Το εσωτερικό του σπιτιού φαινόταν υπέροχα άνετο και ευπρόσδεκτο. Από την είσοδο βρισκόσουν κατευθείαν στο σαλόνι. Τρεις αφράτοι στην όψη βελούδινοι καναπέδες χρώματος βαθύ βυσσινί που περιτριγύριζαν ένα γυάλινο τραπεζάκι με υπέροχα σκαλισμένα ξύλινα πόδια βρισκόταν κεντρικά του δωματίου.

Στα αριστερά έβλεπες 2 μεγάλες ντουλάπες με τζάμι στα πορτόφυλλα τους, αφήνοντας να φανεί το περιεχόμενο που κράταγαν από πίσω. Η μια ντουλάπα είχε χοντρά βιβλία, μάλλον σχετικά με νομική κυρίως.

Η άλλη και πιο κοντά στην κεντρική είσοδο είχε διάφορα μπουκάλια που ανέγραφαν μάρκες διάφορων ποτών. Ένας μεγάλος ναργιλές βρισκόταν κοντά σε αυτή τη ντουλάπα και τέσσερα μεγάλα μαξιλάρια πουφ.

Στα δεξιά του δωματίου, στους τοίχους του είχε διάφορους μεσαίου μεγέθους πίνακες με έργα όχι και τόσο γνωστά. Κολλητά στον τοίχο είχε ένα μακρύ χαμηλό έπιπλο με συρόμενη πόρτα. Πάνω σε αυτό φαινόταν να έχει πέντε μεγαλωπά πράγματα καλυμμένα με πανιά.

Από εκεί ακούγονταν να βγαίνουν τιτιβίσματα (κλουβιά!), ίσως το πρώτο πράγμα που άκουσαν η Μέλανι και Μιράντα μπαίνοντας στο σπίτι. Από το ταβάνι κρεμόταν ένας πολυέλαιος σε σχήμα μαύρου τροχού με λάμπες που μιμούνταν το σχήμα κεριών.

Κάπου στο βάθος του σαλονιού υπήρχαν δύο πόρτες που οδηγούσαν σε άλλο δωμάτιο. Και ξανά, αριστερά και δεξιά του δωματίου ξεκινούσαν ξύλινες σκάλες που οδηγούσαν στον πάνω όροφο του σπιτιού. Ένα τεράστιο τετράγωνο χαλί, μαύρο και κόκκινο έπιανε μεγάλο μέρος του πατώματος.

Το σπίτι φαινόταν στο μεγαλύτερο μέρος του φτιαγμένο από ξύλο, σαν τα παραδοσιακά εξοχικά σπίτια, την ίδια στιγμή όμως κατάφερνε με τα έπιπλα του να συνδυάζει εκείνη την χλιδή που έβλεπε κάνεις σε πιο 'εύπορα' σπίτια της πόλης.

"Πωωω! Τι σπιτάρα είναι αυτή βρε Ρωξάνη, στ'αλήθεια εδώ μένεις;!" Ρώτησε ενθουσιασμένη η Μέλανι. Η Ντάστιν, που πάλευε να μην δείχνει έκπληκτη και να μην φαίνεται πως έβλεπε και εκείνη το σπίτι πρώτη φορά, αρκέστηκε στο να γνέψει.

"Οχι και ούτε που ήξερα πως το σπίτι υπήρχε." Σκέφτηκε. Αισθάνθηκε μια ανατριχίλα να διαπερνάει την ραχοκοκαλιά της και κοίταξε φευγαλέα στα δεξιά της.

Ωχ Θεέ, η Μιράντα την 'αγριοκοίταζε'.

Η Ντάστιν κλαψούρισε εσωτερικά και το πρώτο της ένστικτο ήταν να τυλίξει τα μπράτσα της γύρω από τον δεξί καρπό του Ανατόλ, ο οποίος τινάχτηκε ελαφρώς αλαφιασμένος και κοίταξε το μέντιουμ ερωτηματικά. Βλέποντας την ανησυχία της δεν άργησε να προσέξει και το πως κοίταζε η Μιράντα. Σήκωσε φρύδι προς το μέρος της.

"Υπάρχει κάποιο πρόβλημα ΝτεΡόουζ;" Ρώτησε. Η μαυρομάλλα αργά-αργά απλώς συνέχισε να περιεργάζεται τον χώρο.

"Όχι." Είπε σκέτα. Η Μέλανι εντωμεταξύ είχε πλησιάσει προς την πηγή των τιτιβισμάτων και φαινόταν πως ήθελε να κοιτάξει από κάτω τους.

"Κύριε Βαλεντίνο, επιτρέπεται να βγουν τα πανιά να ρίξω μια ματιά στα πτηνά;" Ρώτησε και σχεδόν απέκτησε κουταβίσια έκφραση καθώς γύριζε να κοιτάξει τον ψυχίατρο. Που γέλασε εγκάρδια και σταύρωσε τα χέρια του.

"Εντάξει, γιατί όχι; Εξάλλου είναι και ώρα που πρέπει να κατέβουν τα πανιά ούτως ή άλλως." Σαν μικρό ενθουσιασμένο παιδάκι, αλλά απαλά, η Μέλανι άρχισε να ξεσκεπάζει ένα-ένα τα κλουβιά.

Πανδαιμόνια από κίτρινα και λευκά καναρίνια και χρωματιστά παπαγαλάκια αποκαλύφθηκαν, καθώς και ένα μεγάλο λευκό παχύ κοκατούα που είχε το δικό του κλουβί και κατευθείαν άρχισε να περιεργάζεται την ξανθομάλλα. Τα μάτια της Μέλανι άστραψαν κι άλλο.

"Ααα! Τι γλυκούλια!" Αναφώνησε και ήταν έτοιμη να εκραγεί από τον ενθουσιασμό.

"Σε λίγο θα μας δείξετε ότι έχετε και τίγρη μέσα στο σπίτι ε;" Ρώτησε η Μιράντα που δεν είχε δείξει τον παραμικρό ενθουσιασμό. Ο Ανατόλ γέλασε.

"Τίγρη; Ε, όχι κι έτσι. Άλλου είδους αιλουροειδές ωστόσο, ναι." Είπε. Σήκωσε το κεφάλι του προς τον πάνω όροφο και σφύριξε σε υψηλό τόνο. Δευτερόλεπτα αργότερα 2 χνουδωτές γάτες με γκριζόλευκες γούνες και γαλάζια μάτια έκαναν την εμφάνιση τους.

"Μιράντα κράτα με!" Είπε η Μέλανι και φαινόταν στ' αλήθεια έτοιμη να πέσει κάτω από την γλυκουλάδα που επικρατούσε στον αέρα.

Ήδη έβγαζε εκείνους τους τσιριχτούς ήχους ενθουσιασμού όταν κάποιος βλέπει κάτι που του αρέσει, ή κάτι απίστευτα αξιολάτρευτο, όπως τώρα. Τα γατιά πήγαν και τρίφτηκαν κατευθείαν στα πόδια του Ανατόλ.

"Και αυτές οι κυρίες Σιβηρίας είναι η Αλμπίνα και Μπέλα." Τις σύστησε. Η μία από τις γάτες κοίταξε το δίδυμο Μ και άφησε ένα νιαούρισμα.

"ΙΙΙΙΙ!" Δεν άντεξε η Μέλανι και τσίριξε, όχι σε πολύ υψηλή συχνότητα ευτυχώς.

"Πώς προλαβαίνετε να φροντίζετε τόσα ζώα;" Ρώτησε η Μιράντα.

"Στην αρχή εγώ, ύστερα έδειξα στην Ρωξάνη πως να τα φροντίσει εάν δεν μπορώ. Καμιά φορά και οι δυο μαζί για να τελειώνουμε γρηγορότερα. Εάν λείπουμε μαζί με την Ρωξάνη, επιτρέπω να έρχεται ένας φροντιστής να προσέχει τα κατοικίδια." Απάντησε ο 'Βαλεντίνο'.

"Πολύ... φιλόζωος." Είπε εντέλει η μαυρομάλλα και απλώς κοίταξε καθώς οι γάτες πήγαν και τρίφτηκαν στα πόδια της και της Μέλανι βγάζοντας από αυτά τα 'τιτιβίσματα'.

"Λοιπόν!" Είπε ξαφνικά κάπως απότομα ο Ανατόλ αλλά πρόσχαρα. "Πεινάτε τώρα; Έχω προετοιμάσει δείπνο."

"Μαγειρέψατε κιόλας;!" Ρώτησε η Μέλανι ενθουσιασμένη.

"Πότε προλ-;!" Πήγε πάλι να ρωτήσει η Μιράντα.

"Όταν η Ρωξάνη μου είπε πως φέρνει φίλες στο σπίτι, αληθινές φίλες, δεν υπήρχε περίπτωση να μην τις υποδεχτώ δεόντως, σας! Είμαι επίσης μάλλον αρκετά ελεύθερος εκείνες τις μέρες που οι δικηγορικές δουλειές δεν είναι τόσο έντονες για μένα. Ή απλώς, μπορεί και να είμαι μάγος. Το ίδιο μου κάνει." Είπε ο Ανατόλ ανασηκώνοντας τους ώμους του ενώ κοίταζε την Μιράντα. "Η τραπεζαρία μοιράζεται τον ίδιο χώρο με την κουζίνα στο βάθος. Πρώτα όμως πηγαίνετε να πλύνετε χέρια. Ρωξάνη, δείξε τους που είναι το μπάνιο." Είπε χτυπώντας παλαμάκια. Σχεδόν μαγκώθηκε η Ντάστιν.

"Ωχ Θεέ, πως με περιμένει να πάω να βρω το μπάνιο-;"

Πάλι;! Πάλι ξέχασες ότι έχεις μαντικές ικανότητες;! Έλεος!

Το μέντιουμ εξέπνευσε και με το κεφάλι της έγνεψε στο δίδυμο Μ να την ακολουθήσουν. Εντέλει ωστόσο η μαντική της δεν θα ήταν απαραίτητη.

~

Λεπτά αργότερα οι τέσσερις τους κάθονταν στο τραπέζι να φάνε. Το κυρίως πιάτο είχε ταλιατέλες επικαλυμμένα με σάλτσα κιμά και πασπαλισμένα με τριμμένο τυρί. Η κάθε μερίδα ήταν φτιαγμένη έτσι που έμοιαζε με κουκούλι απάνω στα πιάτα.

Τα κορίτσια παρακολουθούσαν καθισμένες τον Ανατόλ να φτιάχνει τις μερίδες και αριστοτεχνικά να τις στρώνει. Ήταν κάπως αστείο να βλέπουν τον κοστουμαρισμένο άντρα να κάνει τέτοιο πράγμα εκείνη τη στιγμή, με το ρίσκο ανά πάσα ώρα να πιτσιλιστεί από τις σάλτσες. Δεν έγινε όμως.

Σύντομα τα πιάτα είχαν σερβιριστεί μπροστά στα κορίτσια και μαχαιροπίρουνα, ο Ανατόλ όμως δεν έκατσε ακόμη κάτω καθώς έφερνε ένα λευκό μπολάκι στο τραπέζι με κάποια πηχτή λευκή σάλτσα και μικροσκοπικά μαύρα πράγματα να κολυμπάνε μέσα της, ένα καλαθάκι με φρυγανισμένες φέτες ψωμί και άλλο ένα μεγάλο μπολ με πράσινη σαλάτα.

*τα έγραφα όλα αυτά ενώ είχα φακές για μεσημεριανό😂😂😂*

Της Ντάστιν κόντευαν να της τρέξουν τα σάλια καθώς έβλεπε τα λαχταριστά ζυμαρικά, με το ζόρι ελέγχοντας τον εαυτό της από το να αρχίσει να τρώει. Εξακολουθούσε να είναι κατάπληκτη πάνω από όλα.

"Ρε γαμ*το;! Έχει δεύτερο σπίτι, έχει όλα αυτά τα ζώα και μαγειρεύει;! Ξέρει και να μαγειρεύει;!" Σκέφτηκε καθώς κοίταζε τον Ανατόλ να βάζει ταλιατέλες και για τον εαυτό του. Το βλέμμα της μετά έπεσε στο δίδυμο Μ. Παρότι κάθε κορίτσι είχε την μερίδα μπροστά της, είχαν σίγουρα καλύτερο αυτοέλεγχο και δεν φαινόταν να ανυπομονούν.

"Κάποια δεν μπορεί να περιμένει ε;" Ρώτησε ο Ανατόλ και γέλασε σιγανά καθώς επιτέλους άφηνε το πιάτο του στο τραπέζι και έπαιρνε θέση ανάμεσα στην Μιράντα και την Ντάστιν. Χάιδεψε το κεφαλάκι του μέντιουμ. "Καλή μας όρεξη."

"Ευχαριστούμε κύριε Βαλεντίνο!" Είπε πρόσχαρα η Μέλανι. Η Μιράντα μετά βίας ακούστηκε να λέει και εκείνη ένα ευχαριστώ. Κάνανε όλοι σύντομη σιωπηλή προσευχή και ύστερα συγκεντρώθηκαν στο φαγητό, που το απόλαυσαν δεόντως. Ελάχιστες κουβέντες ανταλλάξανε στη διάρκεια.

Περισσότερο μιλούσαν η Αλμπίνα και η Μπέλα, που είχαν μπει στην τραπεζαρία και παρακαλούσαν με τα βλέμματα και νιαουρίσματα τους για λίγες ταλιατέλες. Οι άνθρωποι τις κάνανε χάζι. Ωστόσο με παράκληση του Ανατόλ, απέτρεψε τα κορίτσια από το να τις ταΐσουν, λέγοντας πως θα τρώγανε αργότερα.

Καθώς και να μην λερώσουν το πάτωμα. Προς το τέλος ο ψυχίατρος σηκώθηκε ξανά, άνοιξε το ψυγείο και έβγαλε κάτι που έμοιαζε με γυαλιστερό κορμό σοκολάτας, άσπρος από κάτω και μαύρος από πάνω. Κόντεψε να πάθει καρδιακό η Ντάστιν.

"Μα και επιδόρπιο έκανε;!"

Ήταν μια δίχρωμη πανακότα με λευκή και μαύρη σοκολάτα και για άλλη μία φορά ο Ανατόλ σέρβιρε τα κορίτσια όλος χαμόγελα και προσχαρότητα.

"Κύριε Βαλεντίνο, μας κακομαθαίνετε άσχημα!" Αστειεύτηκε η Μέλανι. Η Μιράντα κοίταξε τον άντρα έντονα.

"Γιατί τόση φιλικότητα αλήθεια;" Ρώτησε. Παγωμάρα έπεσε στην κουζίνα. "Δεν μας γνωρίζετε ακόμη τόσο καλά και απλώς μας φέρεστε... έτσι."

Η Μέλανι ήταν σχεδόν έτοιμη να αρχίσει να δικαιολογείται για αυτή τη συμπεριφορά, κάτι που στην πραγματικότητα... δεν είχε ξανακάνει. Μέχρι τώρα όταν η μία ή και οι δυο τους έδειχναν καχύποπτη συμπεριφορά στον οποιοδήποτε (εκτός από την Σκάι), πάντα υποψιάζοταν πως 'κάποιον λάκκο έχει η φάβα'.

Ο άλλος γνώριζε συνήθως ήδη ποιες ήταν και τι φήμη είχαν, γιατί να τους φερθεί με ευγένεια όταν γνώριζαν τι διαβόλισσες μπορούσαν να είναι στην πραγματικότητα; Όχι πως κατάφερναν να τις ξεγελάσουν, μπορούσαν να δουν τον άλλο πόσο ψεύτικα μπορούσε να φερθεί.

Δεν ήταν δυνατόν ο Βαλεντίνο να άκουσε κάτι λιγότερο, εξάλλου και στο αυτοκίνητο η Μιράντα πέταξε υπονοούμενα για το τι σόι άτομα εκείνη και η Μέλανι μπορούσαν να γίνουν και ο άντρας το είχε καταλάβει.

Σαν να μην τον ένοιαξε για πολύ όμως αυτό, επειδή απλώς τις πήρε στο αυτοκίνητο του, τις υποδέχτηκε στο σπίτι του, τις τάισε βασιλικά και τους φέρθηκε λες και γνωρίζονταν χρόνια. Και η συμπεριφορά του φαινόταν εντελώς γνήσια! Καθόλου βιασμένη, παρά αεράτη και άνετη.

Ακόμη και τώρα, μπροστά στην ψυχρότητα και καχυποψία της Μιράντας, ο Ανατόλ χαμογέλασε ελαφρά.

"Δεν είσαι συνηθισμένη σε τέτοια εξυπηρέτηση ε; Γιατί; Ρωτάς. Επειδή, κυρία ΝτεΡόουζ, μαζί με την κυρία Γκρέι περάσατε το τεστ που εδώ και τρεις βδομάδες παιζόταν. Επειδή άκουσα το πως φερόσασταν στην αδερφή μου και πως την κρατήσατε κοντά σας χωρίς να σας νοιάζει τι τάξη είναι. Πως εσείς γίνατε οι πρώτες γνήσιες φίλες της στο Ανατολικό του Ντένβερ και δεν παραπονέθηκε για τίποτα..." Χωρίς προειδοποίηση τότε, ο Ανατόλ τσίμπησε το αριστερό μαγουλάκι της Ντάστιν. "... εκτός από αυτή τη μορφή μπούλινγκ."

"ΜΑΑΑ!" Έσκουξε η Ντάστιν και κοκκίνισε. Η Μέλανι γέλασε.

"Απλώς και μόνο επειδή η Ρωξάνη φαίνεται να τα πάει καλά μαζί σας, είναι αρκετό για μένα να σας θεωρώ αξίες εμπιστοσύνης και πως δεν έχω να ανησυχώ για το αν η αδερφή μου έχει εσάς στο πλευρό της μέχρι το τέλος της χρονιάς. Είμαι χαρούμενος και ευπρόσδεκτος με τα άτομα που την βλέπω να είναι χαρούμενη και άνετη." Το χέρι του που ζούλαγε το μάγουλο της Ντάστιν είχε μείνει μετέωρο στον αέρα όταν το μέντιουμ έθαψε το κεφάλι της κάτω από την μπλούζα της. Κινήθηκε και η παλάμη άγγιξε την κορυφή του κεφαλιού της. "Στην πραγματικότητα χαίρομαι που είστε όπως είστε. Κοπέλες σαν εσάς, που ξέρουν τι είδους αντιμετώπιση να δώσουν σε διάφορες καταστάσεις και ανθρώπους;! Αξιοθαύμαστο." Παρότι εξακολουθούσε να χαμογελάει, κάτι στην έκφραση του έγινε πιο σκοτεινό. "Ρώτησα πριν εάν είστε καλά κορίτσια. Τώρα θα κάνω λίγο αλλιώς την ερώτηση: Ξέρετε πότε να είστε καλά κορίτσια. Έτσι;"

Πάλι η ατμόσφαιρα πάγωσε και η κουζίνα-τραπεζαρία έγινε σιωπηλή. Μόνο τα τιτιβίσματα των πουλιών ακούγονταν από το σαλόνι. Τότε η Μέλανι έκανε ένα βήμα μπροστά, σοβαρή και με ήρεμη αυτοπεποίθηση.

"Ναι κύριε. Μόνο άμα μας δώσει λόγο κάποιος γνωρίζει την κακή μας πλευρά. Η Ρωξάνη δεν μας έδωσε κανέναν. Ίσως μόνο για λίγο καιρό να αισθανθήκαμε παράξενα μαζί της επειδή δεν μας μίλαγε πολύ για τον εαυτό της, αν και είχε σκοπούς γιατί το έκανε." Χαμογέλασε και λακκάκια σχηματίστηκαν στα μαγουλάκια της. "Όμως ξεκαθαρίστηκαν όλα σήμερα και είμαστε καλά. Η Ρωξάνη είναι ντροπαλή και καλή κοπέλα και δεν υπάρχει λόγος να της φερθούμε με αγένεια. Αποδείχτηκε ωραία παρέα όλον αυτόν τον καιρό που είναι στο σχολείο μας. Συνήθως δεν τους έχουμε σε μεγάλη υπόληψη τους πλούσιους, αλλά σίγουρα η αδερφή σας είναι πολύ διαφορετική. Πάλι καλά που συστήθηκε αρχικά ως κανονικό κορίτσι, αλλιώς ίσως και να μην ανοιγόμασταν ποτέ σε εκείνη. Αυτό το τεστ που λέτε ότι φτιάξατε, στ' αλήθεια πέτυχε στο να κάνει κάποιον να γνωρίσει κάποιον για τον χαρακτήρα του, όχι για την τάξη."

Ο Ανατόλ έγνεψε και χαμογέλασε πιο πλατιά.

~

Ο δεύτερος όροφος είχε 6 πόρτες, έξι διαφορετικά δωμάτια. Δύο στην αριστερή πλευρά του σπιτιού, δύο κεντρικά και άλλες δύο στην δεξιά πλευρά.

Η αριστερή πλευρά είχε τα δωμάτια της 'Ρωξάνης' και του 'Βαλεντίνο'. Στον κεντρικό τοίχο και προς τη γωνία που συναντιόταν με τον αριστερό ήταν η τουαλέτα. Δίπλα και προς τα δεξιά ήταν το γραφείο του 'δικηγόρου'. Οι τέσσερις αυτές πόρτες είχαν κρεμαστά ταμπελάκια.

Τα υπνοδωμάτια έγραφαν τα ονόματα Ρωξάνη και Βαλεντίνο και το μπάνιο και το γραφείο... Μπάνιο και Γραφείο. Οι πόρτες στα δεξιά του σπιτιού έγραφαν και τα δύο Ξενώνες στα ταμπελάκια τους. Σε αντίθεση με τις άλλες πόρτες, ήταν κλειδωμένες.

Χάρη στα ταμπελάκια μπόρεσε και η Ντάστιν να καθοδηγήσει το δίδυμο Μ όταν ο Ανατόλ της είχε πει να τις οδηγήσει στο μπάνιο προτού δειπνήσουν, αργότερα ώστε να βρει το 'δωμάτιο της'.

Στην αρχή είχε αγχωθεί για το πως το υποτιθέμενο δωμάτιο της θα φαινόταν καθώς κατευθυνόταν στον πάνω όροφο και πλησίαζε την πόρτα. Μπαίνοντας μέσα πρώτη όμως, σχεδόν τα έχασε και ευτυχώς που το δίδυμο Μ δεν μπορούσε να δει το πρόσωπο της.

Οι τοίχοι ήταν βαμμένοι με ένα απαλό μωβ. Ένα μεγάλο χνουδωτό γκρι χαλί ήταν απλωμένο στο πάτωμα. Μια ντουλάπα με συρτάρια από κάτω της ήταν κολλημένη στον ίδιο τοίχο και δίπλα από την πόρτα. Το κρεβάτι ήταν σε αποχρώσεις μωβ με την κουβέρτα να έχει χρυσά αστέρια σκόρπια, κολλημένο στην γωνία πιο μακριά από την πόρτα.

Ένα κομοδίνο με ένα απλό λαμπατέρ ήταν δίπλα του. Το παράθυρο ήταν ακριβώς πάνω από το κρεβάτι, με διάφανες μωβ κουρτίνες να συγκρατούνται από κορδέλες και παραμερίζουν για να περνάει φως στο δωμάτιο.

Γενικά, ο χώρος ήταν ίσως λίγο σκοτεινός με τις αποχρώσεις που είχε, όμως ήταν πειστικό πως ήταν κοριτσιού. Για τις επόμενες τρεις ώρες οι κοπέλες την άραξαν εκεί. Μιλούσαν και σχολίαζαν για διάφορα θέματα, ή ίσως η Ντάστιν με την Μέλανι περισσότερο.

Η Μιράντα ήταν σιωπηλή την περισσότερη ώρα και κοίταζε γύρω της. Το είχε συνειδητοποιήσει το μέντιουμ. Η μαυρομάλλα ήταν από αυτούς τους τύπους που προτιμούν να σιωπούν πάρα να μιλούν. Και όσο δεν μιλούν, παρατηρούν.

Και όταν παρατηρούν δεν αποκλείεται να μην βρουν άμα κάτι πάει λάθος. Όμως δεν έκανε καμία ερώτηση. Ούτε μία φορά δεν έφερε την Ντάστιν σε δύσκολη θέση. Μιλούσε μόνο άμα καλούνταν να δώσει γνώμη για κάτι.

Η ώρα πήγε εντέλει 5:00 το απόγευμα. Το κινητό της Μέλανι χτύπησε. Η κυρία Σκάι καλούσε, ρωτώντας για το πότε θα επέστρεφαν σπίτι τα κορίτσια και αν περνούσαν καλά στο σπίτι της Ρωξάνης.

"Υπέροχα μαμά! Που να στα λέμε! Το πιο αναπάντεχο πλοτ τουίστ σήμερα έγινε! Αλλά πρώτα να έρθουμε σπίτι με την Μιράντα πράγματι και τότε θα σου πούμε!"

Εντάξει μωρό μου. Να έχετε ασφαλή επιστροφή. Σας αγαπάω.

"... Και εμείς μαμά." Είπε η Μέλανι ρίχνοντας ένα φευγαλέο βλέμμα στη Μιράντα, χαμογελώντας με κάποια μελαγχολία. Η κλήση τερματίστηκε.

"Θα σκότωνα άμα αυτό βοήθαγε να αισθανθώ ξανά το οτιδήποτε και για πολύ."

Η Ντάστιν προσπάθησε να ελέγξει την ανατριχίλα που την διέτρεξε ολόκληρη ακούγοντας την μαυρομάλλα δίπλα της να το ψιθυρίζει αυτό ξαφνικά. Για άλλη μία φορά έβρισκε τον εαυτό της να... φοβάται την Μιράντα. Δεν ήταν η πρώτη φορά που άκουγε την έκφραση 'Θα σκότωνα για...' όταν κάποιος εξέφραζε επιθυμία για να έχει κάτι.

Συνήθως δεν ήταν να το πάρεις κάτι τέτοιο σοβαρά ή να το σκεφτείς πολύ, όμως το να ακούσει την Μιράντα να το εκφράζει σε τέτοια στιγμή και με τέτοιον ψυχρό τόνο έκανε την Ντάστιν να αισθανθεί για άλλη μία φορά απειλημμένη.

Υπενθύμισε για πολλοστή φορά στον εαυτό της πως δεν την ήθελε για εχθρό της την ΝτεΡόουζ. Οπότε καλά θα έκανε να συνεχίσει να παίζει τον ρόλο της.

Αλεξιθυμία...

Ήταν στ'αλήθεια τόσο φρικτά καταθλιπτικό να είσαι σε κατάσταση να μην μπορείς να δείξεις συναίσθημα για το οτιδήποτε; Δεν μπορούσε να είναι κατά κάποιο τρόπο και λίγο χρήσιμο; Καμία τύψη, κανένας δισταγμός, άφηνες την λογική να πάρει τον πρώτο λόγο σε καταστάσεις που το απαιτούσαν πολύ παραπάνω από το συναίσθημα.

Έπρεπε να ρωτήσει τον Ανατόλ ίσως.

~

"Αφήστε μας εδώ."

Η Άλφα Ρομέο έκανε προσωρινή στάση κοντά στο πεζοδρόμιο. Οι πίσω πόρτες άνοιξαν και το δίδυμο Μ βγήκε.

"Το σπίτι τους είναι μερικά τετράγωνα παρακάτω ωστόσο." Σκέφτηκε η Ντάστιν, αναρωτώμενη γιατί δεν πάρκαραν μπροστά από το σπίτι των κοριτσιών, μόνο η Μιράντα ζήτησε να σταματήσουν αλλού.

"Ευχαριστούμε κύριε Βαλεντίνο! Περάσαμε ωραία σήμερα!"

"Παρακαλώ. Τιμήστε μας με την παρουσία σας ξανά σύντομα." Ευχήθηκε με άνεση ο Ανατόλ, άσχετα άμα το εννοούσε ή όχι. "Για την mamma." Είπε τότε και το χέρι του έτεινε ένα κουτί προς το μέρος της ξανθομάλλας ή όποια φάνηκε ξαφνιασμένη.

"Ωωω, θα αρέσει στη μαμά!" Είπε χαρούμενα, μυρίζοντας πως υπήρχαν ταλιατέλες μέσα στο κουτί. Πήρε το κουτί στα χέρια της. "Είστε πολύ γενναιόδωρος κύριε Βαλεντίνο."

"Είμαι ένα βήμα μακριά από το να πιστέψω πως είναι μαστουρωμένος." Σκέφτηκε η Ντάστιν που παρότι ήξερε πως παιζόταν θέατρο, ο ψυχίατρος ήταν τόσο πειστικός στο να παίζει τον ρόλο του που πολλές φορές αισθανόταν να ξεγελιέται. Μα τότε κοίταξε το δίδυμο Μ να απομακρύνεται, παίρνοντας μία εντελώς διαφορετική κατεύθυνση. Ετοιμαζόταν να τους φωνάξει πως έπρεπε να πάνε ευθεία, όχι αριστερά.

"Κάτω Μπερίσα." Είπε ο Ανατόλ τότε.

Βλέποντας και ακούγοντας τον τόσο εύθυμο όλη μέρα, η Ντάστιν σχεδόν άκουσε την τραχύτητα της φωνής του ψυχιάτρου λες και της ήταν άγνωστη. Της φάνηκε πιο απόμακρη και νωχελικά απειλητική. Όλα τα παράθυρα ανέβηκαν μέχρι πάνω, εκτός από του Ανατόλ που άφηνε μια χαραμάδα και οι ασφάλειες πέσανε αυτόματα.

"Εεε... Ανατόλ;" Ρώτησε διστακτικά η Ντάστιν.

Δεν θα σε σκοτώσει

Σιωπή παγερή έπεσε στο αυτοκίνητο για πολλά δευτερόλεπτα προτού ο ψυχίατρος αναστενάξει βαριά και στρίψει το τιμόνι.

"... Δώσε μου οδηγίες να σε αφήσω κοντά στο αρχηγείο." Είπε απλώς. Η Ντάστιν αρκέστηκε στο να γνέψει και να αρχίσει να δίνει οδηγίες. Η Άλφα Ρομέο άρχισε να οδηγεί, στην εντελώς αντίθετη κατεύθυνση από το σπίτι της Μέλανι και της Μιράντας.

~

"Λοιπόν;"

"..."

"Έχεις ακόμη αμφιβολίες για την Ρωξάνη;"

Η Μιράντα κοίταζε κάτω σκεπτική καθώς έκαναν τον γύρο της γειτονιάς. Η Μέλανι περίμενε.

"... Η όλη υποδοχή και εξυπηρέτηση ήταν... άψογη. Λίγο παράξενος ο Βαλεντίνο και το πως μας αποδέχτηκε τόσο εύκολα, δεδομένου ότι έχει μια ιδέα για το τι φήμη κρατούμε. Δεν τον ένοιαξε, του αρκούσε μόνο ότι είμαστε φίλες με την Ρωξάνη. Δηλαδή και να σκοτώναμε άτομο, αυτός πάλι θα ήταν καλός μαζί μας;"

"Όπα Μιράντα! Όχι κι έτσι! Οι άνθρωποι βάζουν διαφορετικά κριτήρια και δίνουν προτεραιότητες σε διάφορα πράγματα. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι και παντού. Εντάξει, φερόταν πολύ φινετσάτα και άνετα. Παράξενος τύπος, μα είναι έξω καρδιά!"

"Όσο είμαστε καλοί με την Ρωξάνη."

"Δεν αντιλέγω."

"Θα έπρεπε το σημερινό να καλύπτει τις όσες υποψίες έχω για την Ρωξάνη." Πήρε μια βαθιά ανάσα καθώς σήκωνε κεφάλι. "Έχουν απαντηθεί πολλά, δεν λέω. Μα δεν σου φάνηκε παράξενο Μελ; Κυρίως αυτός ο Βαλεντίνο απάνταγε για την Ρωξάνη. Και... η Ρωξάνη φαινόταν λες και δεν γνώριζε τον χώρο του ίδιου της του σπιτιού." Κοίταξε την ξανθομάλλα σχεδόν με μία ενοχλημένη έκφραση. "Το είδες και εσύ, έτσι;" Η Μέλανι το σκέφτηκε για λίγο.

"Εντάξει στο ότι ο κύριος Βαλεντίνο απάντησε στα πιο πολλά για τα οποία αναρωτιόμασταν τόσες βδομάδες για την Ρωξάνη, δεδομένου το ότι εκείνος είναι ο αρμόδιος που έκανε τα περισσότερα σχέδια για την παρουσίαση της Ρωξάνης στο σχολείο, εκείνος είναι ο υπεύθυνος της περιουσίας και του σπιτίου. Ίσως ήθελε να πει τα πράγματα όπως ήθελε εκείνος μιας και έχει αυτή την ευφράδεια."

"Ίσως..."

"Δεν αντιλέγω όμως στο θέμα πως στ' αλήθεια... κάτι παράξενο φαινόταν στον τρόπο που η Ρωξάνη κοίταζε το περιβάλλον του σπιτιού. Σαν να μην αισθανόταν βολικά. Περισσότερο αβέβαιη. Το παρατήρησα. Αλλά από την άλλη, θα μπορούσε απλώς και να αισθάνθηκε άβολα. Δεν θα ήταν και τόσο παράξενο, ίσα-ίσα που θα είχε και δίκιο. Εξάλλου εμείς ήμασταν αυτές που την πίεσαν να δούμε το σπίτι της ενώ είχε οδηγίες του γιατί να μην αποκαλυφθεί." Η Μέλανι αναστέναξε. "Θέλεις ακόμη να παραμείνεις στις υποψίες σου για την Ρωξάνη;"

"Ακόμη και μετά από ό,τι έγινε σήμερα, η Ρωξάνη δεν με πείθει. Όχι. Μου δίνει ακόμη αυτή την κακή αίσθηση. Κάτι εξακολουθεί να μην πηγαίνει καλά." Οι δυο κοπέλες περπάτησαν χωρίς να μιλήσουν, μόνο όταν έβλεπαν το σπίτι τους η Μιράντα εξέπνευσε λίγο πιο δυνατά από τη μύτη της. "Το κάνω πάλι."

"Δεν πειράζει Μιράντα. Δεν είμαστε συνηθισμένες να γνωρίζουμε ανθρώπους που να μην μας εχθρεύονται, πόσο μάλλον να θέλουν την φιλία μας. Έτσι όπως είμαστε πλασμένες από τις φήμες, πρέπει να πονηρευόμαστε κάθε φορά και να μην εμπιστευόμαστε τόσο εύκολα. Εσύ είσαι καχύποπτη λίγο παραπάνω, μα πόσες φορές δεν μας έχει βοηθήσει αυτό!" Η ξανθομάλλα τύλιξε το χέρι της γύρω από τους ώμους της φίλης της. "Ό,τι κι αν συμβεί, εμείς θα παραμείνουμε ενωμένες. Φρικιά για πάντα..."

"Φρικιά μαζί." Συμπλήρωσε η Μιράντα καθώς σταματούσε με την Μέλανι μπροστά από το σπίτι τους.

~

"Σε υποψιάζονται ακόμη." Η Ντάστιν ξεροκατάπιε. Δεν μίλησε. Η Άλφα Ρομέο είχε σταματήσει στην κορυφή της κατηφόρας που οδηγούσε στο αρχηγείο. "Εξαιρετικά παρατηρητικές κοπέλες, ακόμη και αυτή η Γκρέι, που φαίνεται εξωτερικά πιο ενθουσιώδης, ανέμελη και ελαφρόμυαλη. Αυτή μην την υποτιμήσεις λιγότερο. Η ΝτεΡόουζ φαίνεται σαν να είναι η πιο παρατηρητική και επικίνδυνη, μα ίσα-ίσα που απλώς σου ρίχνει στάχτη στα μάτια έτσι ώστε να εστιάσεις την προσοχή μόνο σε εκείνη και όχι και στις δύο."

"Περίπου το κάνουν σαν καλός μπάτσος-κακός μπάτσος, αλλά και οι δύο είναι εξίσου κακές;"

"Πες το και έτσι." Η Ντάστιν δάγκασε το κάτω χείλος της. Άκουσε όμως τον ψυχίατρο να αναστενάζει. "Δεν δώσαμε χρόνο να τα συνεννοηθούμε. Δεν ήξερες πως να φερθείς, επειδή σε έφερα σε χώρο άγνωστο για σένα. Ευχήσου να μεταφράσουν την αβεβαιότητα σου σε αμηχανία." Είπε ο ψυχίατρος. Το μέντιουμ ξεφύσησε από τη μύτη της.

"Οπότε τώρα τι;" Ρώτησε διστακτικά. Άβολη σιωπή έπεσε στο αυτοκίνητο για πολλά δευτερόλεπτα προτού ο Ανατόλ καθαρίσει τον λαιμό του.

"Ύστερα από ό,τι έγινε σήμερα, είμαστε πιο κοντινοί συνένοχοι από όσο έχουμε ποτέ γίνει. Από σήμερα, άρχισε να πακετάρεις. Μετακομίζεις." Η Ντάστιν τινάχτηκε.

"Τι;!"

"Τραύλισα;" Ρώτησε ειρωνικά ο άντρας.

"Μα-..." Ήθελε να ρωτήσει πάλι. Τόσα γιατί στο μυαλό της και ο ψυχίατρος την είχε αποτρέψει από το να κάνει ερωτήσεις για τους σκοπούς του.

"Θέλεις αργά ή γρήγορα να βρουν οι μπάτσοι το αρχηγείο και να μείνεις άστεγη;" Ρώτησε ψυχρά ο Ανατόλ.

"Προφανώς δεν θα το ήθελα, μα-." Έσφιξε τα δόντια της η Ντάστιν, θα έσκαγε άμα δεν έπαιρνε απάντηση σε κάποια από τις ερωτήσεις της.

"Δεν σε βοηθάω από φιλανθρωπία. Αλλά απλώς δεν επιθυμώ να αποτύχεις στην αποστολή σου, για όποιον λόγο κι αν το θέλω αυτό. Χρειάζεσαι στήριξη, ειδικά εξαιτίας της νέας σου συντροφιάς. Άμα δεν προσέχεις αυτές οι κοπέλες θα γίνουν η μεγαλύτερη συμφορά σου. Ειδικά..." Ο ψυχίατρος έκανε παύση κοιτώντας μπροστά με μια απροσδιόριστη έκφραση. "... Να προσέχεις την ΝτεΡόουζ. Εκείνη δεν καθοδηγείται από το συναίσθημα αφού η αλεξιθυμία δεν το επιτρέπει, αναζητεί και συγκεντρώνεται ευκολότερα σε κάποιον στόχο-."

"Δεν είπα ποτέ πως η Μιράντα είναι αλεξιθυμική."

Παγερή σιωπή έπεσε πάλι στο αυτοκίνητο. Η Ντάστιν κοίταξε τον Ανατόλ. Φευγαλέα μετά από αυτό που είπε μπόρεσε να δει πως του είχε προκαλέσει κάποια έκπληξη. Όχι για πολύ όμως, καθώς μετά εκείνος άρχισε να γελάει.

"Μπερίσα... είμαι ψυχίατρος. Στ' αλήθεια νομίζεις πως δεν έχω εκπαιδευτεί να μπορώ να ανιχνεύω άμα θέλω ψυχικές ασθένειες;" Η Ντάστιν χαμήλωσε κεφάλι χτυπώντας το μέτωπο της.

"Πωωω!" Έκανε προκαλώντας κι άλλα γέλια στον Ανατόλ.

"Τέλος πάντων. Άρχισε να πακετάρεις όλα τα πράγματα που πιστεύεις ότι χρειάζεσαι και έχε τα έτοιμα. Ανέμενε τηλεφωνήματα μου και απάντησε στις κλήσεις για να με ενημερώνεις άμα έχεις πράγματα προς μετακίνηση. Από αύριο, άμα μπορώ, θα έρθω με το αυτοκίνητο να μεταφέρω τα πράγματα σου." Η Ντάστιν έγνεψε. Οι ασφάλειες ανέβηκαν μα εκείνη δεν έκανε καμία κίνηση να βγει έξω. "Θέλεις βοήθεια για να βγεις; Κλωτσιές;"

"Εκείνο το σπίτι στο οποίο πήρες εμένα και τα κορίτσια. Είναι κι αυτό δικό σου;" Ρώτησε κοιτώντας τον άντρα κατάματα. Ο Ανατόλ φαινόταν έτοιμος απλώς να πετάξει το μέντιουμ έξω. Μα απλώς ακούμπησε το κεφάλι του στο μαξιλάρι του καθίσματος του αναστενάζοντας ενοχλημένα.

"Είναι το εξοχικό μου στο Ντένβερ, ναι. Το έχω αφήσει σε κάποιον γνωστό μου να το συντηρεί και φροντίζει, καθώς έχω το άλλο σπίτι, αυτό που σε έχω φέρει λίγες φορές να δεις στο Πουέμπλο. Αλλά..." Έκανε για λίγο παύση. "... το έχω γράψει στο όνομα του γιου μου." Τινάχτηκε η Ντάστιν.

"Ο Σεραφείμ!"

"Όχι ο Βιτώρο." Μούγκρισε ο Ανατόλ. "Εκεί πέρασε το μεγαλύτερο μέρος των χρόνων της ζωής του μαζί μου. Τρομερό βασανιστήριο αν με ρωτάς."

"Δεν του φερόσουν καλά;!"

"Δεν είχα καν τον χρόνο να ασχοληθώ για πολύ μαζί του." Πέταξε ο ψυχίατρος καθώς κοίταζε με ένα ψυχρό, γυάλινο βλέμμα μπροστά του. "Δεν το επισκέπτεται ποτέ το σπίτι. Όσο εγώ είμαι στο Ντένβερ δεν θέλει να πατήσει πόδι στην Αμερική." Ένα συννεφάκι λύπης έπεσε πάνω από την Ντάστιν. "Μην τολμήσεις και δείξεις λύπηση Μπερίσα, το αισθάνομαι ότι πας να γίνεις αηδιαστική με την συμπόνια σου." Το μέντιουμ μαγκώθηκε και κοίταξε κάτω πιέζοντας τα χείλη της μαζί.

Την ίδια στιγμή αγωνιούσε. Πρώτη φορά ο Ανατόλ φαινόταν πως έπιανε πιο βαθιά συζήτηση για τον Σεραφείμ. Συνήθως απέφευγε να μιλάει ή να αναφέρει λεπτομέρειες. Έτσι παρέμεινε εντελώς ακίνητη και άρχισε να αναπνέει πιο ήρεμα.

"Τι θα αναφέρει τώρα..."

"Ο γιος μου... κουβαλούσε ήδη πολλές ιδιοτροπίες μαζί του όταν τον φορτώθηκα, έχει πάρει πολλά και από εμένα. Σαν τα μούτρα μου τον έκανα. Εάν υπάρχει πάντως ένα πράγμα για το οποίο είμαι ανακουφισμένος που είναι ίδιος με εμένα, αυτό είναι στο ότι τουλάχιστον αγαπάει τα ζώα περισσότερο από τους ανθρώπους." Δεν άντεξε η Ντάστιν.

"Αλήθεια;!"

"... Ναι. Από σκ*τό 12 χρόνων όταν ήταν, άρχισε να φέρνει στο εξοχικό τα κατοικίδια που είδες και εσύ. Είχε σώσει την μάνα των Presa Canario που είχε προσπαθήσει να το σκάσει από εργοστάσιο κουταβιών. Σε μια από τις τάσεις φυγής του συνέβη αυτό, επειδή τον παραμελούσα, σχεδόν κάλεσα την αστυνομία εκείνη τη μέρα. Έφερε την σκύλα στο σπίτι και στην αρχή δεν την ήθελα, ειδικά έτσι όπως την έβλεπα έγκυο. Αλλά ο Σεραφείμ μου ζήτησε συμφωνία και είπε πως άμα εκείνος αναλάβει το 70% της φροντίδας της θα την άφηνα να μείνει. Δέχτηκα και το παλιόπαιδο με εξέπληξε για πολλοστή φορά από όταν τον φορτώθηκα, καθώς έδειξε τεράστια υπευθυνότητα για το ζώο και για τα δύο κουτάβια της."

"Τον Τούλιο και τον Άλντο."

"Εκείνος και τους εκπαίδευσε πρώτος να πειθαρχούν και ακολουθούν διαταγές."

"Καυτό."

"Για την σκύλα την στείλαμε σε πιο ασφαλές καταφύγιο. Ύστερα από μήνες ήταν οι γάτες που τις είδε ο Σεραφείμ σε μια κούτα στο πεζοδρόμιο όταν πήγαμε στην πόλη, μωρά γατάκια. Όταν δεν έβλεπα, ο αναιδέστατος είχε στ' αλήθεια πιστέψει πως δεν θα καταλάβαινα πως είχε κρύψει πεσκέσι στις τσέπες του παντελονιού του."

"Αωωω!" Έκανε η Ντάστιν.

"Να μην τα πολυλογώ, τα νιαουρίσματα των μωρών τον πρόδωσαν. Πάλι προσπάθησε να με πείσει να τις υιοθετήσουμε και χρόνια μετά σκέφτηκα πως μεταξύ άλλων και από αυτό το συμβάν η δουλειά του δικηγόρου του ταίριαζε γάντι. Όχι πως χρειάστηκε να με πείσει για πολύ. Ως περισσότερο γατόφιλος, δέχτηκα τα γατάκια πιο εύκολα."

"Και τα πτηνά;"

"Γενέθλια, πήγαμε σε Pet shop, του γυάλισαν, τα ήθελε. Το κοκατούα ωστόσο ήταν από κάποιον προηγούμενο που δεν μπορούσε να το κρατήσει και έψαχνε να του βρει νέο ιδιοκτήτη. Με όλα αυτά τα ζώα, ο Σεραφείμ αποδείχτηκε εξαιρετικά υπεύθυνος και ήταν για αυτόν το μεγαλύτερο του στήριγμα όταν εγώ απλώς δεν τον πρόσεχα. Ίσως αυτά είναι που τον έσωσαν από το να χάσει τα λογικά του από τόσο νωρίς στη ζωή του..." Έκανε πάλι παύση ο ψυχίατρος.

Η Ντάστιν κρυφά τον παρατήρησε. Προσπαθούσε να κρατήσει ψυχρή έκφραση και το πετύχαινε. Μα τα μάτια πάντα προδίδουν. Το μέντιουμ μπορούσε να δει τα μάτια του Ανατόλ να κουβαλούν ένα σωρό συγκρουόμενα συναισθήματα μελαγχολίας, πίκρας, τύψεων...

"... Τον νοιάζεσαι τον Σεραφείμ;" Ρώτησε διστακτικά.

Ο Ανατόλ κράτησε σιωπή για κάμποσα δευτερόλεπτα. Η Ντάστιν σχεδόν νόμισε πως ο ψυχίατρος ξαφνικά θα επέστρεφε στον συνηθισμένο του εαυτό και θα την επέπλητε επειδή της έκανε 'βλακώδεις συναισθηματικές ερωτήσεις'. Μα τότε εκείνος έκλεισε μάτια και ξεφύσησε ελαφρώς ενοχλημένος.

"Έφευγες;" Ρώτησε ψυχρά και αυτή τη φορά ακούστηκε όπως συνήθως ήταν. Η Ντάστιν κατάλαβε πως δεν θα έλεγε άλλα και επιτέλους βγήκε από το αυτοκίνητο.

Δεν γύρισε να κοιτάξει πίσω της καθώς η Άλφα Ρομέο έκανε μεταβολή και οδηγούσε μακριά. Κοίταξε μπροστά και αφού πήρε μια βαθιά ανάσα τάχυνε το βήμα της. Έπρεπε να βιαστεί και να συμβιβαστεί με τα νέα σχέδια. Θα χρειαζόταν νέα κατοικία αργά ή γρήγορα και της ήρθε η βοήθεια ουρανοκατέβατη. Από την άλλη όμως...

"Ω ΘΕΈΕΕΕ! Ο Σεραφείμ λατρεύει τα ζώα! Ο άντρας μου έχει αδυναμία στα ζωάκια! Τόσο αξιολάτρευτο! ΙΙΙ ΧΙ ΧΙΙΙ!" Ούρλιαζε το μυαλό της και χαμογελούσε πλατιά και ξέφρενα καθώς άνοιγε την πόρτα του αρχηγείου.

4740 λέξεις. ορίστε που ήθελες κι άλλο μικρό χαριτωμένο παιδάκι. χαρούμενη;