μήνες ωστόσο έκανα την Ρωξάνη απεγγραφή από το σχολείο." Συνέχισε ο 'Βαλεντίνο'. "Καθώς και στα επόμενα. Οι δικηγορικές δουλειές με καλούσαν και σε άλλα μέρη, δεν μας βόλευε να παραμένουμε στον ίδιο τόπο διαμονής και δεν ήθελα να αφήνω την Ρωξάνη μόνη."

"Γιατί δεν προσλάμβανες κάποια νταντά να την φροντίζει και στέλνει στο σχολείο;" Παρατήρησε η Μιράντα.

"Από τότε που η Ρωξάνη έγινε οικογένεια μου, είμαι λίγο παράξενος με το ποια άτομα αφήνω κοντά γενικότερα και σε σχέση με εκείνη. Το να την αφήσω για μέρες μόνη της με νταντά μου ήταν αγχωτικό και μόνο στη σκέψη. Επίσης άμα είχε κάποιο ατύχημα στο σχολείο και εγώ δεν ήμουν κοντά για να την βοηθήσω; Τέλος, οι σχέσεις της στο σχολείο φθείρονταν. Τα κανονικά παιδιά την φοβόντουσαν και απέφευγαν. Τα πλούσια την απειλούσαν και φέρονταν ακόμη χειρότερα από όταν την ήξεραν ως 'χαμίνι' επειδή είχαν χαραμίσει τις ευκαιρίες τους να την έχουν με το μέρος τους. Δεν ήθελα να αφήνω την Ρωξάνη σε τόσο τοξικά περιβάλλοντα. Και έτσι την έκανα εγγραφή και σε νέο σχολείο κάθε τρεις με πέντε μήνες."

"Δεν με πείραζε και τόσο. Εξάλλου είχα την ευκαιρία να ταξιδέψω και γνωρίσω άλλα μέρη!" Είπε η Ντάστιν που της είχε φύγει επιτέλους το κοκκίνισμα.

"Τυχερή!" Έκανε η Μέλανι.

"Ακολουθούσαμε το ίδιο σύστημα σε κάθε νέο σχολείο. Στα περισσότερα η Ρωξάνη έβρισκε την ίδια κατάσταση και αντιμετώπιση. Ουδέτερη από τους πολλούς, κακή από τους 'μουχλιασμένους'. Σε πολύ λίγα σχολεία βρήκε και έκανε αληθινούς καλούς φίλους να την στηρίζουν."

"Αυτοί σίγουρα μου έλειψαν και ακόμη μου λείπουν λίγο παραπάνω." Είπε η Ντάστιν.

"Επιτέλους οι δικηγορικές μου δουλειές με κάλεσαν πίσω στην Αμερική. Ανησύχησα να πω την αλήθεια, οι Αμερικάνοι είναι πιο τρελοί από τους Ευρωπαίους σήμερα, χωρίς παρεξήγηση κυρίες. Εάν η Ρωξάνη αντιμετώπιζε τόσο απαίσια άτομα της ηλικίας της στα σχολεία της Ευρώπης, έτρεμα για το το σόι άτομα θα έβρισκε στα Αμερικανικά!"

"Ειλικρινά εύλογη ανησυχία." Είπε η Μέλανι.

"Έλα όμως που τελικά από το πρώτο μόνο Αμερικάνικο σχολείο κατάφερε να βρει καλές παρέες. Αφού φερθήκατε καλά μέχρι τώρα στην αδερφή μου και η ίδια μου είπε τόσα πράγματα για εσάς." Ο 'Βαλεντίνο' έκοψε λίγο ταχύτητα και κοίταξε από το καθρεφτάκι ανάμεσα στη θέση του και της Ρωξάνης το δίδυμο Μ. "Είστε καλά κορίτσια... έτσι;"

"Εάν κάποιος αξίζει την θετική μας συμπεριφορά, τότε μπορούμε να είμαστε... καλές." Είπε ψυχρά η Μιράντα, καρφώνοντας έντονα τα μάτια της στο καθρεφτάκι, ίσως γνωρίζοντας πως ο οδηγός την κοίταζε εκείνη και την Μέλανι από εκεί επίσης.

"Επικίνδυνη απάντηση προερχόμενη από το στόμα μιας νεαρής κοπέλας..." Είπε ο Ανατόλ και ξαφνικά παγωμάρα έπεσε στο αυτοκίνητο μέσα. Η Ντάστιν και η Μέλανι σχεδόν κράταγαν τις ανάσες τους, καταλαβαίνοντας πως η αύρα ήταν βαριά. Μα τότε ο Ανατόλ κάγχασε. "Αλλά... είσαι ειλικρινής... Εκτιμάω την ειλικρίνεια ΝτεΡόουζ."

"Και εμείς... εκτιμούμε την ειλικρίνεια κύριε Βαλεντίνο. Τους ψεύτες, όχι και τόσο..." Είπε αργά η μαυρομάλλα και η Ντάστιν ξεροκατάπιε. Από πάνω ως κάτω ήταν όλη ένα ψέμα, δεν ήθελε να ξέρει τι θα πάθαινε άμα καταλάβαινε το δίδυμο Μ την απάτη.

"Και μετά νόμιζα πως δεν φοβάμαι κανέναν στο σχολείο επειδή ζω μεταξύ εγκληματιών. Τελικά κάποιοι καταφέρνουν να είναι τόσο τρομακτικοί όσο και οι εγκληματίες." Σκέφτηκε.

"Α, φτάσαμε στο σπίτι!" Είπε ο Ανατόλ, σπάζοντας την ψυχρή ατμόσφαιρα μέσα στο αμάξι. Η Ντάστιν κοίταξε έξω από το τζάμι.

"Αυτό δεν είναι το σπίτι του." Σκέφτηκε μπερδεμένη. "Ή είναι; Έχει δεύτερο σπίτι και δεν μου το είπε ποτέ, ή το δανείστηκε;"

Το αυτοκίνητο είχε βγει αρκετά έξω από την πόλη και ελάχιστα σπίτια φαίνονταν. Τα περισσότερα από αυτά ήταν μεσαίου μεγέθους. Όμως το όχημα φαινόταν να κατευθύνεται σε ένα σπίτι το οποίο κατευθείαν φαινόταν πως ήταν το πιο μεγάλο. Υπήρχε και καγκελένια πύλη!

Ο Ανατόλ φρέναρε, πάτησε ένα κουμπί στα κλειδιά του και η πύλη άρχισε να χωρίζεται στα δύο. Οδήγησε το αυτοκίνητο μέσα στην αυλή αργά αργά, που περιτριγυριζόταν από ιτιές. Την ίδια στιγμή γρήγορα βήματα και επιθετικά γαβγίσματα ακούστηκαν. Τινάχτηκε η Μέλανι.

"Έχετε σκυλιά!" Αναφώνησε και ήταν έτοιμη να κατεβάσει κι άλλο το τζάμι της για να κοιτάξει καλύτερα έξω.

"Δεν θα το έκανα αυτό στη θέση σας δεσποινίς Γκρέι. Τα σκυλιά είναι Presa Canario, εξαιρετικά καχύποπτα με τους νεοφερμένους. Σκυλιά φύλακες και ακόμη και σήμερα παράνομα σκυλιά μάχης. Άνετα άμα θέλουν μπορούν να ξεριζώσουν κάποιου το κεφάλι. Σας μυρίζονται και δεν σας αναγνωρίζουν." Ξεροκατάπιε η Ντάστιν. "Όμως είναι καλά εκπαιδευμένα. Θα βγω εγώ πρώτος να τα ηρεμήσω με την Ρωξάνη και μετά εσείς." Ο ψυχίατρος καθάρισε τον λαιμό του. "Tulio! Aldo! Quando esco dall'auto, sarà meglio che ti veda sdraiato sulla schiena! Con le gambe per aria! (Τούλιο! Άλντο! Όταν βγω από το αυτοκίνητο, να σας βλέπω ξαπλωμένους ανάσκελα! Με τα πόδια σας στον αέρα!)" Είπε σοβαρά και αυστηρά.

Τα γαβγίσματα κόπηκαν μαχαίρι.

Ο Ανατόλ και η Ντάστιν βγήκαν από το αμάξι και το δίδυμο Μ παρακολούθησε καθώς πλησίαζαν δύο μεγαλούτσικα σκυλιά τα οποία τους έδειχναν τις κοιλιές τους και τα ποδαράκια τους στον αέρα. Ο άντρας έσκυψε και χάιδεψε τα σκυλιά, τα οποία άρχισαν να κλαψουρίζουν ελαφρά.

"Silenzio! (Σιωπή!)" Είπε κοφτά. Γύρισε το κεφάλι του προς το αμάξι καθώς η Ντάστιν χάιδευε και εκείνη τα σκυλιά. "Μπορείτε να βγείτε τώρα." Είπε. Οι δύο φίλες βγήκαν από το αυτοκίνητο και πλησίασαν τον άντρα και το μέντιουμ. "Alzarsi! (Σηκωθείτε!)" Διέταξε αυτή τη φορά ο ψυχίατρος και τα σκυλιά κατευθείαν στάθηκαν στα πόδια τους. "Sedersi! (Καθίστε!)" Είπε αμέσως μετά και τα ζώα άγγιξαν τον πισινό τους κάτω, παραμένοντας εντελώς ακίνητα.

"Ο έλεγχος που έχει απάνω τους είναι απίστευτος!" Σχολίασε η Μέλανι εντυπωσιασμένη.

"Bravi ragazzi (Καλά αγόρια)." Είπε στο τέλος ο Ανατόλ και έβγαλε από την δεξιά του τσέπη δύο μικρές σκυλολιχουδιές, προκαλώντας τα ζώα να αρχίσουν να κουνάνε τις ουρίτσες τους. Γύρισε προς το δίδυμο Μ και τους τις έτεινε. "Θέλετε να τους γλυκάνετε εσείς;"

"Αμέ!" Δευτερόλεπτο δεν έχασε η Μέλανι και άρπαξε την μια λιχουδιά από το χέρι του Ανατόλ.

Αφού φάνηκε να το σκέφτεται παραπάνω η Μιράντα, πήρε την άλλη λιχουδιά και στάθηκε μπροστά από τα σκυλιά. Τα κορίτσια έτειναν τα χέρια τους κοντά τους και το ένα από αυτά που καθόταν μπροστά από τη Μιράντα γρύλισε.

"Τούλιο!" Είπε απότομα ο Ανατόλ και το σκυλί συμμαζεύτηκε. Τελικά και τα δύο δέχτηκαν να φάνε από τα χέρια των κοριτσιών εξακολουθώντας να κουνάνε τις ουρές τους ενθουσιασμένα. Η ξανθομάλλα πήρε λίγο παραπάνω θάρρος και άρχισε να χαϊδεύει τον Άλντο, το σκυλί που είχε μπροστά της.

"Good boy!" Είπε με πιο γλυκούτσικη φωνή.

"Καταλαβαίνουν μόνο Ιταλικά." Ενημέρωσε ο Ανατόλ.

"Α." Έκανε η Μέλανι.

"Λοιπόν, αρκετά γνωρίσατε τα σκυλιά μου. Δεσποινίς Γκρέι, Δεσποινίς ΝτεΡόουζ, καλωσορίσατε στο 'φτωχικό' μας." Είπε τότε ο 'Βαλεντίνο' κάπως θεατρικά.

2470 λέξεις. η απάτη συνεχίζεται και φαίνεται να πηγαίνει καλά μέχρι τώρα. θα ξεγελαστούν μέχρι τέλους όμως οι δύο φίλες;

γειάάά