Υπήρχαν φορές που ο Χένρι δεν έβρισκε τον Λούσιεν να κάθεται ήδη 'στο τραπέζι τους' όταν ερχόταν στην τραπεζαρία να φάει. Κυρίως την ώρα του μεσημεριανού, τον εντόπιζε να προσεγγίζεται από άλλους φυλακιζόμενους οι οποίοι μόνο με φιλικές διαθέσεις δεν τον κοίταζαν.

Είχε παρατηρήσει ο Χένρι πως οι συγκεκριμένοι ήταν υποτίθεται από τους πιο σκληρούς, τους 'πολλά κιλά βαρύ' άντρες εδώ γύρω στην τραπεζαρία, νταήδες να πούμε αφού κανένας δεν ήθελε να τους προσεγγίσει και άμα προσεγγίζονταν από εκείνους φαίνονταν φοβισμένοι.

Ακόμη, οι φύλακες δεν τους έλεγαν πολλά-πολλά για την συμπεριφορά τους και κάνανε τις πάπιες. Κολλητήρια είχαν γίνει και είχαν την εύνοια τους; Αλίμονο άμα κάποιος ανέπνεε πάνω στους συγκεκριμένους με τον λάθος τρόπο ή προσπαθούσαν να αμυνθούν, οι φύλακες αντιδρούσαν κατευθείαν.

"Μιλάνε για αλλαγή και αναμόρφωση και αφήνουν αυτούς τους ψευτομάγκες να επιδεικνύουν αρνητική συμπεριφορά χωρίς συνέπειες. Χα! Δεν έχουν ιστορικό βιασμού και κακοποίησης, αλλά για τέτοια άτομα άνετα θα έκανα εξαίρεση." Σχολίασε ο Λούσιεν καθώς κάρφωνε απότομα το μαχαίρι του στη μπριζόλα του, αγνώστου προελεύσεως και ποιότητος.

Ο Χένρι τον άκουγε να σχολιάζει καθώς προσπαθούσε να κάνει το ίδιο με την δικιά του μπριζόλα, πετυχαίνοντας μόνο να κάνει θόρυβο πάρα να κόβει. Εντέλει σε κάποια φάση τα ξύλινα του μαχαιροπίρουνα έσπασαν στα χέρια του. Ο Λούσιεν σταμάτησε να μιλάει και κοίταξε τον Χένρι σχεδόν βλοσυρά. Εκείνος κοίταξε αλλού σαν ντροπαλό κουτάβι.

"Συγνώμη…" Είπε σιγανά και με τέτοια λύπηση στην φωνή του, που παρότι δεν το είδε, η έκφραση του Λούσιεν μαλάκωσε. Προσωρινά. Σύντομα εκείνος αναστέναξε ενώ υιοθετούσε ξανά σοβαρή και αυστηρή έκφραση.

"Χέι, μην κλαψουρίζεις. Φέρε μου το πιάτο σου." Είπε και ο Χένρι τον κοίταξε μπερδεμένος, μόνο και μόνο για τον Λούσιεν να του γνέψει και να του κάνει νόημα να φέρει το πιάτο του. Τελικά το έσπρωξε προς το μέρος του και προς μεγάλη του έκπληξη είδε τον ξανθό να του κόβει την μπριζόλα. Σε λιγότερο από ένα λεπτό είχε τελειώσει και έδωσε πίσω στον Χένρι το πιάτο του, μαζί με το πιρούνι του. Ο γίγαντας έμεινε να κοιτάζει τον άλλο με διάπλατα ανοιγμένα μάτια. Ο άλλος του χαμογέλασε ελαφρώς ειρωνικά. "Παρακαλώ. Μην το συνηθίσεις." Είπε και επέστρεψε στο δικό του φαΐ, τσιμπώντας το με το μαχαίρι του.

Υπήρχαν κάτι τέτοιες φορές που ο Λούσιεν απλώς φερόταν καλά. Εκτός χαρακτήρα φαινόταν σχεδόν. Πάντα όμως το δικαιολογούσε μετά πως δεν έκανε τίποτα ή όπως τότε με την μπριζόλα, προτιμούσε να του την κόψει από το να ακούει τον Χένρι να κάνει σαματά.

"Ευχαριστώ πολύ Λούσιεν." Του είπε ο γίγαντας με ένα πλατύ χαμόγελο και τέτοια χαρά στην έκφραση του, που έκανε τον Λούσιεν να… καλύψει το πρόσωπο του με τα μαλλιά του; "Τι έπαθες;"

"Τίποτα. Τώρα τρώγε." Τον διέταζε απότομα και ψυχρά ενώ συνέχιζε να ρίχνει τα μαλλιά του σαν κουρτίνα μπροστά από το πρόσωπο του. Κι αυτό το πάθαινε ιδιαίτερα όταν ο Χένρι ήταν ενθουσιασμένος ή εξέπεμπε χαρά. Ο Λούσιεν έκρυβε το πρόσωπο του πίσω από τα μαλλιά του, ή άρχιζε να βήχει απότομα καλύπτοντας στόμα, μάγουλα, μύτη, σχεδόν και μάτια κάτω από την μπλούζα του. Μίλαγε και στα Πολωνικά απότομα και γρήγορα. "Niech cię! Dlaczego jesteś taki uroczy, kiedy to robisz?" Άντε να βγάλει άκρη τώρα ο καημένος ο Χένρι που έμενε να τον κοιτάζει μπερδεμένος και να αναρωτιέται τι έκανε λάθος και ο ξανθός φερόταν έτσι ή συνεχώς 'στραβοκατάπινε'.

Μπορεί να ήτανε κάπως κλειστός ακόμη, περιοδικά που και που να δείχνει κουκίδες ευγένειας μόνο και μόνο για να τις κάνει να δείχνουν εντελώς τιποτένιες την αμέσως επόμενη στιγμή, πάντως οι δυο τους τελικά είχαν δημιουργήσει μια καλούτσικη σχέση χωρίς ενδείξεις πως θα έσπαγε με το παραμικρό.

Εξάλλου, με τις συναναστροφές τους είχαν πλεονεκτήματα και εκπλήρωναν συμφέροντα τους. Ο Χένρι δεν χρειαζόταν να πλήττει από μοναξιά και μάθαινε διάφορα άλλα μικροπράγματα από τον Λούσιεν.

Και ο ξανθός, παρότι δεν είχε δεχτεί ζεστά τον Χένρι από την αρχή, βρήκε πως το να τον έχει στο πλευρό του τέτοιο ντούκι που ήταν, τον βοηθούσε να ξεφορτωθεί συντομότερα όλους τους ενοχλητικούς από γύρω του.

"Με συνήθισες λίγο παραπάνω;" Ρώταγε αραιά και που ο Χένρι. Ο Λούσιεν απαντούσε ουδέτερα και αδιάφορα, όμως την τελευταία φορά που ο Χένρι το ρώτησε αυτό του έδωσε πιο ξεκάθαρη απάντηση.

"Μην πήδας σε συμπεράσματα μπουλούκο. Επειδή δεν μου έχεις δώσει άλλο σοβαρό λόγο να σε αποφεύγω δεν σημαίνει ακόμη πως είμαστε φίλοι κολλητοί, μάλλον ούτε καν επίσημα φίλοι. Απλώς βρίσκουμε πως μπορούμε να εκπληρώσουμε σημαντικά συμφέροντα που έχει ο καθένας μας. Παίρνουμε και δίνουμε ο ένας από τον άλλο."

Βρίσκουμε; Μπορούμε; εκπληρώσουμε; Παίρνουμε και δίνουμε; Μίλαγε μόνο για τον εαυτό του ή αρνιόταν ακόμα να πιστέψει πως ο Χένρι δεν είχε μόνο προσωπικά συμφέροντα να εκπληρώσει μα να γίνουν φίλοι;

Αν και συμφέροντα, ναι, εκπληρώνονταν. Το έβλεπε ο Χένρι, τον πιο σημαντικό λόγο του γιατί ο Λούσιεν συνέχιζε να τον κάνει παρέα. Επειδή όταν εκείνος έκανε εμφάνιση στην τραπεζαρία, όπου φύγει-φύγει όλοι τους.

Ακόμη και όλοι εκείνοι οι ψευτο-νταήδες φυλακιζόμενοι δεν θέλανε να μένουν κοντά στον Χένρι. Εκεί που τσιγκλούσαν τον Λούσιεν, σαν εντόπιζαν τον Χένρι να πλησιάζει πρόσω ολοταχώς, αφού πετούσαν κάτι τελευταία σχόλια προς τον ξανθό, έφευγαν.

Μεγάλα ψάρια εκείνοι τάχα, αλλά σαρδέλες γίνονταν όταν ο γίγαντας έκανε τη μεγαλειώδη του εμφάνιση. Είχε πολύ συχνά αυτό το θέμα ο Λούσιεν πριν έρθει ο Χένρι. Περιτριγυρίζονταν από εκείνους τους φυλακιζόμενους και φαίνονταν να έχουν έντονες συζητήσεις. Ή μάλλον από πλευράς των νταήδων.

Φαίνονταν να προσπαθούν να ερεθίζουν, εξοργίζουν, ενοχλούν τον ξανθό, να τον κοροϊδεύουν και τον κοιτάνε πρόστυχα και υποτιμητικά. Ο Χένρι δεν μπορούσε ποτέ να καταλάβει τι λέγανε, όλοι εκείνοι και ο Λούσιεν μιλούσαν είτε στα Πολωνικά είτε στα Γαλλικά.

Έβλεπε όμως και άκουγε τον ξανθό να απαντάει ήρεμα και αδιάφορα, αρκετές φορές ειρωνικά και άνετα. Πρέπει να έριχνε καλές μπηχτές στους νταήδες επειδή νευρίαζαν με το παραμικρό. Ό,τι και να του έλεγαν εκείνοι, αντί να εξοργίζεται εκείνος, εξοργίζονταν εκείνοι.

Μάλιστα κινούνταν και βίαια προς τον Λούσιεν και φανερά πήγαιναν να τον χτυπήσουν. Εδώ ο Λούσιεν δεν αμυνόταν, δεν θα μπορούσε εξάλλου όπως εξήγησε στον Χένρι, αλλιώς οι φύλακες θα κάνανε σε εκείνον επίπληξη. Απέφευγε με χάρη και ταχύτητα τα χτυπήματα και συνήθως άλλη επίθεση δεν προλάβαινε να γίνει.

Οι νταήδες έβλεπαν τον Χένρι να πλησιάζει πιο κοντά, με το μάτι του να παίζει ανεξέλεγκτα βλέποντας τι προσπαθούσαν να κάνουν στον Λούσιεν και έφευγαν αφήνοντας κάτι τελευταία σαρκαστικά σχόλια καθώς κοίταζαν μια εκείνον και μια τον γίγαντα.

"Είσαι εντάξει;" Ρώταγε ανήσυχος ο Χένρι.

"Όπως πάντα είμαι εντάξει." Απαντούσε κάπως έτσι ο Λούσιεν κάθε φορά.

"Τι σου έλεγαν;"

"Ω, τα κλασικά. Με αποκαλούν βρώμικη τσο*λα, άθλια ψυχοπαθή πο*τάνα, #€&/:', %=(=+$¥¢>\>] ~©~] και πως θα ήμουνα καλύτερα άμα επέστρεφα στο να παίρνω πίπες και να ικανοποιώ Το ΑνΏτΕρΟ φΎλΟ." Ο Λούσιεν τα έλεγε με τέτοια απάθεια και αδιαφορία κάτι τέτοια που ο Χένρι ανατρίχιαζε. "Τι με κοιτάς έτσι; Με περιμένεις να βάλω τα κλάματα; Θα το έκανα άμα δεν ήμουν έτσι και έλεγα πως άδικα με κακολογούν. Αλλά έτσι είμαι φτιαγμένος εγώ και εξάλλου τα έχω ακούσει τόσες φορές, εκτός και εντός φυλακής, που δεν μου προκαλούν εντύπωση πια. Αυτοί οι ψευτο-άντρες είναι τόσο κακοί στο να κάνουν roast και να βρίσκουν κάτι πιο πρωτότυπο να με αποκαλέσουν, που για τον μόνο λόγο που θα έκλαιγα θα ήταν από τα γέλια."

"Είσαι σίγουρος ότι έχεις τα πράγματα υπό έλεγχο μαζί τους;" Επέμενε ο Χένρι που καθόλου δεν του άρεσε που άκουγε τέτοια πράγματα.

"Ε. Καμιά φορά ναι, καμιά φορά όχι. Είναι πάντως πιο εύκολο όταν κάνεις την εμφάνιση σου. Μην σε απασχολεί καθόλου Χένρι, δεν σε αφορά εξάλλου."

"Κι όμως γιατί νομίζω πως με αφορά; Εκείνοι οι άντρες με κοιτάνε και κάτι λένε και για μένα. Με πιάνουν στην συζήτηση που έχουν μαζί σου. Τι συμβαίνει;" Κάτι είχε ψυλλιαστεί, κάτι είχε καταλάβει ο Χένρι από τα βλέμματα τους. Ο Λούσιεν όμως σήκωνε τους ώμους του αδιάφορα, την ίδια στιγμή το βλέμμα του σκοτείνιαζε.

Δεν έλεγε όμως τι άλλο λέγανε οι νταήδες, άμα λέγανε για τον Χένρι. Και εκείνος… πάλι δεν επέμενε. Σε αρκετά πράγματα και θέματα δεν επέμενε γενικά ό,τι ήταν σχετικό με τον Λούσιεν και τα άφηνε. Πολύ λίγο θα επέμενε σε κάτι και υπέμενε καρτερικά για πιο ξεκάθαρες απαντήσεις.

Με τέτοια τακτική πολύ λίγα μάθαινε προσωπικά και για τον Λούσιεν, συν της αμυντικής στάσης που κράταγε ακόμη. Τι άλλο μπορούσε να κάνει για να κερδίσει την εμπιστοσύνη του εκτός από το να του προσφέρει έμμεση άμυνα από τους άλλους φυλακιζόμενους απλώς και μόνο επειδή έβλεπαν τον γίγαντα να έρχεται;

Ο Χένρι είχε καταλάβει κάτι ακόμα με την στάση του Λούσιεν: περίμενε ανά πάσα ώρα και στιγμή πως ο γίγαντας θα τον παρατούσε, θα τον πρόδιδε άμα του ζητούσε βοήθεια, για αυτό και μετά από τις 'επιθέσεις' των νταήδων έδειχνε να μην είναι τόσο ενθουσιώδης ή χαρούμενος που έβλεπε τον Χένρι να τον βγάζει από τη δύσκολη θέση.

Για αυτό επίσης δεν μοιραζόταν πράγματα για τον εαυτό του. Δεν ήθελε στ' αλήθεια να δεθεί μαζί του επειδή απλώς περίμενε πως ο Χένρι ήταν προσωρινός και ποιος ξέρει τι θα τις έκανε τις προσωπικές πληροφορίες που θα του έλεγε.

"Δεν υπάρχει κάτι που έχεις να κάνεις. Δεν μπορείς." Έλεγε ξερά ο ξανθός.

Πώς να δεθεί με τον οποιοδήποτε εξάλλου όταν από τις περιγραφές των φόνων του, ο γίγαντας έβλεπε το ίδιο ακριβώς μοτίβο: ο Λούσιεν τα έκανε όλα μόνος του.

Δούλευε σόλο και ούτε μια φορά στις αφηγήσεις του δεν συμπεριλαμβάνονταν κάποιος συνεργάτης ή κάποιος φίλος. Μόνος του σκότωνε, μόνος του προστάτευε τον εαυτό του, κανείς στο πλευρό του για έξτρα στήριξη.

Κι όμως, κάτι άλλο θα μπορούσε να κάνει ο Χένρι για να σπάσει κι άλλο τον πάγο με τον Λούσιεν και να του δείξει πως δεν θα του έκανε κακό να εμπιστευτεί. Όχι απλώς να είναι σαν προσωπικός  φρουρός για εκείνον. Έπρεπε να δράσει παραπάνω. Και η ευκαιρία του δόθηκε.

Αφότου παρατήρησε και είδε επί μία βδομάδα πιο αναλυτικά τα όσα συνέβαιναν με τον Λούσιεν και τους φυλακιζόμενους-νταήδες, χωρίς να συμβαίνει κάτι πιο δραστικό από συζήτηση, έτυχε να καθυστερήσει να βγει από το κελί του. Ο Μάλκολμ κάπου είχε πάει, κάτι έκανε και δεν ήρθε να παραλάβει τον Χένρι για να τον συνοδεύσει στην τραπεζαρία.

Μπήκε τέλος πάντων ο Χένρι και ξαφνικά ήχος μπουνιάς ακούστηκε να πέφτει και επευφημίες. Το κεφάλι του γύρισε κατευθείαν στην κατεύθυνση του ήχου και είδε ότι ήταν πιο κοντά στους τυπάδες που τους έβλεπε να περιτριγυρίζουν πιο συχνά τον Λούσιεν.

Φαίνονταν να κοιτάζουν προς τα κάτω με χαιρέκακες φάτσες, τι κοίταζαν; Η ελαφριά μυρωδιά του αίματος που έφτασε στα ρουθούνια του Χένρι τον έκαναν να ψιλομαντέψει και μια βαθιά ανησυχία τον κατέκλυσε. Γύρισε προς τον Μάλκολμ και του άφησε το δίσκο στα χέρια.

"Ρε, τι στο διά-;!" Ούτε που άκουγε ο Χένρι τον φύλακα, έτρεχε μπροστά. Και έτσι όπως ήταν ψηλός δεν άργησε να δει τι στ' αλήθεια παιζόταν. Ο Λούσιεν ήταν πεσμένος στο πάτωμα και κοίταζε κάτω. Τα μαλλιά του κάλυπταν το πρόσωπο του, μα ο καθένας μπορούσε να δει τις κόκκινες σταγόνες που έπεφταν από εκεί.

"Σ' άρεσε αυτό πο*τάνα;!" Ρώτησε ο ένας από τους νταήδες και του κούνησε κοροϊδευτικά την γροθιά του. Οι φίλοι του γέλασαν σαν ηλίθιοι. Ο Λούσιεν άρχισε να τρέμει και ο Χένρι νόμισε πως άρχισε να κλαίει. Αυτό πρέπει να νόμισαν και οι νταήδες. "Μπα, η μικρή τσουλ*τσα θα βάλει τα κλάματα για ένα χτύπημα;" Ρώτησε αυτός που και σίγουρα τον χτύπησε, είχε αίμα απάνω στο χέρι του.

Ο Χένρι αισθάνθηκε την λογική του να παίρνει τον πούλο και κάτι σαν αρχέγονο γρύλισμα βγήκε από μέσα του. Ήταν έτοιμος να πάει να πιάσει τον μαλ*κα που χτύπησε τον Λούσιεν από το λαιμό και να τον κάνει κομματάκια.

Μα τότε ο Λούσιεν άρχισε να γελάει.

Γελούσε τρανταχτά και δυνατά καθώς σηκωνόταν όρθιος. Από τα μισάνοιχτα μάτια του εκτοξεύονταν μια τρελή λάμψη και είχε βάλει το δεξί του χέρι στο μάγουλο του λες και είχε πονόδοντο. Η μύτη του ήταν αυτή που έτρεχε αίμα, ακόμη. Κοίταξε τον άντρα που τον βάρεσε και τα μάτια του γούρλωσαν καθώς σταματούσε να γελάει, όχι όμως και να χαμογελάει.

"Uderzyłeś jak dziecko." Είπε και κατευθείαν του άλλου του ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι.

"Τώρα θα σου δείξω εγώ ποιος βαράει σαν παιδί μικρή, ασήμαντη, ηλίθια πο*τάνα!" Και συνεχίζοντας να βρίζει (μάλλον) στα Πολωνικά πλησίασε τον Λούσιεν και ετοιμάστηκε να τον ξαναχτυπήσει.

Δεν πρόλαβε.

"ΓΟΥΟΟΥ!" Έκανε ο Λούσιεν καθώς αισθανόταν από πίσω του μεγάλα χέρια να τον κρατάνε από τη μέση, να τον σηκώνουν ψηλά στον αέρα και ύστερα να κάθεται πάνω σε κάτι σκληρό και την ίδια στιγμή μαλακό.

"Δεν θα τον αγγίξεις ξανά κάθαρμα." Γρύλισε ο Χένρι κοιτώντας δολοφονικά τον άντρα απέναντι του. Είχε βάλει τον ξανθό στον ώμο του ο οποίος δεν αντέδρασε έντονα, ήταν μάλλον περισσότερο έκπληκτος από την κίνηση του Χένρι.

Κατά κάποιον τρόπο ήταν η πρώτη φορά που έστω και χωρίς συναίνεση επέτρεψε στον Χένρι να τον αγγίξει, πόσο μάλλον να τον σηκώσει στον αέρα. Κοίταζε τώρα μια εκείνον, μια κάτω στους άλλους άντρες. Οι οποίοι αντί να το βάλουν στα πόδια άρχισαν να γελάνε.

"Παιδιά δείτε! Το αγόρι της πουτ*νας ήρθε να παριστάνει τον ήρωα!" Σχολίασε ο άντρας που ήταν πιο μπροστά και άρχισε να δαχτυλοδείχνει τον Χένρι.

"Γ*μησε τα, από πότε η προτίμηση του στους άντρες έπεσε τόσο χαμηλά;!"

"Ξεφτίλααα!"

"Και τεράστιο κορόιδο ο χοντρός!"

Ο Χένρι δεν έδινε τόσο σημασία στις προσβολές που έπεφταν βροχή απάνω του. Μόνο ένας μέρος μιας φράσης κόλλησε στο μυαλό του και του προκάλεσε τεράστια σύγχυση.

"Με αποκάλεσε αγόρι του… του…" Δεν μπορούσε καν να κοιτάξει τον Λούσιεν αλλιώς θα του ήταν αδύνατον να ελέγξει την θερμοκρασία και χρώμα στο πρόσωπο του. Ρε, ΤΙ ΣΤΟ ΚΑΛΌΌΌ;!

Ένα άγγιγμα στο γόνατο του όμως διέκοψε τις σκέψεις του και κοίταξε κάτω. Τώρα ο ίδιος άντρας που είχε χτυπήσει τον Λούσιεν είχε σταθεί μπροστά του και συνεχίζοντας να τον κοιτάει κοροϊδευτικά του έδωσε άλλη μια κλοτσιά στο γόνατο. Ο Χένρι τον κοίταξε ερωτηματικά.

"Άσε τον κάτω Γκάλοου και σταμάτα να φέρεσαι γελοία με το να τον υποστηρίζεις." Του είπε.

"Γιατί;"

"Δεν αξίζει τον χρόνο και την προσοχή σου αυτή η τσο*λα. Δεν βλέπεις βρε ηλίθιε πως σε χρησιμοποιεί και εσένα περιμένει για να βγει από τη δύσκολη θέση κάθε φορά;! Σε χ ρ η σ ι μ ο π ο ι ε ί!"

"Το ξέρω." Είπε ξερά ο Χένρι.

Αυτό ήταν απάντηση που μάλλον δεν περίμενε κανένας από τους άντρες, οι οποίοι σταμάτησαν τα χαχαχα και χουχουχου και κοίταξαν τον γίγαντα με φανερή απορία. Ο Λούσιεν κοίταξε αλλού και μια λεπτή ρυτίδα βαθιάς σκέψης προς στιγμή σκίασε το μέτωπο του.

"Αφού ξέρεις γιατί τον υποστηρίζεις;!"

"Επειδή εκπληρώνει τα συμφέροντα μου πολύ καλύτερα από όσο θα μπορούσε να μου τα εκπληρώσει ο οποιοσδήποτε άλλος εδώ γύρω." Συνέχισε ο Χένρι να μιλά ήρεμα, μάλιστα είχε αρχίσει να χαμογελάει. "Είτε με χρησιμοποιεί είτε όχι, δεν υπάρχει κάτι που μπορώ στ' αλήθεια να χάσω εδώ. Επηρεάζει αρνητικά εμένα ή τις άλλες Σκιές, την ομάδα μου; Όχι. Δεν μου κάνει κακό η παρέα του, ίσα-ίσα που έχει πολύ περισσότερη ενδιαφέρουσα προσωπικότητα από όση έχεις εσύ και τα 'φιλαράκια' σου." Στην τελευταία φράση ο Χένρι σοβάρεψε καθώς κοίταζε τους νταήδες έναν-έναν. Ο άντρας μπροστά του νευρίασε και του έριξε άλλη μια κλοτσιά, στην οποία ο Χένρι έδειξε αδιαφορία.

"Τι σόι ηλίθιο σκεπτικό είναι αυτό;! Καθυστερημένος είσαι;!"

"Είμαι εγώ ο καθυστερημένος ή εσύ που στέκεσαι μπροστά σε μια Σκιά;" Απάντησε με ερώτηση ο Χένρι. Ο άλλος γέλασε.

"Και τι σκοπεύεις να κάνεις για αυτό χοντρό χαζό παχύδερμο; Θα με φας;" Ρώτησε ειρωνικά προκαλώντας τον και προς στιγμήν το PTSD χτύπησε τον Χένρι από το παρελθόν του ως κανίβαλος. Μα τότε θυμήθηκε πάλι την σοφία του Εφιάλτη και μια καλή απάντηση ήρθε στην άκρη της γλώσσας του.

"Να σε φάω; Εσένα; Σε παρακαλώ κύριε, οι μέρες που έτρωγα σκουπίδια πέρασαν."

https://www.youtube.com/watch?v=AxVsh4eN8hE

Αισθάνθηκε και άκουσε τον Λούσιεν έτσι όπως καθόταν δίπλα του να σκάει από τα γέλια, γελούσε δυνατά, κάλυπτε το στόμα του με το ένα χέρι και με το άλλο ακουμπούσε την κορυφή του κεφαλιού του Χένρι για να μην πέσει έτσι όπως τρανταζόταν.

"ΣΚΆΣΕ ΜΑΛ*ΚΙΣΜΈΝΗ ΤΣΟ*ΛΑ!" Ούρλιαξε ο άντρας και ετοιμάστηκε να σηκώσει χέρι, να τραβήξει τον Λούσιεν από το πόδι και να τον ρίξει κάτω.

Ο Χένρι αντέδρασε με το να τυλίξει το ένα χέρι του πάνω και γύρω από τα πόδια του Λούσιεν για να σιγουρευτεί ότι δεν θα του έπεφτε. Με το άλλο έπιασε τον φυλακιζόμενο από τον καρπό του χεριού του και του τον έσφιξε τόσο δυνατά που τον έκανε να ουρλιάξει από τον πόνο. Οι φίλοι του πισωπάτησαν.

"ΆΣΕ ΤΟΝ ΑΜΈΣΩΣ ΓΚΆΛΟΟΥ!" Με το που ο Χένρι αντέδρασε, μια ντουζίνα φύλακες έβγαλαν τα όπλα τους και στόχευσαν προς τον γίγαντα. Εκείνος όμως δεν άφησε τον άντρα, ο οποίος γρατσουνούσε, έγδερνε, δάγκωνε το χέρι του για να τον αφήσει. Τίποτα από αυτά φυσικά δεν δούλεψε. Μα τότε γύρισε να κοιτάξει τον Λούσιεν.

"Σε παρακαλώ, εμπιστεύσου με." Του είπε σιγανά και ο Λούσιεν σήκωσε φρύδια έκπληκτος. Ο Χένρι έσκυψε έτσι ώστε να μπορέσει ο Λούσιεν να προσγειωθεί πιο εύκολα στο πάτωμα, χωρίς ποτέ να αφήνει τον νταή.

Ο ξανθός εντέλει πήδηξε κάτω και συνέχισε να κοιτάει τον Χένρι με έκπληξη. Ο γίγαντας του έκανε νόημα να απομακρυνθεί. Σιγά-Σιγά ο Λούσιεν έκανε μερικά βήματα μακριά. Με αυτό το τρόπο δεν βρισκόταν στο στόχαστρο των φυλάκων. Ο Χένρι εστίασε ξανά στον άντρα.

"Δεν θα το ξαναπούμε Γκάλλου. Έχεις ένα λεπτό, άφησε τον!" Προειδοποιήσαν ξανά οι φύλακες.

"Ας έχεις όλους τους φυλακές στο πλευρό σου να αγνοούν τις μαλ*κίες σου και των φίλων σου, κανείς και τίποτα δεν θα σε σώσει από εμένα άμα συνεχίσεις έτσι. Ειδικά προς τον Λούσιεν. Πρώτον, δεν τον λένε ούτε πουτ*να, ούτε τσο*λα, τον λένε Λούσιεν. Για το καλό σου μάθε να τον λες έτσι. Και δεύτερον, αν τον ξαναπλησιάσετε, άμα σας δω έστω και 5 βήματα μακριά του, άμα κάνετε πως τον κοιτάτε με τον λάθος τρόπο ή αναπνεύσετε εχθρικά προς την κατεύθυνση του, θα σας κάνω την χάρη και θα δουν όλοι τον κανίβαλο που ήμουν κάποτε, με εθελοντή εσένα πρώτο και καλύτερο. Επειδή κανένας φύλακας δεν θα σε σώσει, καμία πόρτα φυλακής δεν θα σε κρατήσει ασφαλή από εμένα τη στιγμή που θα δω το παραμικρό να συμβαίνει στον Λούσιεν. Με πιάνεις;" Ρώτησε στο τέλος. Ο άλλος δεν του απάντησε και ο Χένρι του έσφιξε τον καρπό ακόμα περισσότερο. "ΜΕ ΠΙΆΝΕΙΣ;!"

"ΝΑΙΙΙ! ΝΑΙ Γ*ΜΏΤΗ ΜΟΥ, ΚΑΛΆΆΆ!" Ούρλιαξε ο νταής και φαινόταν έτοιμος να δακρύσει. Ο Χένρι τον άφησε και εκείνος έπεσε προς τα πίσω κλαψουρίζοντας. Ο καρπός του σχεδόν μέχρι τον αγκώνα είχε μπλαβίσει από την κομμένη ροή αίματος.

"Την έχεις πατήσει Γκάλοου!" Είπε ένας από τους φυλακές.

"Αντιθέτως, εσείς όλοι που δεν κάνατε σωστά τη δουλειά σας να κρατήσετε αρμονία και τάξη την πατήσατε." Πετάχτηκε ο Μάλκολμ σαν την πορδή από το πουθενά.

"Ποιος είσαι πάλι εσύ;" Ρώτησε ένας φύλακας.

"Μάλκολμ, προσωπικός φύλακας του Χένρι Γκάλοου. Και εσείς την πατήσατε. Ο αρμόδιος της φυλακής έμαθε πως αφήνετε τους φυλακιζόμενους να προκαλούν σαματά και απέκτησε μεγάλη όρεξη να απολύσει κόσμο."

"ΤΙΙΙ;!"

"Εάν είστε έξυπνοι, θα αφήσετε τον Γκάλοου και τον… εκλεκτό του φίλο; Τέλος πάντων, να πάνε να φάνε το φαγάκι τους να πάρουν δυνάμεις και θα στείλετε τους αληθινούς ταραξίες πίσω στα κελιά τους για μια βδομάδα."

"Ρε, μαλ*κίες μας λες;!"

"Δείτε τα μηνύματα που έστειλε ο αρμόδιος σε όλους τους φύλακες και μετά πείτε μου εσείς άμα αυτά σας φαίνονται σαν μαλ*κίες." Είπε ο Μάλκολμ και χτύπησε απαλά στον αγκώνα 2 φορές τον Χένρι. "Άντε, Γκάλοου. Το φαΐ σου σε περιμένει στο τραπέζι που συνήθως κάθεσαι."

Τάξη επανήλθε στην τραπεζαρία και όλοι επέστρεψαν στο φαΐ τους. Οι φύλακες κοίταζαν που και που προς το τραπέζι του Χένρι και του Λούσιεν μουδιασμένα, καθώς τελικά τα μηνύματα δεν αστειεύονταν. Γίγαντας και ξανθός έτρωγαν ήσυχα και σιωπηλά. Αν και ο Χένρι έριχνε μικρές ματιές προς τον Λούσιεν.

Του είχαν σταματήσει την αιμορραγία στη μύτη και φαινόταν τώρα συννεφιασμένος και σκεφτικός. Ήθελε να του μιλήσει, ήθελε να τον ρωτήσει, μα δεν τον έβρισκε πρόθυμο να πει το οτιδήποτε. Τότε, αργά-αργά ο ξανθός σήκωσε κεφάλι και κοίταξε τον Χένρι κατάματα.

"Λούσιεν; Θες να… μου πεις κάτι;" Ρώτησε άβολα ο Χένρι αφού εκείνος δεν είπε τίποτα για κάμποσα δευτερόλεπτα. Ο Λούσιεν άνοιξε το στόμα του έτοιμος πράγματι να πει κάτι. Σταμάτησε. Κοίταξε στα δεξιά του, πήρε μια βαθιά ανάσα και ξανακοίταξε τον Χένρι.

"… Dziękuję." Είπε αργά-αργά και ήρεμα. Χαμήλωσε το κεφάλι του επίσης αργά για να συγκεντρωθεί στο φαΐ του.

"Έλα μου;" Έκανε ο Χένρι μπερδεμένος. Μα ο Λούσιεν δεν του αποκρίθηκε και δεν τον ξανακοίταξε. Ο Χένρι αναγκάστηκε να επικεντρωθεί κι αυτός στο φαΐ του.

~

Επέστρεφε στο κελί του συνοδευόμενος από τον Μάλκολμ. Μπήκε μέσα μα καθώς η πόρτα έκλεινε πίσω του γύρισε να κοιτάξει τον φύλακα.

"Τι;" Ρώτησε ο Μάλκολμ.

"Μάλκολμ, τι σημαίνει Τζιεκούγιε;" Προσπάθησε να ρωτήσει ο Χένρι, γνωρίζοντας ήδη πως λίγο σκότωσε τη λέξη.

"Τι σκ*τά είναι αυτό;"😂

"Και εγώ αυτό ρώτησα, πιο… απαλά."

"Μισό." Ο Μάλκολμ έβγαλε το κινητό του και το άνοιξε. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα το έφερε κοντά στον Χένρι. "Πώς την είπες τη λέξη;" Ρώτησε.

"Τζιεκούγιε;" Έκανε ο Χένρι. Ο Μάλκολμ κοίταξε το κινητό του και χάιδεψε με τον αντίχειρα και δείκτη του το μουστάκι του.

"Σύμφωνα με την αναγνώριση γλώσσας του Google Translator, σημαίνει στα Πολωνικά «Σε ευχαριστώ»."

"Α εντάξει. Σε ευχαριστώ Μάλκολμ. Ή μάλλον dziękuję!" Είπε ο Χένρι.  Δεν το είδε ο Μάλκολμ, καθώς εκείνος είχε γυρίσει πλάτη, αλλά ο γίγαντας χαμογελούσε πλατιά και λαμπερά, περισσότερο από κάθε άλλη μέρα. Κάτι στη φωνή του όμως πρόδωσε τα συναισθήματα του και ο Μάλκολμ ρόλαρε τα μάτια του καθώς απομακρυνόταν.

"Άιντε χάιντεεε, του έχει ξεφύγει εντελώς του Γκάλοου!" Μουρμούρισε. "Βρήκαμε αφορμή και μάθαμε και μια λέξη σε άλλη γλώσσα σήμερα τουλάχιστον."

3620 λέξεις

μήπως τελικά αρχίζει ο χένρι να τον κερδίζει τον λούσιεν βρε παιδιά;

αχ χένρι γλυκούλη μου, αχ, τι θα σε κάνουμε, έναν σε έχουμε!😂

μέχρι την επόμενη φορά!