"Ενρίκε, γνωρίζεις φαντάζομαι γιατί σε κατηγορούν και υποψιάζονται, σου έχουν πει. Έτσι;" Ξεκίνησε η Γκρατσιέλα. Ο Ενρίκε ρόλαρε τα μάτια του και κοίταξε στα δεξιά του. "Σε ρώτησα, ξέρεις για τι σε κατηγορούν;"

"Το κακόμοιρο το γόητρο των μπάτσων θίχτηκε τόσο πολύ από μια τόση δα εκρηξούλα." Αντιγύρισε.

"Τόση δα; Θεωρείς αυτό που συνέβη ασήμαντο;"

"Να μην παίζανε με τα μηχανήματα! Φταίω εγώ άμα εκείνοι είναι αρκετά ηλίθιοι ώστε να πιστέψουν πως έτσι απλά θα τους άφηνα να τα παραβιάσουν ΔρΕπΆνΟυ;"

"Λες πώς τα είχες ρυθμίσει από καιρό να εκραγούν;"

"Πώς αλλιώς θεωρείς ότι θα μπορούσα να το κάνω δηλαδή;"

"Θα μπορούσε να θεωρήσει ο καθένας πως κάποιος μηχανισμός ενεργοποιήθηκε τη στιγμή που τα μηχανήματα επίσης ενεργοποιήθηκαν. Ένα χρονόμετρο ίσως." Η Γκρατσιέλα έγειρε κι άλλο προς τα μπρος και στένεψε τα μάτια της. "Όμως έχω μια παραπάνω ιδέα, που και οι δύο ξέρουμε, εγώ και εσύ, πως στ' αλήθεια προκαλέστηκε η έκρηξη ακριβώς τη μέρα που αποφάσισαν οι αστυνόμοι να ερευνήσουν το αρχηγείο των Σκιών." Είπε χαμηλόφωνα. Ο Ενρίκε με το ζόρι κατάφερε να διατηρήσει την βλεμματική επαφή με την Γκρατσιέλα και να της επιστρέψει το αγριοκοίταγμα.

"Ουάου ΔρΕπΆνΟυ, έλυσες το μυστήριο!" Η Γκρατσιέλα φαινόταν έτοιμη να πει κάτι. Μα ακούμπησε την πλάτη της σε αυτή της καρέκλας.

"Μηδέν τύψεις; Δεν σε ένοιαξε τι έπαθαν από την έκρηξη;"

"Χέστηκα τι παθαίνει ο κάθε μπάτσος εκεί έξω, ειδικά εκείνοι που δεν καταλαβαίνουν πως δεν πρέπει να εμπλέκονται με εμάς."

"Μπάτσοι ή όχι, είναι ανθρώπινες ζωές Ενρίκε. Ανθρώπινες ζωές!" Η γυναίκα χτύπησε την παλάμη της στο τραπέζι. "Έχουν ζωές, οικογένειες, δικούς τους ανθρώπους που τους νοιάζονται!"

"Καημενούληδες!"

"Δεν είναι όλοι σαν εκείνον, τότε Ενρίκε!"

"Και προσπάθησες να το αποδείξεις με το να πας να γίνεις αυτό το ένα πράγμα που σιχαίνομαι εξαιτίας αυτού!" Ο Ενρίκε ύψωσε τόνο φωνής. "Δεν με ενδιαφέρει κατά πόσο μη διεφθαρμένη ή όχι είσαι, ήσουν ως μπάτσος, τώρα ως μέλος του FBI, είσαι με την πλευρά αυτών που υποτίθεται υπηρετούν τη δικαιοσύνη και ασφάλεια των πολιτών! Ποια δικαιοσύνη, ποια ασφάλεια;! Ο μαλ*κας εκμεταλλευόταν τη θέση του ως μπάτσος και τι μου έκανε! Ότι παραλίγο να έκανε και σε εσένα!"

Σταμάτησε απότομα να μιλάει. Είχε χουφτώσει την αλογοουρά του, την έσφιγγε και τράβαγε κοφτά και γρήγορα. Τα μάτια του γυάλιζαν έντονα. Η Γκρατσιέλα τον κοίταζε ταραγμένη, θυμούμενη τι ακριβώς της έλεγε ο Ενρίκε.

"Ενρίκε-."

"Στο διάολο να χορεύει και εκείνος και ο κάθε πο*στης μπάτσος εκεί έξω που έχει παρόμοια μούτρα με εκείνον."

Έμειναν σιωπηλοί και οι δυο τους για κάμποσα δευτερόλεπτα προτού η Γκρατσιέλα αρχίσει να ξαναμιλά. Ήρεμα και απαλά.

"Για εμένα έγινε παράδειγμα προς αποφυγή από τη στιγμή που έδειξε και σε εμένα τι τέρας ήταν. Ας είμαι το μοναδικό άτομο που υπηρετεί τη δικαιοσύνη και θέλει να προσπαθήσει να το κάνει δίχως διαφθορά, εγώ θέλω να προσπαθήσω να φερθώ έτσι. Να δικαιώσω τους αδικημένους, όχι να επιβάλλω την δύναμη μου."

"Και τι θα πετύχεις; Ας είσαι το μοναδικό αληθινό άτομο που δεν αγνοεί τον νόμο για να κάνει ό,τι θέλει στους άλλους και αντιμάχεται αληθινά τη διαφθορά, αυτός ο γαμ*μένος κόσμος δουλεύει και ζει με αυτή."

"Και θεωρείς πως όσα κάνεις με τον Εφιάλτη ρυθμίζουν τη διαφθορά;"

"Τουλάχιστον κυνηγάμε μόνο ενόχους, που ξέρουν τι βρομοδουλειές έχουν κάνει, σε αντίθεση με κάποιους..." Και ο Ενρίκε κοίταξε προς το γυαλί από το οποίο κανονικά δεν θα μπορούσε να δει προς τα έξω άμα δεν ήταν τα γυαλιά του. Ήταν σίγουρος πως ο Άλμπερτ Νιξ που στεκόταν, άκουγε την ανάκριση και έβλεπε μαζί με άλλους, ήξερε πως το αγριοκοίταγμα ήταν για εκείνον. "Δεν είμαστε εκτελεστές που σκοτώνουν για χρήματα και τον πιο αθώο, απλώς κάνουμε την δουλειά που τα ΌρΓαΝα ΤοΥ νΌμΟυ αγνοούν να κάνουν όταν πρέπει. Σιωπηλά και παράμερα, τακτοποιούμε τα καθαρματάκια, τέτοια που οι 'ήρωες της δικαιοσύνης' είναι είτε ανίκανοι να πιάσουν, είτε σφυρίζουν αδιάφορα και τους αφήνουν να γίνουν πρόβλημα του κοσμάκη."

"Τα πιστεύεις αυτά που λες, ή μου κάνεις προπαγάνδα τα λόγια του Εφιάλτη;"

"Όπως θες πάρε το."

"Λες πως οι Σκιές εκτός από ληστείες σκοτώνουν μόνο ενόχους. Και η έκρηξη στο αρχηγείο;"

"Μπάτσοι ήτανε, ξέρουν τι κάνανε."

"Κι αν ΔΕΝ κάνανε όπως υπονοείς Ενρίκε;"

"Πάλι, πρόβλημα τους που ενεργοποίησαν τα μηχανήματα ΔρΕπΆνΟυ."

"Έμμεσα ή άμεσα παραλίγο να προκαλούσες θανάτους ανθρώπων για τους οποίους άλλοι νοιάζονται."

"Να ΜΗΝ παίζανε με τα μηχανήματα!"

"Που εσύ ρύθμισες στο να σκοτώσουν!" Η Γκρατσιέλα αναστέναξε και προσωρινά τσίμπησε τη βάση της μύτης της χαμηλώνοντας το βλέμμα της προτού ξανακοιτάξει τον Ενρίκε. "Σύνελθε Ενρίκε! Δεν σου έχει μείνει στάλα ανθρωπιάς πια;"

"Μπορεί και όχι, που ξέρεις."

"Δεν σκέφτεσαι τις οικογένειες των τραυματιών;! Έτσι διδαχτήκαμε;! Τι τα έκανες τα διδάγματα που ήθελε να μας περάσει ο-;!"

"Μην τον ΠΙΆΣΕΙΣ ΣΤΟ ΣΤΌΜΑ ΣΟΥ!" Ο Ενρίκε έχασε την ψυχραιμία του περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Σηκώθηκε απότομα όρθιος και κάρφωσε την Γκρατσιέλα με το βλέμμα του. "Δεν είναι εδώ πια, δεν ξέρω τι πρόλαβε να σου πασάρει και σε διδάξει, πόσα με θες να θυμάμαι από τα όσα είπε;! Ήσουν 10! ΉΜΟΥΝ 5!" Αργά-Αργά χαμήλωσε το κεφάλι γελώντας ελαφρά. "Δεν είναι εδώ... Δεν είναι εδώ... Δεν θα επιστρέψει..."

"Να το διακόψουμε το οικογενειακό δράμα, ή να παρακολουθήσουμε λίγο ακόμα μπας και πει ο Κάστρο κάτι πιο σχετικό με την έκρηξη επιτέλους;" Ρώτησε ο Άντερσον τον Νιξ, ο οποίος του έκανε νόημα να σωπάσει καθώς παρατηρούσε και άκουγε τα πάντα έξω από το δωμάτιο του ανακριτηρίου προσηλωμένος.

Ειδοποίηση ήρθε στο κινητό του Ρίτσαρντ, ο οποίος την κοίταξε και οι τρίχες σηκώθηκαν στο σβέρκο του. Απομακρύνθηκε διακριτικά για να το κοιτάξει μόνος του και ετοίμασε τον εαυτό του ψυχολογικά για το το θα διάβαζε.

Μην φοβάσαι ακόμη Άντερσον
Δεν θα σε βασανίσω
Αντιθέτως
Θέλω να πω, πως είμαι ικανοποιημένος που έχεις κάνει τις ενέργειες που σου είπα να κάνεις μέχρι τώρα
Για αυτό θα σου προσφέρω σαν δώρο μια πολύ σημαντική πληροφορία για την έκρηξη του αρχηγείου των Σκιών
Και γενικά, άμα συνεχίσεις να με υπακούς
ΜΠΟΡΕΊ
να πάρεις κι άλλες τέτοιες πληροφορίες
Θα ενημερώνεσαι πρώτος και καλύτερος
Καλό ε;
Αρκεί να συνεχίσεις να το παίζεις υπηρέτης δύο αφεντάδων και να φέρεσαι σαν καλό σκυλάκι
Ωραία;
Ωραία

"Εάν νομίζεις πως με το να τον αναφέρεις θα με κάνεις να λυγίσω, ξέχασε το Γκρατσιέλα. Συγχαρητήρια που λες και δείχνεις πως τον τιμάς με τις πράξεις σου, αλλά για έμενα κάτι τέτοια είναι χαμένη υπόθεση. Και να προσπαθούσα να αλλάξω, μπορώ να κάνω πίσω; Θα ξεχάσει ο κόσμος; Δεν πρόκειται να το κάνει και το ξέρεις."

"Τίποτα δεν ξέρουμε μέχρι να δοκιμάσεις."

"Και εγώ μαντεύω πως η όποια προσπάθεια αλλαγής θα πέσει στο κενό. Εάν ο κόσμος το θεωρεί μια τόσο μεγάλη υπόθεση που οι υπολογιστές έσκασαν στα μούτρα μερικών μπάτσων, φαντάσου πως θα έκανε αν τιναζόταν στον αέρα όλο το αρχηγείο!"

"Αυτό ακριβώς όμως συνέβη Ενρίκε!" Αγρίεψε η Γκρατσιέλα.

Η αλαζονική και ενοχλημένη στάση του Ενρίκε εξαφανίστηκε απότομα. Σταμάτησε να χαμογελάει, σταμάτησε να δείχνει πως δεν έδινε δεκάρα για ό,τι έκανε.

Ή νόμιζε πως έκανε.

"Τι; Συγνώμη;" Ρώτησε αργά-αργά.

"Τώρα αλλάξαμε τακτική Ενρίκε; Τώρα παριστάνεις πως δεν καταλαβαίνεις; Καλά λοιπόν." Η Γκρατσιέλα έπιασε το κινητό της και πληκτρολόγησε κάτι.

Ύστερα το γύρισε έτσι ώστε να βλέπει ο Ενρίκε το βίντεο από το ρεπορτάζ με την καταστροφή του αρχηγείου. Όταν τελείωσε και έκλεισε το κινητό της εστίασε ξανά στον χάκερ έτοιμη να συνεχίσει να τον κατακεραυνώνει με το βλέμμα της. Μα σταμάτησε. Ο βραζιλιάνος είχε γουρλώσει μάτια, τα χείλη του ήταν μισάνοιχτα από έκπληξη.

"Γκρατσιέλα…" Μουρμούρισε με τρεμουλιαστή φωνή.

"Ενρίκε τι έπαθες;"

"Γκρατσιέλα δεν ξέρω πως, δεν ξέρω γιατί… Δεν το έκανα εγώ αυτό." Φυσικά και είχε προκαλέσει την έκρηξη των μηχανημάτων με τα γυαλιά του, αυτό το ήξερε πολύ καλά. Τα είχε προγραμματίσει να εκραγούν μόνο όταν έλεγε αυτός.

Μόνο αυτών.

"Μη με δουλεύεις Ενρίκε."

"ΔΕΝ ΣΕ ΔΟΥΛΕΎΩ Γ*ΜΏ ΤΗ ΜΟΥ!" Έσκουξε πανικοβλημένος ο χάκερ και κοίταξε κάτω. "Δεν… Δεν… Όχι όχι όχι, δεν ήθελα να… δεν το προκάλεσα να…" Είχε αρχίσει να τραυλίζει λες και ήταν συσκευή που μπαγκάριζε. Είχε αρχίσει να σπάει και απάνω στον πανικό του να παραδέχεται όσα αρνιόταν να πει στους προηγούμενους δύο ανακριτές.

"Τι συμβαίνει τώρα εδώ;;;" Αναρωτήθηκε η Γκρατσιέλα μισό-μπερδεμένη.

"Δεν έκανα τίποτα για να σκάσω όλο το κτίριο, δεν ήμουν εγώ!" Συνέχισε το παραλήρημα του ο Ενρίκε. Δεν ρωτούσε καν η Γκρατσιέλα (τουλάχιστον φωναχτά), ο αδερφός της μίλαγε μόνος του και τον άκουγε με απορία. "Εγώ… Εγώ έβαλα να εκραγούν μόνο οι υπολογιστές! Αποκλείεται να έσκαγε όλο το κτίριο, αποκλείεται! Δεν ήμουν εγώ! Δεν το σχεδίασα, δεν ήθελα να τιναχθούν στον αέρα τα πάντα. Εγώ είχα στο μάτι κυρίως τον Νιξ!"

Προτού προλάβει η Γκρατσιέλα να εκπλαγεί, η πόρτα από πίσω της άνοιξε και φάνηκε στην είσοδο ο Άλμπερτ Νιξ με τα αυτιά του να βγάζουν καπνούς.

"ΏΣΤΕ ΈΤΣΙ ΆΘΛΙΟ ΥΠΟΚΕΊΜΕΝΟ!" Φαινόταν έτοιμος να χιμήξει στον Ενρίκε και να τον στραγγαλίσει. "ΔΕΝ ΦΤΆΝΕΙ ΠΟΥ ΈΛΕΓΞΕΣ ΤΗΝ ΈΚΡΗΞΗ ΜΕ ΤΑ ΓΥΑΛΆΚΙΑ ΣΟΥ, ΠΕΡΊΜΕΝΕΣ ΝΑ ΜΕ ΤΙΝΆΞΕΙΣ ΣΤΟΝ ΑΈΡΑ ΚΙΌΛΑΣ!"

"ΓΙΑΤΊ;!" Ούρλιαξε ο Ενρίκε και η πανικοβλημένη του έκφραση έσταζε οργή τώρα καθώς κοίταζε την κοκκινομάλλα. Σηκώθηκε απότομα όρθιος, μα δεν θα προλάβαινε να κάνει βήμα.

Από την πόρτα πίσω του, μπούκαραν οι δύο φύλακες που τον συνόδευαν πιο πριν. Ο ένας έβγαλε τέιζερ όπλο και σημάδεψε τον Ενρίκε. Ο χάκερ αφού τραντάχτηκε για μερικά δευτερόλεπτα από το ηλεκτροσόκ έπεσε πρώτα απάνω στο τραπέζι. Με το ζόρι στηρίχθηκε απάνω του και κοίταξε την αδερφή του με μίσος.

"Όνειρα γλυκά Κάστρο." Είπε χαιρέκακα ο Ντέσμοντ.

"Δεν θέλω… να σε ξαναδώ… ποτέ στη ζωή μου… Γκρα…" Επιτέλους κατέρρευσε και έπεσε στο πάτωμα αναίσθητος.

"Ο Κάστρο παραδέχτηκε πως ρύθμισε την έκρηξη. Βγάλτε του τα γυαλιά και πάρτε τον από εδώ." Είπε ο Νιξ καρφώνοντας τον Ενρίκε με μάτια-στιλέτα. Οι φύλακες-συνοδοί του χάκερ τον έπιασαν παραμάσχαλα και τον έσυραν έξω από το ανακριτήριο.

Η Γκρατσιέλα έμεινε να κοιτάζει την πόρτα από την οποία έβγαζαν τον Ενρίκε, παγωμένη και σχεδόν ανέκφραστη άμα δεν ήταν τα μάτια της που πρόδιδαν ταραχή. Κανείς δεν φαινόταν να της δίνει σημασία. Εκείνη προσπαθούσε να βάλει σε τάξη τα όσα άκουσε και να απαντήσει τα ερωτήματα μέσα της.

Τι στο καλό έγινε προς το τέλος;
Εάν ο Ενρίκε υποστήριξε πως ναι μεν είχε ρυθμίσει να εκραγούν τα μηχανήματα στο αρχηγείο αλλά όχι όλο μαζί, πως τελικά τινάχτηκε στον αέρα;

Επειδή από τις αντιδράσεις του ή Γκρατσιέλα μπορούσε να πει πως ο αδερφός της ήταν ειλικρινώς μπερδεμένος, πως δεν φαινόταν να είχε ιδέα τι στ' αλήθεια προκάλεσε με το να ενεργοποιήσει την έκρηξη. Κάποιος τον ενοχοποιούσε για πράγματα που δεν έκανε, ή που μάλλον δεν ήθελε να προκαλέσει σε τερατώδη βαθμό;

Ύστερα υπήρχαν κι άλλα παράξενα.

Ο Νιξ μπήκε μέσα και ανέφερε κατευθείαν τα γυαλιά του Ενρίκε.

Η Γκρατσιέλα ήταν η μόνη που γνώριζε για τα θαυματουργά γυαλιά του αδερφού της, όταν ακόμα ζούσαν κάτω από την ίδια στέγη. Τα δούλευε και τα ρύθμιζε μέρα με τη μέρα. Τους έδινε πολλαπλές χρήσεις και ιδιότητες. Σαν παιδιά του τα είχε, ήταν η προέκταση εκτός της όρασης του και της παροχής του πληροφοριών.

Και σίγουρα θα τα είχε τελειοποιήσει και στην εξορία του ως Σκιά. Λογικό που ο Ενρίκε την αγριοκοίταξε, προτού του ρίξουν με το τέιζερ, αφού μόνο εκείνη γνώριζε τι μπορούσαν να κάνουν τα γυαλιά. Την κατηγόρησε και θα μπορούσε και να έχει δίκιο.

Αλλά που να ήξερε ότι την κατηγόρησε άδικα.

Το πρόβλημα ήταν πως εκείνη δεν πρόδωσε ποτέ τον αδερφό της πάνω σε αυτό, ούτε στον Χάρη, ούτε στη μαμά, ούτε στην καριέρα της ποτέ. Και αφού μόνο εκείνη και ο Ενρίκε γνώριζαν,

Πώς ο Νιξ έμαθε για τα γυαλιά;

Ή μάλλον, ποιος άλλος γνώριζε για αυτά;

"Σας ευχαριστούμε κυρία Δρεπάνου. Καλή δουλειά στο να τον κάνετε να μιλήσει." Επαίνεσε σοβαρά ο Άντερσον και έγνεψε ελαφρώς.

Η Γκρατσιέλα δεν αισθανόταν ότι έκανε κατόρθωμα. Δεν θα μπορούσε ποτέ να το αισθανθεί έτσι, αφού με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο είχε γίνει αιτία να 'εγγράψει' τον Ενρίκε σε νέο κύκλο μεγαλύτερων βασάνων. Τον αδερφό της! Βγήκε από το ανακριτήριο με κεφάλι βαρύ από σκέψεις και θλίψη.

Έμεινε σιωπηλή μέχρι που την συνόδεψαν έξω από τη φυλακή. Ακόμη κι όταν πήγε στο αυτοκίνητο της. Ετοιμαζόταν να βάλει μπρος όταν το κινητό της χτύπησε και το πήρε στα χέρια της. Την καλούσε ο Χάρης. Απάντησε.

Γεια σου φλόγα μου
Είσαι καλά;
Έκανες την ανάκριση;

Δεν απάντησε κατευθείαν. Οι λέξεις σχεδόν της έπνιξαν το λαιμό. Μα κατάφερε να μιλήσει αρκετά καθαρά και με χαμόγελο.

"Γεια Χάρη. Ήταν… εντάξει. Πώς είναι τα παιδιά; Ο Θανάσης;" Είπε αργά-αργά. Ο Χάρης δεν μίλησε κατευθείαν. Η Γκρατσιέλα τον άκουσε να εκπνέει από τη μύτη του.

Εάν είσαι μόνη σου και δεν μας ακούει κανείς άλλος, μην το κρατάς μέσα σου Γκρατσιέλα
Είμαι εγώ εδώ να ακούσω
Απελευθερώσου

Πως την καταλάβαινε ακόμη κι αν δεν την έβλεπε, ακόμη κι αν προσπαθούσε να κρατήσει τη φωνή της σταθερή! Δεν άντεξε άλλο η Γκρατσιέλα και τα δάκρυα που κρατούσε άρχισαν να τρέχουν ενώ οι κόμποι στο λαιμό της λύθηκαν και άφησαν τους λυγμούς να ακουστούν.

~

"Χωρίστε τους! Χώστε τον Εφιάλτη στην μονάδα Range 13 και μην παίρνετε στιγμή τα μάτια σας από πάνω τους! Όσο είναι κοντά όλο και με κάποιο τρόπο θα βρίσκουν να σχεδιάζουν πράγματα κάτω από τη μύτη σας." Έλεγε ο Νιξ στους φύλακες.

Στεκόντουσαν έξω από το κελί του Εφιάλτη, ο οποίος άκουγε με παγωμένο βλέμμα. Δεν ήταν σίγουρα χαρούμενος για αυτό που συνέβη στον Ενρίκε, ακόμη περισσότερο που δεν θα μπορούσαν να καλύψουν ο ένας τον άλλο, ούτε να επικοινωνήσουν μυστικά.

Μα έπρεπε να φανεί ατάραχος, λες και το περίμενε να συμβεί, ή σαν να ήταν μέρος κάποιου σχεδίου. Εξάλλου ένα καλό κομμάτι της επιτυχίας του το όφειλε στο να δείχνει πως ήταν προετοιμασμένος για κάθε ενδεχόμενο και τίποτα δεν του προκαλούσε έκπληξη.

Οι αντίπαλοι του έμεναν να μαντεύουν και χάνουν λίγο-λίγο τα σκ*τά τους μαζί με το μυαλό τους όταν νόμιζαν πως τα καλά οργανωμένα σχέδια τους τα γνώριζε ήδη και ήξερε πως να τα αντιμετωπίσει. Σηκώθηκε από το κρεβάτι του και κόλλησε το πρόσωπο του στις μπάρες του μικρού ανοίγματος στην πόρτα του.

Οι φύλακες μαζί με τον Νιξ τον πήραν χαμπάρι και δεν άργησαν να αρχίσουν να του τρίβουν στη μούρη το τι συνέβη. Ατάραχος και ψύχραιμος ο Εφιάλτης αγνόησε εντελώς τους φύλακες και κοίταζε τον Νιξ έντονα και επίμονα. Ο αστυνόμος τον αγριοκοίταξε και πλησίασε 2 βήματα πιο κοντά του.

"Έχεις να πεις κάτι τώρα ταραξία;" Ο Εφιάλτης κοίταξε προς τα πάνω, τάχα πως σκέφτονταν.

"Χμμμ, ναι. Πως τα γυαλιά δεν θα σου πηγαίνουν άμα τα φορέσεις. Οπότε κάνε χάρη και μην σπάσεις όλους τους καθρέπτες με το να φοράς τα γυαλιά του Ενρίκε, οκέι;" Είπε και ένα μειδίαμα εμφανίστηκε στα χείλη του.

"Εξακολουθείς να το παίζεις ψύχραιμος;"

"Εξακολουθείς να είσαι εσύ;" Αντιγύρισε ο Εφιάλτης μεγαλώνοντας το μειδίαμα του.

"Είμαι περίεργος να μάθω αν θα κρατάς την ίδια συμπεριφορά στην Range 13."

"Εγώ είμαι περίεργος για το πόσο γρήγορα θα κάψω τα εγκεφαλικά κύτταρα των φυλάκων εκεί. Τίμησε με με την παρουσία σου ξανά Άλμπερτ, σύντομα." Καταφέρνοντας να παραμείνει σιωπηλός και να μην βρίσει, ο Νιξ έκανε μεταβολή αργά και απομακρύνθηκε. "Α ναι! Χαιρετισμούς στον Ντάριους!" Είπε λίγο πιο δυνατά και μπορούσε να δει τον αστυνόμο να σφίγγει τις γροθιές του. Ύστερα γύρισε και κοίταξε τους φύλακες.

"Τι;" Ρώτησε ο ένας.

"Δεν μου λες Ντέσμοντ, τις απόλαυσε η Μόλι τις φωτογραφίες των άλλων γυναικών να σου παίρνουν πίπα;"

"ΘΑ ΣΕ €+#@4(€,:5%5(5(##_!!!" Ούρλιαξε ο Ντέσμοντ και ο Εφιάλτης έβγαλε το πρόσωπο του από τις μπάρες, έκατσε στο κρεβάτι του και λύθηκε σε τρανταχτά γέλια.

~

Όταν την επόμενη μέρα η Γκρατσιέλα γύρισε σπίτι της στο Σικάγο και μπήκε μέσα, βρήκε τον Χάρη να στέκεται 5 βήματα μακριά από την πόρτα. Λίγο ταράχτηκε, δεν τον περίμενε να βρίσκεται εδώ, στη δουλειά ήταν τέτοια ώρα. Δεν είπε τίποτα.

Συνέχιζε να τον κοιτάζει, ακόμη κι όταν άφηνε την τσάντα της στην άκρη. Όταν ξαναστάθηκε, εκείνος απλώς άνοιξε τα χέρια του, ανοιχτή πρόσκληση για αγκαλιά, με ένα θλιμμένο χαμόγελο. Η Γκρατσιέλα αναστέναξε και με σκυμμένο το κεφάλι πλησίασε τον Χάρη και πίεσε το μέτωπο της στο στήθος του. Αγκαλιάστηκαν και έμειναν έτσι.

"Κουρασμένη;" Την ρώτησε απαλά φιλώντας την κορφή του κεφαλιού της. Ως απάντηση την άκουσε να βγάζει ένα απαλό χασμουρητό, εξάλλου σχεδόν όλη νύχτα οδηγούσε. Της χάιδεψε τα μαλλιά και χωρίς πολύ κόπο την σήκωσε στα χέρια του.

Κατευθύνθηκαν στο υπνοδωμάτιο τους και την ξάπλωσε απαλά στο κρεβάτι λες και ήταν από πορσελάνη. Της έβγαλε τα τακούνια, έβγαλε τις παντόφλες του, ξάπλωσε και εκείνος και την αγκάλιασε από πίσω. Δεν χρειάστηκε να πουν τίποτα, δεν χρειάστηκε να ξαλαφρύνει τον πόνο της η Γκρατσιέλα ακόμα.

Δεν είχε πει στον Χάρη από το τηλέφωνο το πως πήγε η ανάκριση χθες, απλώς ξεθύμαινε με το να κλαίει. Η κλήση τελείωσε με το να κανονίζουν πως θα τα λέγανε από κοντά. Ο Χάρης θα την περίμενε υπομονετικά να αισθανθεί λίγο πιο ήρεμη για να μιλήσει. Τώρα την ήθελε να ξεκουραστεί.

Και επειδή γνώριζε πως αρκετά συχνά η καλή του αρνιόταν να το κάνει αυτό, είχε ζητήσει από τους γονείς του ρεπό για να την έχει κοντά του και να την βοηθήσει να αισθανθεί καλύτερα. Οι Δρεπάνου μπορεί να το είχαν σαν ιερό καθήκον την υγεία των ασθενών τους, όμως η νύφη τους είχε προτεραιότητα για εκείνους.

2870 λέξεις. πάει, χωρίσανε τις σκιές ακόμη περισσότερο. πώς θα τα βγάλουν πέρα ο εφιάλτης και ο ενρίκε τώρα;

γειαααα

*απομακρύνομαι γελώντας σατανικά 👋🏽👹*