Εκεί που ο Χένρι τόλμησε να πιστέψει μέσα του πως είχε σημειώσει πρόοδο με τον Λούσιεν, από εκείνη τη φορά που τον υπερασπίστηκε στην τραπεζαρία, την επόμενη μέρα ήταν λες και έπεσε σε τοίχο άσπαστο.

Με το ζόρι άκουγε τον ξανθό να του λέει καλημέρα στο πρωινό και πολύ λιγότερο αντιδρούσε όταν τον έβλεπε να εμφανίζεται. Δεν μπορούσε να καταλάβει τι τον νευρίαζε αυτή τη φορά, πάντως μόνο μια βδομάδα αργότερα επιτέλους εκείνος έθιξε το θέμα.

Κάθονταν οι δυο τους για μεσημεριανό και όπως ο Χένρι ήταν απέναντι από τον άλλο και τον χαιρέτησε πρόσχαρα, αντί για απάντηση ο ξανθός χτύπησε τις παλάμες του στο τραπέζι απότομα και κοίταξε στα δεξιά του πιέζοντας τα χείλη του δυνατά. Πλην των χτυπημάτων στο τραπέζι, έτσι έδειχνε έντονο εκνευρισμό.

"Ωραία, φτάνει! Είτε απλώς είσαι πιο καλός στο θέατρο από όσο δείχνεις, είτε-!" Έκοψε απότομα τη φράση του και γύρισε να κοιτάξει τον Χένρι με μάτια λεπίδες. "Σοβαρά τώρα, πώς μπορείς καν, πώς το κάνεις... αυτό;!"

"Ποιο;" Ρώτησε ο Χένρι έκπληκτος από τα πρώτα δευτερόλεπτα που ειδώθηκαν.

"Το να φέρεσαι έτσι! Το να με αντιμετωπίζεις λες και δεν είμαι ό,τι και οι άλλοι γύρω μας και ακόμη χειρότερα! Γ*μώτο Χένρι, αγνοείς παντελώς το τι έχω κάνει σε τόσους άλλους και παραλίγο στον αρχηγό σου;! Σε εσένα;!"

Ο γίγαντας έμεινε να τον κοιτάζει ανοιγοκλείνοντας μάτια λίγο πιο γρήγορα από τον συνηθισμένο ρυθμό. Ύστερα αναστέναξε ήρεμα. Φυσικά και είχε μείνει εκεί. Σε όλα αυτά.

"Θέλεις να είμαι απόλυτα ειλικρινής-;"

"Ναι." Απάντησε ταχύτατα ο ξανθός, σχεδόν προτού προλάβει ο Χένρι να να κάνει την ερώτηση.

"Ο Εφιάλτης, μου λέει συχνά πως έχω το πλεονέκτημα της απειλής. Επειδή είμαι τεράστιος και αποκρουστικός, κανείς δεν θέλει να μου πάει κόντρα. Έχω το πλεονέκτημα να επιλέγω πως επιθυμώ προσωπικά να αντιμετωπίζω τον κόσμο όταν δεν μου δίνεται εντολή. Και πράγματι, με το ύψος μου, με τη δύναμη μου και την τρομερή μου εμφάνιση, μπορώ πολύ άνετα άμα το επιλέξω να σπάσω κάποιον στα δύο σαν σανίδα άμα δεν μου αρέσει. Μπορώ να εκφοβίσω τον οποιοδήποτε και κανείς δεν θα μπορεί να κάνει κάτι για αυτό, ούτε να με σταματήσει. Οι συνέπειες οι ίδιες αρνούνται να μου εμφανιστούν..." Ο Χένρι έκανε παύση καθώς κοίταζε κάτω σκεπτικός, έχοντας πλέξει τα δάχτυλα του μεταξύ τους και μπροστά του. Ξανακοίταξε τον Λούσιεν. "... Πριν γνωρίσω τις Σκιές όμως, δεν διδάχτηκα να εκφοβίζω. Διδάχτηκα να σέβομαι μέχρι που ο άλλος να κάνει κατάχρηση της υπομονής και καλοσύνης μου και να την εκμεταλλεύεται ασύστολα. Και ο Εφιάλτης μου λέει πως όταν δεν είμαστε σε αποστολές, μπορώ να φέρομαι όπως έχω μάθει, δεν με πιέζει να είμαι απαθής και σκληρός." Ο άλλος τον κοίταξε με σηκωμένο φρύδι.

"Και ποιος σε έμαθε δηλαδή να φέρεσαι σαν 'ευγενικός εγκληματίας';"

"Ευγένεια έμαθα από τη μαμά μου." Είπε ήρεμα ο γίγαντας. Μην βλέποντας τον ξανθό να αντιδράει και να συνεχίζει να τον κοιτάζει με την ίδια σκεπτική-βλοσυρή έκφραση, συνέχισε. "Οι συνθήκες διαβίωσης για εμένα και τόσους άλλους στην Οκλαχόμα ήτανε απαίσιες. Πολλοί είχανε κάθε δίκιο να βρίσουν και καταραστούν τους ηγέτες, όλους εκείνους που είχαν περισσότερα από όσα χρειάζονταν ενώ άλλοι υπέφεραν. Δηλαδή να δείχνουν πικρόχολοι, απότομοι και αγενείς. Μέσα στην εξαθλίωση ωστόσο, η μαμά μου ήταν ο πιο υπομονετικός και θετικός άνθρωπος που ακόμη και σήμερα δεν έχω γνωρίσει κανέναν που να την ξεπερνάει σε αυτά. Ήμουν τυχερός να είμαι γιος της και ακόμη πιο τυχερός να περιτριγυρίζομαι από γείτονες που κατάφερναν να είναι λίγο θετικοί. Εγώ το είπα, δεν είμαι έξυπνος. Ούτε μορφωμένος, σχολείο δεν έχω πάει. Γραφή και ανάγνωση πάλι μου έμαθε η μαμά. Και από εκείνη και τον χαρακτήρα της έμαθα πως να φέρομαι με ηρεμία και υπομονή στον περίγυρο μου. Και εσύ τώρα μπορεί να σκεφτείς πως είμαι κανένα μαμόθρεφτο που ακολουθεί τόσο σθεναρά όσα έμαθε από τη μαμά του, μόνο εκείνη είχα όμως πριν τις Σκιές."

"Δεν σε σκέφτηκα έτσι." Τον έκοψε ο Λούσιεν. Κοίταξε στα δεξιά του σκεφτικός. "Αλλά... κανείς άλλος;"

"Με τους γείτονες είχαμε καλές σχέσεις, όχι όμως και αρκετά σημαντικές. Άμα υπονοείς στην ερώτηση σου το που ήταν ο πατέρας σε όλο αυτό, δεν υπάρχει. Δεν τον γνώρισα ποτέ. Δεν ήμουν καν γεννημένος όταν απλώς εγκατέλειψε τη μαμά."

"Τυχερέ..." Μουρμούρισε ο ξανθός στενεύοντας τα μάτια του. Ο Χένρι τον κοίταξε προσωρινά με λυπημένη έκφραση. Δεν το σχολίασε. Πήρε μια βαθιά ανάσα και την έβγαλε ήρεμα.

"Δεν σε ενδιαφέρει ωστόσο να με ακούσεις να σου εξιστορώ την ιστορία της ζωής μου. Ζήτησες να καταλάβεις γιατί απλώς σου φέρομαι σαν να είμαστε δύο φυσιολογικά άτομα με κανονικές ζωές, που δεν έχουν σκοτώσει και κατακρεουργήσει. Κανείς από τους δυο μας δεν είναι όμως."

"Δηλαδή άμα δεν ήσουν εδώ που είσαι τώρα, δεν ήσουν Σκιά και είχες μια κανονική ζωή, δεν θα με σκεφτόσουν διαφορετικά;" Εξακολουθώντας να τον κοιτάζει βλοσυρά, ο Λούσιεν έγειρε προς τα μπρος πλησιάζοντας πιο κοντά στο πρόσωπο του Χένρι, με μηδενική διάθεση για φλερτ αυτή τη φορά. "... Δεν θα σκεφτόσουν δευτερόλεπτο πως δεν είμαι πάρα ένα άθλιο τέρας που δεν αξίζει κανονικά καμία εξιλέωση και δεν αξίζει τον χρόνο σου καν; Δεν το έχεις σκεφτεί και από τη στιγμή που αποφάσισες να με γνωρίσεις;" Ο Χένρι δεν πτοήθηκε από την μειωμένη απόσταση που είχε με τον Λούσιεν. Σκέφτηκε την ερώτηση του για μερικά δευτερόλεπτα κοιτώντας τον στα μάτια.

"Για αυτό δεν μπορώ να ξέρω. Θα μπορούσα να φανταστώ το πως θα σκεφτόμουν, φερόμουν, αισθανόμουν για εσένα ως εγκληματία άμα δεν ήμουν εγώ ο ίδιος ένας και θα μπορούσα να τα κάνω εντελώς αντίθετα εντέλει. Αλλά είμαι εδώ, στο ίδιο μέρος με εσένα Λούσιεν και όσα απαίσια κι αν έχεις κάνει από όσα έχεις πει, το να σε κρίνω θα ήταν σίγουρα υποκριτικό από μέρους μου. Είμαστε και οι δύο τέρατα για τους πολλούς, κάναμε διαφορετικά εγκλήματα κι όμως ήταν αρκετά βαριά για να μας στείλουν και τους δύο στην ADX." Τότε χαμογέλασε αχνά. "Μπορώ να είμαι σίγουρος ωστόσο πως ακόμη και εμείς μπορούμε να βρούμε ο καθένας τη δικιά μας εξιλέωση και τους κατάλληλους για μας ανθρώπους για τους οποίους δεν είμαστε χάσιμο χρόνου, ως ανθρώπινα όντα. Βρήκα, ή μάλλον με βρήκε ο Εφιάλτης και βρέθηκα σε μια κουλ ομάδα όπου δεν τους πειράζει και τόσο τι είμαι, ούτε με φοβούνται. Εσύ πιστεύεις πως δεν έχει υπάρξει ποτέ κάποιος εκεί έξω που να μην σε θεωρεί χάσιμο χρόνου. Δεν χρειάζεται να το ψάχνεις άλλο, εάν υπάρχει κάτι στο οποίο ακόμη και ο αρχηγός μου παραδέχτηκε πως είμαι καλύτερος από εκείνον, αυτό είναι στο να κρίνω ποια άτομα αξίζουν, γενικά και πιο συγκεκριμένα." Πήρε μερικά δευτερόλεπτα στον Λούσιεν να κάνει κλικ μέσα του αυτό το τελευταίο που είπε ο Χένρι, συν των ματιών του που έλαμψαν παραπάνω καθώς τον κοίταζε και πως το εννοούσε ακόμη και τώρα. Για αυτόν.

"Co CURVA?!" Σκέφτηκε και χρειάστηκε όλη η δύναμη της ψυχής και ανθεκτικότητα των κυττάρων του για να μην κοιτάξει αλλού.

"Εγώ αισθάνθηκα πως βρήκα και τα δύο, εξιλέωση και άτομα εμπιστοσύνης όταν δέθηκα με τις Σκιές. Και ειδικότερα με τη-..." Δαγκώθηκε και κοίταξε αλλού.

Η Ντάστιν ήταν λέξη ταμπού. Δεν έπρεπε να αναφερθεί φωναχτά με το όνομα της ποτέ, πόσο μάλλον στην ύπαρξη της. Ο Εφιάλτης άμα την ήθελε να κάνει κάτι, συνήθως να παραλάβει πράγματα, την έστελνε μεταμφιεσμένη και ειδοποιούσε τους ανθρώπους με τους οποίους θα έκανε τη δουλειά πως έστελνε πράκτορα του.

Δεν ανησυχούσε κανείς από τις Σκιές πως θα πάθαινε κάτι, ως μέντιουμ μια χαρά μπορούσε να προβλέψει άμα η παραλαβή πήγαινε ομαλά ή κάποιος επιχειρούσε να της κάνει 'έκπληξη'. Και άμα έκανε αρνητική πρόβλεψη από ακόμα πιο νωρίς, συνήθως ο Εφιάλτης την έστελνε μαζί με τον Χένρι.

Ο γίγαντας συνέχισε να κοιτάζει αλλού, αφήνοντας τον Λούσιεν να τον κοιτάζει με σηκωμένο φρύδι, περιμένοντας τον να ολοκληρώσει την πρόταση. Μπα, δεν θα το έκανε. Άμα έπρεπε να μαντέψει ο ξανθός, ο Χένρι είχε την 'πήγα να πω κάτι που δεν έπρεπε' φάτσα.

"Μάλιστα. Όπως νομίζεις." Είπε αδιάφορα χωρίς να θίξει το τελευταίο. Σιωπηλά ο Χένρι ευχαρίστησε τον όποιο Θεό υπήρχε εκεί έξω που ο άλλος δεν είχε φανεί να το παρατηρεί το ξεγλίστρημα του.

Λοιπόν, δεν ήξερε ότι ο Λούσιεν κατάλαβε πως κάτι παιζόταν αλλά απλώς δεν το έκανε θέμα. Η συζήτηση τους τερματίστηκε και παρέμειναν σιωπηλοί στο φαΐ τους, χωρίς να φαίνεται να καταλαβαίνει ούτε ο ένας ούτε ο άλλος πως έριχναν κλεφτές ματιές που και που.

Ο ξανθός ειλικρινώς αδυνατούσε να καταλάβει. Πώς κατάφερνε αυτό το τεράστιο κατακρεουργημένο πλάσμα, που πιθανότατα το κρίνανε περισσότερο επειδή φαινόταν άσχημο πάρα επειδή ήταν εγκληματίας, να παραμένει εκτός δράσης τόσο... φιλικό και ήρεμο συνήθως;!

Πώς κατάφερνε σε αυτόν τον κόσμο του εγκλήματος, που σε θέλει περισσότερο σκληρό και ανελέητο να διατηρεί αρχές παρμένες από τη μαμά του;! Τη μαμά του! Όλες εκείνες οι απαντήσεις του Χένρι προς τις επιθετικές ερωτήσεις του Λούσιεν είχαν ειπωθεί με απόλυτη φυσικότητα και σιγουριά.

Δεν κόμπιασε, ούτε έδειξε έστω και για μισό δευτερόλεπτο πως υπήρχε κάτι που να μην το εννοούσε πραγματικά! Ίσως άμα άκουγε ο ξανθός κάτι τέτοια σε άλλη περίπτωση από τον οποιοδήποτε άλλο, θα έλεγε πως άκουγε μαλ*κίες.

Κάτι όμως στον τρόπο με τον οποίο του μίλαγε ο Χένρι του προκαλούσε τεράστια σύγκρουση μέσα του. Τα πάντα που είχε πει ο Χένρι μέχρι τώρα κλόνιζαν όλα αυτά που είχε μάθει στη ζωή του και τον έκαναν εντελώς καχύποπτο και προσεκτικό με τον οποιοδήποτε.

Σχεδόν μισούσε τον εαυτό του για το γεγονός πως μάλλον έπεφτε εντελώς έξω για τον γίγαντα και δεν υπήρχε τίποτα ψεύτικο, τίποτα κακό. Όσο κι αν δεν ήθελε να το παραδεχτεί, οι άμυνες του κόντευαν να σπάσουν.

Ύστερα από πεντέμισι χρόνια μοναξιάς και σόλο 'καριέρας', με τα δύο στην ADX, το μυαλό του είχε αρχίσει να του προβάλλει πάλι την κρυφή ανάγκη... να αφήσει κάποιον κοντά του. Μέχρι τώρα, στα λίγα άτομα που είχε επιτρέψει κάτι τέτοιο, είτε τον είχαν προδώσει, είτε... σκοτώθηκαν.

Ήταν εξωφρενικά δύσκολο να υπερασπίζεται τον εαυτό του, μόνος του. Ξανακοίταξε τον Χένρι, σηκώνοντας εμφανέστατα το κεφάλι του να τον κοιτάξει με συννεφιασμένη και μουτρωμένη έκφραση. Εκείνος σίγουρα δεν σκοτωνόταν εύκολα, το είχε δει.

Ήταν όμως 100% άτομο εμπιστοσύνης; Οι τελευταίες του αμφιβολίες του έλεγαν πως ο Χένρι ως Σκιά, ακόμη κι αν έδειχνε λιγότερο έξυπνος, όποτε ήθελε μπορούσε να τον αφήσει στα κρύα του λουτρού. Δεν λέγονταν καθόλου ωραία πράγματα για τις Σκιές.

Μία τους ήταν τόσο επικίνδυνη μόνη της, όσο και όλες μαζί, καθεμία με τον δικό της τρόπο. Ο Λούσιεν ξανακοίταξε κάτω σκεφτικός. Θυμήθηκε εκείνη τη φορά που ο Χένρι τον είχε υπερασπιστεί από τους μπούληδες ψευτο-μάγκες.

Πως τον κράτησε μακριά από εκείνους, όταν του είπε να απομακρυνθεί και όλοι οι φύλακες είχαν τα όπλα έτοιμα και στοχευμένα απάνω του. Την οποιαδήποτε στιγμή θα μπορούσαν να τον γαζώσουν κανονικά. Μα εκείνος δεν πτοήθηκε καθόλου.

Δεν δείλιασε να τα πει έξω από τα δόντια στον τυπά που είχε σπάσει την μύτη του Λούσιεν. Για χάρη του! Ωωω, η αίσθηση ήταν τέλεια! Αυτή του να σε υπερασπίζονται. Πότε ήταν η τελευταία φορά που κάποιος έκανε κάτι τέτοιο για χάρη του, αλήθεια;

ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!💢💢💢

Να το έκανε, έστω και για μια τελευταία φορά; Να προσπαθούσε να τον εμπιστευτεί; Να τολμούσε;! Ο ξανθός έπιασε το κεφάλι του και ξεφύσησε από τη μύτη του νευριασμένα. Ο Χένρι τον κοίταξε, αλλά ο Λούσιεν ήταν πολύ απασχολημένος να σκέφτεται για να του πει το οτιδήποτε.

Οι επόμενες δύο μέρες θα τον έκαναν να καταλήξει σε οριστική απόφαση.

~

Ο τύπος με τη στολή φύλακα περπάτησε μέσα στην κουζίνα. Τριγύρισε αδιάφορα στον χώρο καθώς κοίταζε τριγύρω. Οι δύο μάγειρες που βρίσκονταν εκεί τον κοίταζαν επίσης σχετικά αδιάφορα. Τις τελευταίες μέρες το προσωπικό της κουζίνας τον έβλεπε συχνά να μπαίνει μέσα και κάνει περίπατο.

Ήταν ωστόσο πολύ εντάξει τύπος, μοιραζόταν τα τσιγάρα του με όλους εκεί. Η παρουσία του δεν ενοχλούσε. Ο λεγάμενος φύλακας πλησίασε στους πάγκους και κοίταξε τι υπήρχε απάνω. Ένα τεράστιο μπολ του τράβηξε την προσοχή.

Είχε ένα παχύρευστο μείγμα μέσα. Ρώτησε τι θα φτιαχνόταν. Τηγανίτες, έτσι για να γλυκάνουν μια στο τόσο τους φυλακιζόμενους που κατάφερναν να επιδείξουν θετική συμπεριφορά για μεγάλο χρονικό διάστημα. Ωραία.

Πολύ ωραία.

ΠΆΡΑ πολύ ωραία.

Προσπέρασε το μπολ και έκανε άλλη μία γύρα στην κουζίνα μέσα. Σταμάτησε δυο φορές τον 'περίπατο' του για να μοιραστεί τσιγάρα με τους δύο μάγειρες. Όσο περπατούσε κοίταζε προς τα πάνω, στις γωνίες και τοίχους εκεί που μπορούσε να εντοπίσει όλες τις κάμερες να παρακολουθούν τις κινήσεις του.

Κατέληξε ξανά στο μείγμα για τηγανίτες. Κοίταξε προς την πόρτα και κρατώντας το βλέμμα του εκεί έβγαλε από την τσέπη του το φιαλίδιο σε μέγεθος γυναικείου αντίχειρα. Το άνοιξε και το άχρωμο του υγρό χύθηκε μέσα στο μείγμα.

Σφυρίζοντας αδιάφορα και φορώντας πλαστικά γάντια τα οποία είχε πάρει από ένα κουτί εκεί κοντά έπιασε την κουτάλα που υπήρχε μέσα στο μπολ και ανακάτεψε για να ομογενοποιήσει το περιεχόμενο του. Μετά απομακρύνθηκε από εκεί βγάζοντας τα γάντια και τα έχωσε στην τσέπη του.

Κοίταξε και πλησίασε προς το μέρος των δύο μάγειρων οι οποίοι είχαν γλαρώσει εντελώς από τις 'ιδιαίτερες' ουσίες που είχε μέσα το τσιγάρο. Δεν θα έμεναν σε τέτοια κατάσταση για παραπάνω από δύο λεπτά, μα εξάλλου τόσος ήταν ο χρόνος που χρειαζόταν ο φύλακας(;) για να δράσει.

Και με τις κάμερες να έχουν προσωρινά 'πειραχτεί', κανείς δεν θα τον καταλάβαινε. Δύο πράγματα ακόμα έμεναν να κάνει, με το πρώτο να είναι να ρίξει στάχτη στα μάτια των μάγειρων. Άμα έφευγε τόσο σύντομα θα τον υποψιάζονταν. Και δεν θα άρεσε αυτό στον κύριο του...

Κάθισε δίπλα από τον έναν μάγειρα και χαλαρά έβγαλε ένα τσιγάρο. Το άναψε και το έβαλε στα χείλη του, εισέπνευσε τον καπνό και χαμογέλασε αχνά από την ευχαρίστηση. Μόνο δύο τζούρες αργότερα οι μάγειρες συνήλθαν και τον κοίταξαν έκπληκτοι.

"Μαλ*κα, τι τσιγάρο δυναμίτης ήταν αυτό το καινούργιο που έφερες;!"

"Γ*μάτο, έχεις κι άλλα;"

"Ήρεμα φιλαράκια, δεν είναι για χόρταση." Απάντησε και τράβηξε άλλη μια τζούρα. "Νομίζω πως παραχαλαρώσαμε. Ήταν ωραία όσο κράτησε ωστόσο. Πρέπει να ολοκληρώσετε το μαγείρεμα και εγώ..." Σηκώθηκε αργά-αργά πάνω. "... πρέπει να πηγαίνω." Τους χαιρέτησε και βγήκε από την κουζίνα. Όπως περπάταγε έβγαλε το κινητό του, πήγε στα μηνύματα και άρχισε να πληκτρολογεί σε κάποιον.

Η ουσία χορηγήθηκε

Δεν άργησε να έρθει η απάντηση.

Ώρα για το χάος

~

Το μεσημεριανό της επόμενης μέρας από εκείνη τη συζήτηση που είχε ο Χένρι με τον Λούσιεν είχε ξεκινήσει απολύτως φυσιολογικά και θετικά για τους περισσότερους. Είχαν τηγανίτες με σιρόπι από σφένδαμο!

Οι πιο παλιοί δέχτηκαν το γλύκισμα με συγκρατημένη χαρά ενώ εκείνοι που πρόσφατα μόνο είχαν το δικαίωμα να δειπνούν στην τραπεζαρία το δέχτηκαν πιο ενθουσιασμένα. Και ο Χένρι ήταν χαρούμενος.

Τηγανίτες! Δεν είχε γευτεί ή και φτιάξει για πολλούς μήνες. Μάλιστα η τελευταία φορά που είχε φτιάξει ήταν για να συγχαρούν την Ντάστιν που είχε κλείσει ένα μήνα ως επίσημο μέλος των Σκιών. Το είχε προτείνει στους άλλους δύο άντρες.

"Ακούγεται μωρουδίστικη η ιδέα, αλλά γιατί όχι;" Είχε πει ο Ενρίκε, που όσο να 'ναι, το να γευόταν μαγειρική από τον γίγαντα ήταν ένα μεγάλο ΝΑΙ.

"Ενδιαφέρον. Κανένα πρόβλημα από εμένα." Είχε πει απλώς ο Εφιάλτης και έγνεψε, βρίσκοντας την ιδέα αποδεκτή.

Για την Ντάστιν, όπως είχε πει τότε, ήταν οι ωραιότερες τηγανίτες που είχε φάει ποτέ της, πράγμα που φυσικά είχε χαροποιήσει τον Χένρι. Αν και τη μέρα που τις είχε φτιάξει για αυτό το σκοπό ξεκίνησε μάλλον θλιβερά και λυπητερά, εντέλει έγινε μια χαρούμενη ειρηνική μέρα για όλες τις Σκιές...

Έπρεπε και σίγουρα να ξαναφτιάξει. Ο αέρας στην τραπεζαρία μύριζε θεσπέσια. Δεν άργησε να φτάσει στο τραπέζι που μοιραζόταν με τον Λούσιεν. Δεν ήταν εκεί, αλλά έφτασαν την ίδια στιγμή.

"Καλησπέρα!" Χαιρέτησε ο γίγαντας χαρούμενα.

"... Γεια." Ανταπέδωσε άβολα ο ξανθός. Σιωπή έπεσε μεταξύ τους για λίγο προτού ο Χένρι την ξανασπάσει.

"Έλα, ας καθίσουμε να φάμε!" Είπε και αυτός ο ενθουσιασμός του σχεδόν έκανε τον Λούσιεν να σκεφτεί πως είχε κάποιο (τεράστιο) κουταβάκι μπροστά του. Χρειάστηκε όλη του τη δύναμη και θέληση για να μην σκάσει χαμόγελο και απλώς κάθισε απέναντι από τον Χένρι.

"Παραείσαι χαρούμενος σήμερα." Σχολίασε σε έναν φαινομενικά ψυχρό τόνο.

"Είμαι! Τηγανίτεεες!" Απάντησε ο Χένρι χαρούμενα και ο Λούσιεν τον κοίταξε με σηκωμένο φρύδι.

"Πόσων χρονών είπες ότι είσαι;" Ρώτησε σχεδόν ειρωνικά έτοιμος να φέρει κοντά στη μύτη του ένα κομματάκι από τηγανίτα για να το μυρίσει, ένα συνήθειο που είχε για καθετί που του δίνονταν να φάει και ο Χένρι το έβρισκε κάπως χαριτωμένο να τον βλέπει να κάνει τέτοια εξέταση.

"20."

Το πιρούνι με το καρφωμένο κομμάτι τηγανίτας έπεσε από το χέρι του Λούσιεν, ο οποίος κοίταξε τον γίγαντα με διάπλατα ανοιγμένα μάτια. Ο Χένρι τον κοίταξε ερωτηματικά. Τι; Τον ρωτούσε με την έκφραση του.

20;!

Δεν ήταν σίγουρος πόσο στ' αλήθεια περίμενε να είναι ηλικιακά ο Χένρι. Ίσως έφταιγε η κακοφτιαγμένη φάτσα του που του πρόσθετε χρόνια και το γεγονός πως ο Λούσιεν δεν είχε μπει στον κόπο να ρωτήσει κάτι τέτοιο μέχρι τώρα. Αλλά 20;! Τόσο μικρός ακόμα (όχι σε ύψος)!

Ένα κύμα απροσκάλεστης λύπησης καταπλάκωσε τον ξανθό, σχεδόν συνοδευόμενο από έκπληξη που είχε ακόμη τέτοια συναισθήματα μέσα του. Από πόσο πιο νωρίς στην ζωή του είχε αποκτήσει ο Χένρι την κακή φήμη του κανίβαλου;

Πόσο νέος έχασε για πρώτη φορά τα λογικά του από την πείνα και άρχισε να τρώει ανθρώπους; Πότε άρχισαν να τον κυνηγάνε οι πάντες ενώ δεν είχε την υποστήριξη κανενός; Είχε ειπωθεί πως ο γίγαντας ήταν μέρος των Σκιών εδώ και 2-3 χρόνια, πιο πριν από τότε λοιπόν-! Ωχ ΘΈΕ ΜΟΥ Χριστέ μου!😢

"Λούσιεν; Είσαι εντάξει;" Ο Χένρι τον απέσπασε από τις σκέψεις του. Ο ξανθός κούνησε το κεφάλι του δεξιά κι αριστερά γρήγορα.

"Ειρωνικά την έκανα την ερώτηση πριν." Απάντησε τάχα ενοχλημένος. Ο Χένρι γέλασε.

"Ο Ενρίκε μου το λέει συχνά πως δεν καταλαβαίνω σαρκασμό και ειρωνεία." Είπε ελαφρά εξακολουθώντας να χαμογελάει πλατιά με αυτόν τον ηλίθιο αδέξιο τρόπο που έκανε τον Λούσιεν να,

"+×÷[/[€*!&&'-''~¥{●£!!!" Έβρισε στα Πολωνικά και ο Χένρι τον κοίταξε έκπληκτος. "Przestań być tak cholernie uroczy!" Είπε τότε πιο δυνατά κουνώντας τα χέρια του προς τον γίγαντα με αγανάκτηση. Ο Χένρι πέρασε το χέρι του στον αυχένα του άβολα.

"Εεεεε... με βρίζεις τώρα; Για τι;" Ρώτησε.

"Δεν σε βρίζω, τώρα τρώγε." Γρύλισε ο Λούσιεν και έκρυψε το κεφάλι του κάτω από τη μπλούζα του βήχοντας μανιακά σχεδόν.

"Είσαι σίγουρα εντάξει;" Ρώτησε προβληματισμένος ο Χένρι.

"Ρε γ*μώτο, μην επιμένεις και τρώγε!" Ακούστηκε να λέει ο Λούσιεν κάτω από την μπλούζα του. Ο Χένρι τον κοίταξε και πίεσε τα χείλη του πεισματάρικα.

"Θα περιμένω μέχρι να είμαστε και οι δύο έτοιμοι να φάμε." Είπε.

"Αυτή του η άνεση να μιλάει έτσι και με ειλικρίνεια, μαζί με το πως κάνει την φάτσα του θα καταλήξει να γίνει ο θάνατος μου!" Ούρλιαζε στο μυαλό του ο Λούσιεν.

Αργά-Αργά σήκωσε κεφάλι και τον κοίταξε με μια μίξη αγανάκτησης και έκπληξης. Ο Χένρι απλώς του έγνεψε και κατάφερε να τσιμπήσει με το πιρούνι μια μπουκιά φαγί. Τις τηγανίτες θα τις άφηναν για το τέλος.

"Καλή όρεξη!"

Καθαρίζοντας τον λαιμό του και σιάζοντας το κολάρο της μπλούζας του ο Λούσιεν έπιασε και εκείνος το πιρούνι του, γνέφοντας στον Χένρι. Οι δυο τους έφαγαν ήσυχα, οι φωνές των τριγύρω φυλακιζόμενων σαν ασυνάρτητο μπουλούκι ήχων έφτανε στα αυτιά τους. Ο Χένρι παρατηρούσε τον Λούσιεν και προσπαθούσε να τρώει στον ίδιο ρυθμό με εκείνον.

Του άρεσε να τον βλέπει πως κινούσε απαλά και άνετα τα χέρια του σχεδόν με χάρη και αβίαστα. Κάπως έτσι, με τέτοια αλλά πιο συγκρατημένη χάρη έτρωγε και ο Εφιάλτης. Σίγουρα ο Λούσιεν είχε καταλάβει πως ο γίγαντας τον κοίταζε, αλλά σε αντίθεση με τις πρώτες φορές που τον νευρίαζε κάτι τέτοιο, τώρα το αγνοούσε.

"Λέγε." Λοιπόν, τις περισσότερες φορές.

"Τ-Τίποτα. Όλα ε... ντάξει." Τραύλισε ο Χένρι και σιωπηλά έβρισε τον εαυτό του για αυτό. Βιάστηκε να βάλει μια μεγαλούτσικη μπουκιά στο στόμα του ως πρόσχημα για να κρύψει το πρώτο αναψοκοκκίνισμα που μπορούσε να αισθανθεί να ανεβαίνει στα μάγουλα του.

"Ότι πεις." Είπε φαινομενικά αδιάφορα ο Λούσιεν. "Πφφφ καημενούλη μπουλούκο." Σκέφτηκε πάντως.

εντάξει παιδιά, το καταλάβαμε, είστε γκέι ο ένας για τον άλλο, ΦΤΆΝΕΙΙΙ😩😩😩

Όταν τελείωσαν με το 'κυρίως πιάτο' στράφηκαν στις τηγανίτες. Ο Λούσιεν είχε πιάσει πάλι το κομμάτι που του είχε πέσει πιο πριν από το χέρι όταν ο Χένρι του είπε την ηλικία του και το έφερε κοντά στη μύτη του να το μυρίσει. Χαμογελώντας αχνά ο Χένρι πήρε κι εκείνος ένα κομμάτι από τις τηγανίτες και για την πλάκα είπε να το μυρίσει.

Στα επόμενα τρία δευτερόλεπτα η ελαφριά και χαρούμενη διάθεση πήρε τον πούλο.

"Μην το φας!/ΜΗΝ ΤΟ ΦΑΣ!"

Ενώ ο Χένρι το είχε πει λίγο απότομα αλλά ήρεμα, ο Λούσιεν σχεδόν ούρλιαξε. Κοιτάχτηκαν και οι δύο με έκπληξη για αρκετά δευτερόλεπτα προτού σοβαρέψουν αργά-αργά.

"Το μύρισες και εσύ αυτό λοιπόν." Είπε ο ξανθός. Ο Χένρι έγνεψε. Στην αρχή δεν φάνηκε να υπάρχει κανένα πρόβλημα, όμως με μια πιο προσεκτική εξέταση μέσω μυρωδιάς, ο Χένρι είχε συνειδητοποιήσει πως στο βάθος-βάθος κάτι δεν πήγαινε καλά με τις τηγανίτες.

ΚΑΘΌΛΟΥ ΚΑΛΆ. Μπορούσε να μυρίσει κάτι άγνωστο και επικίνδυνο μέσα τους, αλλά δεν μπορούσε να το ονομάσει. Γενικώς δεν μπορούσε να ονομάσει ουσίες και δηλητήρια. Άμα κάτι του μύριζε περίεργα, ήταν αρκετό για να αποφασίσει άμα ήταν επικίνδυνο ή εντάξει.

Λοιπόν, ό,τι κι αν ήταν, δεν ήθελε να μάθει τι προκαλούσε. Αλλοίμονο όμως, θα μάθαινε σύντομα. Επειδή βλέποντας την χλωμή φάτσα του Λούσιεν να κοιτάζει την τηγανίτα λες και έβλεπε να μαίνεται κάποια αιματηρή μάχη μέσα της, ανησύχησε.

"O nie..." Είπε εκείνος αργά-αργά.

"Λούσιεν;" Ρώτησε ο γίγαντας. Ξαφνικά ο ξανθός στάθηκε όρθιος και κοίταξε τριγύρω του. Στο τέλος δάγκωσε το δάχτυλο του απαλά.

"Άι! Gowno!" Είπε αγχωμένος και τρομοκρατημένος.

"Λούσιεν τι συμβαίνει;!" Ρώτησε ο Χένρι πιο ανήσυχος.

"Μας γ*μησα!" Έσκουξε ο Λούσιεν. Γύρισε να κοιτάξει τον γίγαντα. "Μας γ*μησα, αυτό συμβαίνει! Ή μάλλον θα συμβεί!"

"Τι εννοείς;"

"Εννοώ πως όταν όλα αυτά τα αρσενικά θα έχουν τελειώσει με τις τηγανίτες τους, τότε-!" Έκανε απότομα παύση.

Είχε αρχίσει να κοιτάζει προς όλες τις κατευθύνσεις λες και έψαχνε να βρει έξοδο. Μουρμούριζε επανειλημμένα και γρήγορα ωχ όχι. Δεν τον είχε ξαναδεί έτσι ο Χένρι, τόσο πανικοβλημένο και τρομαγμένο, τουλάχιστον για παραπάνω από μερικές στιγμές. Ο Λούσιεν άρχισε να περπατάει σε όλες τις κατευθύνσεις.

"Λούσιεν σε παρακαλώ εξήγησε μου! Ξέρεις τι περιέχουν οι τηγανίτες;! Για αυτό είσαι τόσο αγχωμένος;" Ο Χένρι τον είχε πάρει καταπόδας. Ο άλλος δεν του απάντησε. Εξακολουθούσε να μουρμουρίζει στα Πολωνικά. "Άσε με να καταλάβω! Τι είναι αυτό που μυρίστηκες;! Δηλητήριο; Τι;!"

Ο Λούσιεν φρέναρε τόσο απότομα που στο παρατσάκ ο γίγαντας πρόλαβε να μην πέσει απάνω του και τον κάνει κι αυτόν σαν τις τηγανίτες. Πίεσε το χαμηλωμένο του κεφάλι στις παλάμες του και έμεινε παγωμένος.

"... Δεν είναι δηλητήριο." Είπε σιγανά, παραταύτα ο Χένρι τον άκουσε.

"Ώστε γνωρίζεις! Τι είναι τότε;"

"Κάτι πολύ χειρότερο. Αναγνωρίζω πολύ καλά και επακριβώς τι είναι αυτή η φόρμουλα. Και..." Κόμπιασε ο ξανθός να συνεχίσει την πρόταση του.

3800 λέξεις. τι στο θκιάουλο φόρμουλα είναι αυτή για την οποία ξέρει ο λούσιεν και σε ΠΌΣΟ μεγάλους μπελάδες θα μπει μαζί με τον χένρι; το αμέσως επόμενο επεισόδιο θα το αποκαλύψει,

σε 1.000.000 χρόνια 😀 γειααα *πετ πετ πετ πετ πετ πετ πετ*